ملاحظات پیش از حرکت قطار
آفتاب‌‌نیوز : 
به عبارت دیگر، تغییر مدیران با استقرار تیم جدید اجرایی کشور بدیهی است و در همه کشورهای جهان نیز رخ می دهد، ولی تاکنون آنچه این روند را در کشور ما متفاوت از دیگران کرده، متغیرهایی است که اسباب انتقاد نه تنها رقیبان سیاسی بلکه ناظران بی طرف نیز شده است. همانگونه که گفته شد فرایند یاد شده تنها به دولت کنونی مربوط نبوده بلکه دولت های پیشین نیز مصون از آن نبوده اند.
برای پرهیز از شائبه جانبداری یا مخالفت با فرایند تغییر مدیران کافی است به آسیب پذیری ها در این امر اشاره کرد؛ آسیب پذیری هایی که فرهنگ جاری در آن را جدا از هر گرایش سیاسی حاکم در کشور به چالش می خواند:
نخست؛ گردش نخبگان (در اینجا منظور به طور معلوم مدیران بدنه اجرایی کشور است) بیش از آنکه تابع فرصت سازی برای دیگران و رشد انگیزه ها باشد، به گرایش های سیاسی آنان بستگی دارد.
بنابراین بسیاری از مدیران جدا از تخصص هایشان همواره چشم به نهادهای قدرت دوخته اند و برنامه های خود را نیز بر این اساس تنظیم می کنند. این وضع بیش از آنکه متوجه عافیت طلبی مدیران شود، گردش امور کشور را دچار روزمرگی های هزینه زا می کند.
دوم؛ مدیریت در جامعه ما همواره گران بوده است؛ دلیل اصلی اش نیز همان سایه سنگین گرایش های سیاسی بر بدنه اجرایی کشور است. در سابقه مدیریتی کشور بسیار دیده ایم که مدیری برای اشغال یک پست اجرایی انتخاب می شود بی آنکه کمترین تجربه ای در این امر داشته باشد. او برای آشنایی با حوزه مسوولیتش بی گمان هزینه هایی را بر سازمان تحت تصدی اش تحمیل می کند، اما وقتی تازه به حال و هوای حوزه کاری اش آشنا می شود باید جایش را به مدیری تازه کار دهد که او نیز قرار است راه رفته را طی کند.
سوم؛ برخی از مدیران بیش از آنکه شایستگی خود را در قبول مسئولیت ها در نظر گیرند، به عنوان و جایگاه شغل پیشنهادی توجه دارند. چنین افرادی فراموش می کنند که همیشه این جایگاه نیست که به فرد اعتبار می دهد، بلکه این فرد است که می تواند جایگاهش را نزد عموم ارتقا بخشد.
چهارم؛ فرایند تغییر مدیران همواره با ادعای اصلاح بدنه اجرایی کشور از زنگاره های مربوط به فساد اداری، فامیل بازی، دور کردن مدیران از وسوسه های دنیوی و اصالت بخشی به خدمتگزاری به مردم همراه بوده است، اما این سؤال همیشه بی پاسخ بوده است که چرا مدیران مدعی پس از مدتی شبیه اسلاف خود شده اند؟ آیا ایراد از مدیران است یا از سیستم بوروکراسی کشور؟
پنجم؛ کمرنگی توجه به تخصص به جای تعهد به گرایش های سیاسی در انتخاب برخی مدیران، قادر است بسیاری از نیروهای توانمند در بدنه اجرایی کشور را فاقد انگیزه برای تلاش بیشتر کند. هر یک از موارد بالا به همراه نقدهای جاری در سیستم اجرایی کشور به تنهایی مقوله ای قابل مطالعه خواهد بود اگر هدف، اصلاح سیستم اجرایی با ابزار تغییر مدیران باشد.
بنابراین خوب است واگذاری مدیریت های جدید و قبول آن توسط افراد با ملاحظاتی همراه باشد که ارتقای منافع کشور را اولویت دهد.
