آیا تهدید اقتصادی ـ دیپلماتیک ایران عملی می شود؟
آفتاب‌‌نیوز : 
ایران دومین کشور بزرگ صادر کننده نفت در اوپک است و قدرت آن را دارد که قراردادهای خود در این عرصه را به حال تعلیق در آورد. ایران همچنین بزرگترین ذخایر گاز را در اختیار دارد به همین جهت تهدید لاریجانی از سوی بسیاری از کشورها جدی گرفته شد.
حتی محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران هم در ادامه همین راه تاکید کرد:« روابط اقتصادی بی ارتباط با روابط سیاسی نیست.» و « و این مسئله بخصوص در مورد کشورهایی که حقوق ایران در NPT را به رسمیت نمی شناسند نمود خواهد داشت.»
چین، روسیه و هند قراردادهایی عظیم با ایران دارند و به نظر نمی رسد بخواهند این قراردادها را به مخاطره بیندازند.
بنابراین، در پشت تمام تهدیدها علیه ایران، امید تهران این است که شرکتهای بزرگ اروپایی در عرصه انرژی، با دولتهای خود لابی کنند و خواهان در پیش گرفتن سیاست خارجی متعادلتری در قبال ایران شوند تا از مواجهه مستقیم با ایران پرهیز کنند.
اکنون باید دید که ایران در شرایط فعلی چگونه تهدیدهای اقتصادی خود را عملی خواهد کرد.
پیشتر، ایران سعی داشت به سه کشور اروپایی نشان دهد که حتی در مقابل بروز مشکل در روابط خود با اروپا حاضر نیست از چرخه سوخت هسته ای دست بکشد اما شرایط فعلی کاملا متفاوت است.
اکنون، حفظ حمایت روسیه و چین برای ایران اهمیت زیادی دارد. زیرا اگر پرونده ایران نهایتا به شورای امنیت ارجاع شود، ایران به حمایت حداقل یکی از این دو کشور برای وتوی تحریمهای احتمالی نیاز دارد. در حالی که همین وتو ممکن است به بحران جدیدی منجر شود البته روسیه و چین هم در تلاش هستند از این وضعیت پرهیز کنند به همین جهت، آنها سعی کرده اند از درگیری های لفظی و دیپلماتیک با اروپا و امریکا پرهیز کنند.
اما امریکا در عین حال نمی خواهد اعتبار خود را مثل دوران جنگ عراق به خطر بیندازد زیرا می داند تکرار این تجربه، موقعیت بدی برای امریکا در صحنه بین المللی ایجاد خواهند کرد و به نفع این کشور نخواهد بود.
ایران دومین کشور بزرگ صادر کننده نفت در اوپک است و قدرت آن را دارد که قراردادهای خود در این عرصه را به حال تعلیق در آورد. ایران همچنین بزرگترین ذخایر گاز را در اختیار دارد به همین جهت تهدید لاریجانی از سوی بسیاری از کشورها جدی گرفته شد. حتی محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران هم در ادامه همین راه تاکید کرد:« روابط اقتصادی بی ارتباط با روابط سیاسی نیست.» و « و این مسئله بخصوص در مورد کشورهایی که حقوق ایران در NPT را به رسمیت نمی شناسند نمود خواهد داشت.»
چین، روسیه و هند قراردادهایی عظیم با ایران دارند و به نظر نمی رسد بخواهند این قراردادها را به مخاطره بیندازند.
بنابراین، در پشت تمام تهدیدها علیه ایران، امید تهران این است که شرکتهای بزرگ اروپایی در عرصه انرژی، با دولتهای خود لابی کنند و خواهان در پیش گرفتن سیاست خارجی متعادلتری در قبال ایران شوند تا از مواجهه مستقیم با ایران پرهیز کنند.
اکنون باید دید که ایران در شرایط فعلی چگونه تهدیدهای اقتصادی خود را عملی خواهد کرد.
پیشتر، ایران سعی داشت به سه کشور اروپایی نشان دهد که حتی در مقابل بروز مشکل در روابط خود با اروپا حاضر نیست از چرخه سوخت هسته ای دست بکشد اما شرایط فعلی کاملا متفاوت است.
اکنون، حفظ حمایت روسیه و چین برای ایران اهمیت زیادی دارد. زیرا اگر پرونده ایران نهایتا به شورای امنیت ارجاع شود، ایران به حمایت حداقل یکی از این دو کشور برای وتوی تحریمهای احتمالی نیاز دارد. در حالی که همین وتو ممکن است به بحران جدیدی منجر شود البته روسیه و چین هم در تلاش هستند از این وضعیت پرهیز کنند به همین جهت، آنها سعی کرده اند از درگیری های لفظی و دیپلماتیک با اروپا و امریکا پرهیز کنند.
اما امریکا در عین حال نمی خواهد اعتبار خود را مثل دوران جنگ عراق به خطر بیندازد زیرا می داند تکرار این تجربه، موقعیت بدی برای امریکا در صحنه بین المللی ایجاد خواهند کرد و به نفع این کشور نخواهد بود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید