انتقاد کافی است
آفتاب‌‌نیوز : 
احمدی نژاد در شرایطی به پیروزی رسید که رقابت های ریاست جمهوری با اما و اگر های بسیاری روبرو بود. کابینه معرفی شده از سوی وی نیز در این میان نه تنها انتقاد اصلاح طلبان را برانگیخت که باعث شد تا جمعی از اصولگرایان مجلس شورای اسلامی نیز در مقابل وی صف بندی کنند. کابینه احمدی نژاد بدین ترتیب هم چنان 4 صندلی خالی داشت که او به عنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران عازم سفری شد که از هم اکنون حرف و حدیث های بسیاری پیرامونش برانگیخته شده است.
امریکایی ها که حتی پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و مشخص شدن نتایج آن، در اقدامی خلاف عرف دیپلماتیک این انتخابات را« غیر مشروع» خوانده بودند، پس از برگزاری انتخاباتی که با حضور گسترده مردمی برگزار شد، نوک پیکان اتهام خود را متوجه سابقه رئیس جمهوری ایران کردند و در این میان انواع اتهامات از « دخالت در قتل عناصر معاند نظام» تا« بازجویی از گروگانهای امریکایی» را به سوی اوگسیل داشتند.
این اتهامات تا آن جا پیش رفت که مقامات امریکایی برخلاف عرف دیپلماتیک صحبت از عدم صدور روادید برای وی جهت حضور به مجمع عمومی سازمان ملل کردند، اقدامی که با توجه به ممانعت امریکا از صدور رویداد به آقای حداد عادل، رییس جمهور شورای اسلامی چندان دور از ذهن هم به نظر نمی رسید.
احمدی نژاد در چنین شرایطی راهی ایالات متحده شد تا به عنوان نماینده ملت ایران به دفاع از اهداف انقلاب و همزمان برنامه های صلح آمیز هسته ای کشور بپردازد تا شاید بتواند هجمه تبلیغاتی رسانه های در اختیار امپریالیسم جهانی را بی تاثیر کند.
او در این میان اما تنها با هجمه رسانه های غربی روبرو نیست که این روزها و حتی تا پای پلکان هواپیما، باید پاسخگوی انتقاداتی می شد که نسبت به ترکیب هیات همراه به او وارد می شد. انتقاداتی که بیش و پیش از آنکه از سوی اصلاح طلبان به او وارد شود، حاصل انتقادات تندو تیزو گاه بی پروای یاران به ظاهر همفکر اوست.
ترکیب هیات همراه رییس جمهوری ایران به نیویورک قطعا با انتقادات فراوانی همراه است، اما آنچه که در شرایط فعلی لازم به نظر می رسد فراهم آوردن فضای رسانه ای سالم و به دور از هیاهو برای مردانی است که قرار است در یکی از حساسترین مقاطع تاریخی جمهوری اسلامی، پرچمدار ملتی باشند که هرگز از حقوق قانونی خود نگذشته و در عین همزیستی و احترام به همگان عزت و شرف خود را هم در قمار با دیگران نباخته است.
هیات همراه احمدی نژاد علیرغم تمامی کاستی ها، اکنون از سوی تمامی این ملت باید به مصافی سنگین برود. تضعیف مستمر و انتقاد دایم از این افراد علاوه بر انکه انعکاس وسیعی در سطح جهانی خواهد داشت و در نهایت به تضعیف موقعیت آنان در چانه زنی ها و لابی های حساس سیاسی منجر خواهد شد، تزلزل روانی آنان را نیز به همراه خواهد آورد.
چگونه می توان از جمعی که چه از درون کشور – و از سوی یاران خود ـ و چه از سوی بیگانگان به عنوان افرادی فاقد صلاحیت برای مذاکره سیاسی و حتی همراهی رئیس جمهوری ایران تلقی می شوند، انتظار داشت در مصافی نفس گیر پیروز از میدان مجادله با رقبایی مسلح و مصمم بیرون بیایند؟
انتقاد کافی است. اگر انتقادی هم صورت گرفته است اکنون که احمدی نژاد و هیات همراه وی قرار است گام در آورد گاهی دشوار بگذارند، باید متوقف شود. رئیس جمهوری و همراهانش را باید حمایت کرد، نه به عنوان اشخاص که به عنوان نمایندگان ملت. در این میان اگر انتقاداتی هم باقی مانده است می تواند با پس از بازگشت آنان موکول شود.
بازگشتی که خواست تمام ملت آن است که سرافرازانه و پیروزمندانه باشد.
احمدی نژاد در شرایطی به پیروزی رسید که رقابت های ریاست جمهوری با اما و اگر های بسیاری روبرو بود. کابینه معرفی شده از سوی وی نیز در این میان نه تنها انتقاد اصلاح طلبان را برانگیخت که باعث شد تا جمعی از اصولگرایان مجلس شورای اسلامی نیز در مقابل وی صف بندی کنند. کابینه احمدی نژاد بدین ترتیب هم چنان 4 صندلی خالی داشت که او به عنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران عازم سفری شد که از هم اکنون حرف و حدیث های بسیاری پیرامونش برانگیخته شده است. امریکایی ها که حتی پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و مشخص شدن نتایج آن، در اقدامی خلاف عرف دیپلماتیک این انتخابات را« غیر مشروع» خوانده بودند، پس از برگزاری انتخاباتی که با حضور گسترده مردمی برگزار شد، نوک پیکان اتهام خود را متوجه سابقه رئیس جمهوری ایران کردند و در این میان انواع اتهامات از « دخالت در قتل عناصر معاند نظام» تا« بازجویی از گروگانهای امریکایی» را به سوی اوگسیل داشتند.
این اتهامات تا آن جا پیش رفت که مقامات امریکایی برخلاف عرف دیپلماتیک صحبت از عدم صدور روادید برای وی جهت حضور به مجمع عمومی سازمان ملل کردند، اقدامی که با توجه به ممانعت امریکا از صدور رویداد به آقای حداد عادل، رییس جمهور شورای اسلامی چندان دور از ذهن هم به نظر نمی رسید.
احمدی نژاد در چنین شرایطی راهی ایالات متحده شد تا به عنوان نماینده ملت ایران به دفاع از اهداف انقلاب و همزمان برنامه های صلح آمیز هسته ای کشور بپردازد تا شاید بتواند هجمه تبلیغاتی رسانه های در اختیار امپریالیسم جهانی را بی تاثیر کند.
او در این میان اما تنها با هجمه رسانه های غربی روبرو نیست که این روزها و حتی تا پای پلکان هواپیما، باید پاسخگوی انتقاداتی می شد که نسبت به ترکیب هیات همراه به او وارد می شد. انتقاداتی که بیش و پیش از آنکه از سوی اصلاح طلبان به او وارد شود، حاصل انتقادات تندو تیزو گاه بی پروای یاران به ظاهر همفکر اوست.
ترکیب هیات همراه رییس جمهوری ایران به نیویورک قطعا با انتقادات فراوانی همراه است، اما آنچه که در شرایط فعلی لازم به نظر می رسد فراهم آوردن فضای رسانه ای سالم و به دور از هیاهو برای مردانی است که قرار است در یکی از حساسترین مقاطع تاریخی جمهوری اسلامی، پرچمدار ملتی باشند که هرگز از حقوق قانونی خود نگذشته و در عین همزیستی و احترام به همگان عزت و شرف خود را هم در قمار با دیگران نباخته است.
هیات همراه احمدی نژاد علیرغم تمامی کاستی ها، اکنون از سوی تمامی این ملت باید به مصافی سنگین برود. تضعیف مستمر و انتقاد دایم از این افراد علاوه بر انکه انعکاس وسیعی در سطح جهانی خواهد داشت و در نهایت به تضعیف موقعیت آنان در چانه زنی ها و لابی های حساس سیاسی منجر خواهد شد، تزلزل روانی آنان را نیز به همراه خواهد آورد.
چگونه می توان از جمعی که چه از درون کشور – و از سوی یاران خود ـ و چه از سوی بیگانگان به عنوان افرادی فاقد صلاحیت برای مذاکره سیاسی و حتی همراهی رئیس جمهوری ایران تلقی می شوند، انتظار داشت در مصافی نفس گیر پیروز از میدان مجادله با رقبایی مسلح و مصمم بیرون بیایند؟
انتقاد کافی است. اگر انتقادی هم صورت گرفته است اکنون که احمدی نژاد و هیات همراه وی قرار است گام در آورد گاهی دشوار بگذارند، باید متوقف شود. رئیس جمهوری و همراهانش را باید حمایت کرد، نه به عنوان اشخاص که به عنوان نمایندگان ملت. در این میان اگر انتقاداتی هم باقی مانده است می تواند با پس از بازگشت آنان موکول شود.
بازگشتی که خواست تمام ملت آن است که سرافرازانه و پیروزمندانه باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
نسيم توجه به منافع ملي گونه هايم را نوازش داد
مخالفت و انتقاد تا خط قرمز منافع ملي
شعاري كه خيلي ها فراموشش كرده اند
ديدگاه ناسيوناليستي شما واقعا تحسين برانگيز است