به عبارت دیگر، تغییر مدیران با استقرار تیم جدید اجرایی کشور بدیهی است و در همه کشورهای جهان نیز رخ می دهد، ولی تاکنون آنچه این روند را در کشور ما متفاوت از دیگران کرده، متغیرهایی است که اسباب انتقاد نه تنها رقیبان سیاسی بلکه ناظران بی طرف نیز شده است. همانگونه که گفته شد فرایند یاد شده تنها به دولت کنونی مربوط نبوده بلکه دولت های پیشین نیز مصون از آن نبوده اند. برای پرهیز از شائبه جانبداری یا مخالفت با فرایند تغییر مدیران کافی است به آسیب پذیری ها در این امر اشاره کرد؛ آسیب پذیری هایی که فرهنگ جاری در آن را جدا از هر گرایش سیاسی حاکم در کشور به چالش می خواند:
نخست؛ گردش نخبگان (در اینجا منظور به طور معلوم مدیران بدنه اجرایی کشور است) بیش از آنکه تابع فرصت سازی برای دیگران و رشد انگیزه ها باشد، به گرایش های سیاسی آنان بستگی دارد.
بنابراین بسیاری از مدیران جدا از تخصص هایشان همواره چشم به نهادهای قدرت دوخته اند و برنامه های خود را نیز بر این اساس تنظیم می کنند. این وضع بیش از آنکه متوجه عافیت طلبی مدیران شود، گردش امور کشور را دچار روزمرگی های هزینه زا می کند.
دوم؛ مدیریت در جامعه ما همواره گران بوده است؛ دلیل اصلی اش نیز همان سایه سنگین گرایش های سیاسی بر بدنه اجرایی کشور است. در سابقه مدیریتی کشور بسیار دیده ایم که مدیری برای اشغال یک پست اجرایی انتخاب می شود بی آنکه کمترین تجربه ای در این امر داشته باشد. او برای آشنایی با حوزه مسوولیتش بی گمان هزینه هایی را بر سازمان تحت تصدی اش تحمیل می کند، اما وقتی تازه به حال و هوای حوزه کاری اش آشنا می شود باید جایش را به مدیری تازه کار دهد که او نیز قرار است راه رفته را طی کند.
سوم؛ برخی از مدیران بیش از آنکه شایستگی خود را در قبول مسئولیت ها در نظر گیرند، به عنوان و جایگاه شغل پیشنهادی توجه دارند. چنین افرادی فراموش می کنند که همیشه این جایگاه نیست که به فرد اعتبار می دهد، بلکه این فرد است که می تواند جایگاهش را نزد عموم ارتقا بخشد.
چهارم؛ فرایند تغییر مدیران همواره با ادعای اصلاح بدنه اجرایی کشور از زنگاره های مربوط به فساد اداری، فامیل بازی، دور کردن مدیران از وسوسه های دنیوی و اصالت بخشی به خدمتگزاری به مردم همراه بوده است، اما این سؤال همیشه بی پاسخ بوده است که چرا مدیران مدعی پس از مدتی شبیه اسلاف خود شده اند؟ آیا ایراد از مدیران است یا از سیستم بوروکراسی کشور؟
پنجم؛ کمرنگی توجه به تخصص به جای تعهد به گرایش های سیاسی در انتخاب برخی مدیران، قادر است بسیاری از نیروهای توانمند در بدنه اجرایی کشور را فاقد انگیزه برای تلاش بیشتر کند. هر یک از موارد بالا به همراه نقدهای جاری در سیستم اجرایی کشور به تنهایی مقوله ای قابل مطالعه خواهد بود اگر هدف، اصلاح سیستم اجرایی با ابزار تغییر مدیران باشد.
بنابراین خوب است واگذاری مدیریت های جدید و قبول آن توسط افراد با ملاحظاتی همراه باشد که ارتقای منافع کشور را اولویت دهد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
بايد بگوييم برخي از افراد صادقانه وخالصانه درخدمت
نظام بوده ومي باشند. اينان فارغ ازهياهوي خط وخط بازي فقط به چيزي جز اعتلاي كشور وانقلاب اسلامي
ايران فكر نمي كنند.بنابر اين كنار گذاشتن اين افراد از وظايفشان
علاوه بر هزينه هاي مادي ومعنوي.باعث ركود وافت فرايند هاي عملياتي مي شود.انشالله در انتصابات وتغييرات احوالات وخدمات گذشته افراد ارزيابي شود.