تحليل روزنامه آلمانی زوددويچه؛
هيـچ صـلحی در افغانستان بـدون همـسايه امـكان پـذير نـيست
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: زوددویچه در تحلیلی با اشاره به عملیات گسترده‌ی ناتو كه با كمك نیروهای نظامی افغانستان علیه طالبان در جریان است و با تاكید بر لزوم حل منطقه‌ای بحران افغانستان، آورده است: «به نظر نمی‌رسد كه برای جامعه‌ی جهانی فرصت‌های زیادی در افغانستان باقی مانده باشد، چرا كه افغان‌ها اكنون بیشتر حضور سربازان خارجی را در مقایسه با حضور طالبان تهدیدی علیه خود می‌دانند. این مساله گرچه ساده به نظر می‌رسد، اما انعكاس دهنده‌ی واقعیت زندگی بخش عظیمی از مردم افغانستان است.
ناتو با كمك ارتش افغانستان درحالی "عملیات مشترك" را آغاز كرده است كه این عملیات گسترده‌ترین تهاجم نظامی ناتو علیه طالبان از سال 2001 می‌باشد؛ عملیاتی كه قبل از هر چیز اثبات كننده‌ی قدرت افراطیون است.
اكنون ناتو با عملیات خود تلاش می‌كند كه با زور طالبان را مجبور به مذاكره كند، اما این كه این عملیات تا چه حد می‌تواند با پیروزی همراه باشد، كاملا نامشخص است. به نظر نمی‌رسد كه عملیات ناتو كه با ابزار نظامی در حال انجام است و با هدف بیرون راندن افراطیون از یك استان انجام می‌شود، مشكل بزرگ ناتو باشد بلكه بیشتر به نظر می‌رسد حفظ امنیت منطقه، بهبود چشم اندازهای اقتصادی، ایجاد زیرساخت‌ها و ثبات دائمی و مبارزه با چالش مواد مخدر، مشكلات بزرگتر پیش روی ناتو باشد؛ چرا كه در سال 2009 نیز عملیات گسترده‌ای در جنوب افغانستان از سوی ناتو صورت گرفت؛ عملیاتی كه با ثبات و تبعات بلند مدت همراه نبود.
به عبارت دیگر، باید گفت كه عملیات جدید ناتو سرنوشت افغانستان را به همان اندازه كم و ناچیز تعیین خواهد كرد كه كنفرانس لندن چشم اندازهای آتی افغانستان را ترسیم كرد.
زمان شروع تبیین استراتژی‌های بزرگتر در مورد افغانستان نیز به سر رسیده و اكنون ناتو باید بیشتر به فكر ایجاد ثبات در كل منطقه باشد؛ چرا كه همسایه‌های افغانستان بیش از پیش بر سر قدرت و تاثیرگذاری بر كابل با یكدیگر رقابت دارند. به ویژه بعد از آنكه زمزمه‌های عقب نشینی نیروهای خارجی از افغانستان مطرح شده است، رقابت كشورهای همسایه افغانستان چشمگیرتر شده است.
به عبارت دیگر، باید گفت كه هند و یا پاكستان بیش از عملیات‌ها و تهاجم‌هایی همچون عملیات هلمند بر ثبات افغانستان تاثیرگذارند. این تاثیرگذاری زمانی پررنگ‌تر می‌شود كه نیروهای خارجی افغانستان را ترك كنند.
یكی از روزنامه‌های معروف هند نیز در این ارتباط با اشاره به پیشنهاد اسلام آباد برای میانجی‌گری مذاكرات با طالبان آورده است: "پاكستان 1، هندوستان صفر".
افغانستان در تاریخ پرفراز و نشیب خود توپِ‌بازی بسیاری از كشورها بوده است؛ روس‌ها و انگلیسی‌ها در قرن 19 از آن به عنوان مناطق ضربه گیر خود بهره بردند، به گونه‌ای كه بسیاری از مشكلات فعلی زاییده‌ی این اقدامات روسیه و انگلیس است.
آمریكایی‌ها نیز در دهه‌ی 80 برای آسیب رساندن و شكست دادن دشمن همیشگی خود یعنی شوروی سابق، روی مجاهدین سرمایه گذاری كردند. بعد از خارج شدن شوروی سابق از افغانستان در سال 1989 نیز این كشور بار دیگر در هرج و مرج فرو رفت و طالبان به قدرت رسید. اكنون این كشور بار دیگر به صحنه‌ی بازی‌های خصمانه و رقابت دیگر كشورها تبدیل شده است؛ به گونه‌ای كه می‌توان گفت هند از دخالت طالبان در قدرت و حضور آن در كابل هراس دارد و از زمانی كه غرب زمزمه‌ی مذاكره با طالبان را مطرح كرده است، این كشور خود را از سوی غرب پس زده می‌بیند. این در حالی است كه بر خلاف آن، پاكستان حضور طالبان را فرصتی ارزشمند برای منافع خود می‌داند تا بتواند مولفه‌های قدرت خود را در كابل مستقر كرده و با كمك حضور طالبان در دولت و در شرایطی كه دیگر ناتو در افغانستان نیست، دستیابی به منافع خود را تضمین كند.
