شور و شوق حضور در پنجمین جایزه‌ی عشق

جشنواره ای که مهم‌ترین گروه سنی برای فعالیت هنری، یعنی زیر ۱۸ سال را به طور اصولی استعدادیابی کرده و با شعور و البته با مهربانی و عشق پرورش می‌دهد.

بسیاری از هنرجویان به خصوص در شهرستان‌ها،یک سال تمام با انگیزه‌ی حضور در این جشنواره تلاش می کنند،و با توجه به شرایط مشکل و محدود موسیقی در شهرستان‌ها، برای بسیاری از آن‌ها نوای خُرم تنها انگیزه است!

هر سال با آغاز جشنواره نوای خُرم نزدیک به ۱۵۰۰ خانواده در سراسر کشور درگیر شوق و شور حضور و رقابت در این جشنواره می‌شوند که این در نوع خود بینظیر و شگفت انگیز است!

تزریق این میزان از شعف و شادی عمیق آن هم از نوع فرهنگی در بین جامعه، کاری است که با صرف هزینه‌های بسیار هم به سادگی قابل انجام نیست.

این جشنواره بسیاری از خلاهای موسیقی ایران را در رده سنی کودکان پر می کند.

به شخصه هنرجویان زیادی را دیده‌ام که با پذیرفته‌شدن در این جشنواره و یا با برگزیده شدن، مسیر زندگی هنری و حتی شخصی خود و خانواده شان، دچار دستخوش تغییرات مثبت شده و به طرز چشم‌گیری انگیزه‌ها و هدف‌‌‌های زندگی‌شان به پختگی و تکامل رسیده است.

روح بلند استاد همایون خُرم در جشنواره ساری و جاری است و این را می‌توان از عشق و دلسوزی که برگزارکنندگان جشنواره برای بهتر اجرا شدن آن داشته و حساسیت بالایی که در ارتقاء سطح کیفی اجراها دنبال می‌کنند، درک نمود.

نوای خُرم روح پاک و لطیف و ذهن خلاق و هنرمند این کودکان را محدود نمی‌کند، آنها را به خاطر نوازندگی ساز غربی از اجرای تصنیف‌ها و ترانه‌هایی که اسناد فرهنگی این مملکت هستند محروم نمی‌کند. تنها موردی را که تکلیف می کند اجرای اصولی و صحیح است، دقیقا همان چیزی که همیشه خود استاد خُرم به دنبال اون بودند،خلاقیت بر پایه‌ی اصالت.

تنها چند دقیقه صرف وقت برای تماشای بخش رقابتی به شما نشان می‌دهد چه انرژی و احوال خوبی در این جشنواره جریان دارد.

نوای خُرم یک مکتب است، چند هزار خانواده‌ای که هر سال به این مکتب اضافه می‌‌شوند.

نوای خُرم نسلی را پرورش می‌دهد که در آینده‌ی نه چندان دور تضمین‌کننده‌ی گروه‌های موسیق در قالب‌های متنوع، معلمین پر شور و متخصص، موسیقیدان‌ها و آهنگسازانی قابل و مدیرانی خواهد بود که این جشنواره و جشنواره‌های این چنینی را سر پا نگه می‌دارند و اینها کسانی نیستند به جز همین کودکان و نوجوانان پر شور و بازیگوشی که امروز در جشنواره میبینیم.

تصور حضور استاد همایون خُرم، نشسته بر روی یکی از صندلی‌های سالن، در حالیکه مشتهایشان را در هم گره کرده ‌ند و با لبخند رضایتی بر لب این فرزندان را نگاه می‌کنند کار مشکلی نیست.