تصمیم به خروج ایران از NPT؛ پیامدهای آن چیست؟
دیـاکو عزیزی- از نگاه علمی و راهبردی، باید توجه داشت که عضویت در NPT برای ایران تنها به معنای پذیرش محدودیت نبوده است؛ بلکه این معاهده یک چارچوب حقوقی بین‌المللی را نیز فراهم می‌کند که مشروعیت فعالیت‌های هسته‌ای صلح‌آمیز ایران را تثبیت می‌نماید. خروج از این چارچوب، هرچند ممکن است به‌ظاهر دست ایران را بازتر نشان دهد، اما عملاً هزینه‌های سیاسی و امنیتی را افزایش داده و بهانه‌های حقوقی و سیاسی بیشتری در اختیار مخالفان قرار خواهد داد.
قطع همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز می‌تواند کشور را در معرض اتهام‌های جدید قرار دهد. تجربه نشان داده است که نبود شفافیت فنی، معمولاً زمینه‌ساز اجماع‌سازی جهانی علیه ایران می‌شود و مسیر دیپلماسی را به بن‌بست می‌کشاند. در شرایطی که اقتصاد ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند کاهش فشار تحریم‌ها، جذب سرمایه خارجی و بازگشت به شبکه‌های مالی بین‌المللی است، اتخاذ تصمیماتی که به افزایش تنش منجر شود، به‌سادگی می‌تواند فرصت‌های توسعه‌ای را از میان ببرد.
گفتمان اعتدال و توسعه بر این باور است که سیاست خارجی باید در خدمت رشد اقتصادی و رفاه ملی قرار گیرد. در جهانی که وابستگی‌های متقابل اقتصادی و فناورانه هر روز بیشتر می‌شود، کشور‌ها برای توسعه به تعامل، شفافیت و اعتمادسازی نیاز دارند. خروج از NPT ممکن است از منظر برخی جریان‌های سیاسی اقدامی «انقلابی» جلوه کند، اما در واقع به‌معنای کاستن از ظرفیت‌های حقوقی و دیپلماتیک ایران است. ظرفیت‌هایی که طی سال‌ها با هزینه‌های فراوان شکل گرفته و اکنون می‌تواند پشتوانه‌ای برای مذاکره، سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی باشد.
سیاست عاقلانه آن است که به جای سلب ابزار‌ها و امکانات حقوقی خود در عرصه بین‌المللی، از آنها به عنوان اهرم فشار هوشمندانه در مذاکرات بهره ببریم. ایران با برخورداری از منابع عظیم انرژی، موقعیت ژئوپلیتیک ممتاز و سرمایه انسانی توانمند، بیش از هر زمان دیگری نیازمند دیپلماسی فعال و تعاملی است؛ دیپلماسی‌ای که تهدید‌ها را به فرصت تبدیل کرده و به جای انزوای بیشتر، زمینه‌ساز ارتقای جایگاه منطقه‌ای و جهانی کشور گردد. به بیان دیگر، مسیر توسعه ایران از پنجره تعامل می‌گذرد، نه تقابل بی‌پایان.
مرگ یک بار شیون یک بار ساخت بمب تمام
با دولتهای روحانی و پزشکیان اهل تعامل رسیدیم به جنگ با اسراییل