قلعهحسنخان، شهری که تا چندی پیش با کارخانههای صنعتی و جمعیت مهاجر شناخته میشد، این روزها به واسطه میزبانی مسابقات لیگ برتر فوتبال، به یکی از مراکز موقت ورزشی کشور بدل شده است. از نیمههای فصل گذشته، با آغاز بازسازی ورزشگاه آزادی و فرسودگی ورزشگاه تختی، دو تیم پرطرفدار استقلال و پرسپولیس ناچار شدند بازیهای خانگی خود را در ورزشگاه شهدای شهر قدس برگزار کنند؛ جایی که ظرفیت رسمیاش تنها حدود ۸ تا ۱۰ هزار نفر است، در حالی که این تیمها سالها در حضور صدهزار تماشاگر در آزادی بازی میکردند. ادامه این وضعیت باعث شد بسیاری از هواداران قید حضور در ورزشگاه را بزنند. مسیر طولانی، ترافیک سنگین، نبود مترو و امکانات رفاهی حداقلی، تماشای بازی از خانه را به گزینهای منطقیتر تبدیل کرده است.
اما مسئله فقط فاصله نیست؛ ایمنی ورزشگاه شهدای شهر قدس سالهاست محل انتقاد کارشناسان و خبرنگاران ورزشی است. گزارشهایی از نبود مسیرهای مناسب دسترسی، کمبود امکانات امدادی و حتی خطر ریزش سکوها منتشر شدهاند. ورود و خروج تماشاگران از کوچههای تنگ اطراف ورزشگاه با مشکلات امنیتی همراه است. فضای بیرونی ورزشگاه نیز با تصویر یک محیط ورزشی فاصله دارد. روبهروی در اصلی، مکانیکیها و انبارهای ضایعات ساختمانی دیده میشوند.
زمینهای خالی اطراف پر از زباله و نخالههای ساختمانی است و تماشاگران باید از میان این خرابیها عبور کنند تا به داربستهای زنگزده و گیتهای ورودی برسند. در ضلع جنوبی، قبرستانی دیوار به دیوار ورزشگاه قرار دارد. در روزهای بازی، ترکیب صدای مداحی مراسم خاکسپاری با فریادهای تماشاگران، تصویری عجیب میسازد. در روزهای طوفانی نیز گرد و خاک برخاسته از همین قبرستان به سکوها میرسد و چشمان تماشاگران را میسوزاند.
ورزشگاه شهدای شهر قدس امروز نمادی از وضعیت زیرساختهای ورزشی کشور است؛ شهری با میلیونها جمعیت که هنوز از داشتن ورزشگاهی استاندارد برای برگزاری مسابقات محروم مانده است. آزادی در حال تعمیر است، تختی متروکه، و ورزشگاههایی چون کارگران و شیرودی سالهاست به فراموشی سپرده شدهاند.