صحنه‌ای برای مردم یا مردمی برای صحنه؟
دیاکو عزیزی- سخن پزشکیان که گفته است «دنبال رئیس‌جمهور شدن نبودم و فقط می‌خواستم مردم به صحنه بیایند»، در ظاهر نشانه‌ای از انگیزه مردمی است، اما در عمق خود پرسش‌های جدی درباره آمادگی و مسئولیت دولت‌داری را پیش می‌کشد؛ به ویژه در کشوری که با بحران‌های ریز و درشت انباشته روبه‌روست، از نوسانات ارز و رکود اقتصادی گرفته تا چالش‌های محیط زیست و انرژی.
اگر کسی بدون برنامه‌ریزی و آمادگی وارد عرصه ریاست‌جمهوری شود، معنای واقعی مسئولیت به عنوان حق‌الناس زیر سؤال می‌رود. حکمرانی در چنین شرایطی نیازمند بینش روشن، تدبیر و برنامه‌ریزی دقیق است و نیت خیر به تنهایی برای اداره کشور کافی نیست.
بازگرداندن مردم به صحنه سیاست، اگرچه اقدامی ارزشمند است، باید با مشارکت واقعی آنان در تصمیم‌گیری همراه باشد. جامعه‌ای که تنها هنگام انتخابات به یاد آورده می‌شود، دیر یا زود از صحنه فاصله می‌گیرد؛ اما مردمی که صدایشان در اداره کشور شنیده شود، خود صحنه‌ساز آینده خواهند بود.
به همین دلیل، تأسف‌آور است که دولت‌ها گاه با حضور در صحنه، بدون آمادگی لازم و درک کامل مسئولیت، مدیریت کشوری پر از بحران را تجربه می‌کنند. سیاست واقعی نه با شعار و حضور لحظه‌ای، بلکه با شناخت صحنه، برنامه‌ریزی دقیق و پاسداری از حق‌الناس تحقق می‌یابد. اگر مردم به صحنه آمده‌اند، این‌بار نوبت دولت است که در صحنه آنان بماند و مسئولانه عمل کند.
