زنگ خطر برای شاگردان قلعه‌نویی
شاگردان امیر قلعه‌نویی در تورنمنت چهارجانبه العین نه تنها جام را از دست دادند، بلکه در ۱۸۰ دقیقه بازی حتی نتوانستند گلزنی نیز کنند؛ آماری که نگرانی‌ها درباره خط حمله، قبل از شروع جام جهانی را افزایش می‌دهد. این اتفاق در حالی رخ داد که سرمربی تیم ملی در مصاحبه‌های خود بار‌ها اعلام کرده بود که تیم او فوتبال هجومی را در دستور کار خود قرار داده است.
تورنمنت العین قرار بود محکی جدی برای تیم ملی باشد؛ فرصتی برای سنجش برنامه‌های امیر قلعه‌نویی پیش از رقابت‌های بزرگ جام جهانی ۲۰۲۶، اما آنچه در عمل به‌جا ماند، نه نمایش امیدوارکننده بود و نه نشانی از نظم و هماهنگی و فوتبال تهاجمی داشت.
ایران در هر دو بازی خود ابتدا برابر کیپ‌ورد و سپس در فینال مقابل ازبکستان در جریان مسابقه نتوانست به گل برسد. دو بازی پیاپی بدون گل، آن هم مقابل حریفانی که از نظر ساختار دفاعی جزو بهترین‌ها محسوب نمی‌شوند، زنگ هشداری است که نمی‌شود با توجیه «دوستانه بودن مسابقات» از کنار آن گذشت.
در بازی اول مقابل حریف آفریقایی بیشتر توپ و میدان در اختیار این تیم کمتر شناخته‌شده بود و بازیکنان تیم ملی دل به ضدحملات بسته بودند. این شیوه تاکتیکی و نحوه بازی تیم ملی آن هم مقابل کیپ‌ورد مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان قرار گرفت و سوال اصلی این بود که تیم ملی اگر قرار باشد برابر چنین حریفی اینگونه بازی کند، مقابل قدرت‌های فوتبال جهان چگونه بازی خواهد کرد؟ بازیکنان و کادر فنی این سبک بازی را با این جواب توجیه کردند که قصد دارند از الان بیشتر روی ساختار دفاعی خود کار کنند تا در جام جهانی بتوانند نتایج بهتری کسب کنند.
نوبت به بازی فینال و تقابل با ازبکستانی رسید که این روز‌ها آمار خیلی خوبی مقابل تیم ملی کشورمان داشته است. قبل از این دیدار ازبک‌ها در پنج بازی متوالی مقابل تیم ملی شکست نخورده بودند که با برتری در این دیدار نیز این آمار به ۶ بازی متوالی افزایش پیدا کرد.
تیم ملی در این دیدار نیز نتوانست موقعیت‌های چندانی بر روی دروازه حریف ایجاد کند و حتی بعد از اخراج خوسانوف ستاره منچسترسیتی در نیمه دوم و ده نفره شدن حریف نیز، تیم ملی آنطور که باید نتوانست فشار زیادی بر روی دروازه حریف ایجاد کند و در نهایت این تورنمنت را بدون گل زده به پایان رساند.
اما داستان فقط عدم گلزنی نیست. ترکیب نامشخص در خط حمله، تردید بازیکنان در زدن ضربه نهایی، عدم اعتماد به نفس بازیکنان حتی در دیدار‌های دوستانه و ضعف در تصمیم‌گیری در لحظات کلیدی باعث شده تا نسبت به آینده این تیم نگرانی‌هایی به‌وجود بیاید. تیمی که در دو بازی حتی یک گل هم نمی‌زند، در مراحل حساس رقابت‌های بین‌المللی نمی‌تواند روی شانس یا پنالتی حساب باز کند.