افغانستان نمی‌تواند از بیرون این كشور و با كمك نیروهای خارجی رهایی یابد. ثبات در این كشور تنها در صورتی ایجاد خواهد شد كه بتوان به راه‌حلی منطقه‌ای و فراگیر دست یافت. غرب نیز باید بكوشد كه همسایه‌های مخالف یكدیگر را به توازن برساند.»
ناتو با كمك ارتش افغانستان درحالی "عملیات مشترك" را آغاز كرده است كه این عملیات گسترده‌ترین تهاجم نظامی ناتو علیه طالبان از سال 2001 می‌باشد؛ عملیاتی كه قبل از هر چیز اثبات كننده‌ی قدرت افراطیون است.
اكنون ناتو با عملیات خود تلاش می‌كند كه با زور طالبان را مجبور به مذاكره كند، اما این كه این عملیات تا چه حد می‌تواند با پیروزی همراه باشد، كاملا نامشخص است. به نظر نمی‌رسد كه عملیات ناتو كه با ابزار نظامی در حال انجام است و با هدف بیرون راندن افراطیون از یك استان انجام می‌شود، مشكل بزرگ ناتو باشد بلكه بیشتر به نظر می‌رسد حفظ امنیت منطقه، بهبود چشم اندازهای اقتصادی، ایجاد زیرساخت‌ها و ثبات دائمی و مبارزه با چالش مواد مخدر، مشكلات بزرگتر پیش روی ناتو باشد؛ چرا كه در سال 2009 نیز عملیات گسترده‌ای در جنوب افغانستان از سوی ناتو صورت گرفت؛ عملیاتی كه با ثبات و تبعات بلند مدت همراه نبود.
به عبارت دیگر، باید گفت كه عملیات جدید ناتو سرنوشت افغانستان را به همان اندازه كم و ناچیز تعیین خواهد كرد كه كنفرانس لندن چشم اندازهای آتی افغانستان را ترسیم كرد.
زمان شروع تبیین استراتژی‌های بزرگتر در مورد افغانستان نیز به سر رسیده و اكنون ناتو باید بیشتر به فكر ایجاد ثبات در كل منطقه باشد؛ چرا كه همسایه‌های افغانستان بیش از پیش بر سر قدرت و تاثیرگذاری بر كابل با یكدیگر رقابت دارند. به ویژه بعد از آنكه زمزمه‌های عقب نشینی نیروهای خارجی از افغانستان مطرح شده است، رقابت كشورهای همسایه افغانستان چشمگیرتر شده است.
به عبارت دیگر، باید گفت كه هند و یا پاكستان بیش از عملیات‌ها و تهاجم‌هایی همچون عملیات هلمند بر ثبات افغانستان تاثیرگذارند. این تاثیرگذاری زمانی پررنگ‌تر می‌شود كه نیروهای خارجی افغانستان را ترك كنند.
یكی از روزنامه‌های معروف هند نیز در این ارتباط با اشاره به پیشنهاد اسلام آباد برای میانجی‌گری مذاكرات با طالبان آورده است: "پاكستان 1، هندوستان صفر".
افغانستان در تاریخ پرفراز و نشیب خود توپِ‌بازی بسیاری از كشورها بوده است؛ روس‌ها و انگلیسی‌ها در قرن 19 از آن به عنوان مناطق ضربه گیر خود بهره بردند، به گونه‌ای كه بسیاری از مشكلات فعلی زاییده‌ی این اقدامات روسیه و انگلیس است.
آمریكایی‌ها نیز در دهه‌ی 80 برای آسیب رساندن و شكست دادن دشمن همیشگی خود یعنی شوروی سابق، روی مجاهدین سرمایه گذاری كردند. بعد از خارج شدن شوروی سابق از افغانستان در سال 1989 نیز این كشور بار دیگر در هرج و مرج فرو رفت و طالبان به قدرت رسید. اكنون این كشور بار دیگر به صحنه‌ی بازی‌های خصمانه و رقابت دیگر كشورها تبدیل شده است؛ به گونه‌ای كه می‌توان گفت هند از دخالت طالبان در قدرت و حضور آن در كابل هراس دارد و از زمانی كه غرب زمزمه‌ی مذاكره با طالبان را مطرح كرده است، این كشور خود را از سوی غرب پس زده می‌بیند. این در حالی است كه بر خلاف آن، پاكستان حضور طالبان را فرصتی ارزشمند برای منافع خود می‌داند تا بتواند مولفه‌های قدرت خود را در كابل مستقر كرده و با كمك حضور طالبان در دولت و در شرایطی كه دیگر ناتو در افغانستان نیست، دستیابی به منافع خود را تضمین كند.
افغانستان نمی‌تواند از بیرون این كشور و با كمك نیروهای خارجی رهایی یابد. ثبات در این كشور تنها در صورتی ایجاد خواهد شد كه بتوان به راه‌حلی منطقه‌ای و فراگیر دست یافت. غرب نیز باید بكوشد كه همسایه‌های مخالف یكدیگر را به توازن برساند.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید