دفاعیات جعفر پناهی در دادگاه
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: بی بی سی دفاعیات جعفر پناهی را منتشر کرد و نوشت:
جعفر پناهی، فیلمساز ایرانی، که اسفندماه سال 1388 بازداشت شد و خرداد امسال با پرداخت وثیقه موقتا آزاد شد، در دادگاه از خود دفاع کرد. جعفر پناهی در بخشی از دفاعیاتش در دادگاه که روز یکشنبه ۱۶ آبان‌ماه برگزار شد گفت:
چگونه می شود تنها با استناد به سی درصد از فیلمی که هنوز تدوین و صداگذاری نشده و مراحل فنی آن به پایان نرسیده، کسی را متهم کرد.
مرا متهم به امضای بیانیه کرده‌اند. من یک بیانیه امضا کرده‌ام، آن‌هم بیانیه موسوم به ۳۷ فیلمساز ایرانی. آن روزها که هر قشر و گروهی نظر خود را نسبت به وقایع و اتفاقاتی که در کشور در جریان بود با صدور اطلاعیه اعلام می‌کردند، ۳۷ نفر از معتبرترین فیلم‌سازان کشورمان نگرانی خود را از آینده کشور با توجه به اتفاقات جاری اعلام کردند که من هم یکی از آن‌ها بودم. متأسفانه به جای آن‌که به نگرانی‌های این هنرمندان عاشق کشورشان توجه شود، قسمت‌هایی از این بیانیه گزینش شده و آن‌را مدرک جرم ساخته‌اند. کدام نوشته‌ای را سراغ دارید که با گزینش جملات و کلماتی کوتاه از آن نتوانید معنایی متفاوت از کلیت‌اش به‌دست آورید؟ آیا این ۳۷ سینماگر حق نداشتند نظر خود را نسبت به وضعیت کشورشان بیان کنند؟ آیا بیان این نظر جرم است و باید این ۳۷ نفر محاکمه شوند؟
گفته شده که من با رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران مصاحبه کرده‌ام. در کجای قانون ما را از مصاحبه منع کرده‌اند؟ تنها موردی که به من تذکر جدی داده شد، در مهرماه سال گذشته و در دفتر پی‌گیری وزارت اطلاعات بود.
مرا متهم به حضور در اجتماعات کرده‌اند. در سینمای اجتماعی، فیلم‌سار ناظر است. ناظر بر وقایع اجتماعی‌اش. پس با این نگرش، من باید بر اتفاقاتی که بر کشورم می‌گذشت، ناظر می‌بودم. هر چند فیلمساز با دوربین‌اش نظاره می‌کند، اما اجازه استفاده از دوربین را به هیچ فیلمساز ایرانی ندادند. هنرمند می‌بیند تا شاید روزی روزگاری برای به‌وجود آوردن اثر هنری الهام بگیرد. من ناظر بودم و این حق من بود که ببینم. هیچ‌کس اجازه ندارد هنرمند را وادار به ندیدن کند. چرا باید این حق را از هنرمند سلب کرد و او را به جرمی واهی محاکمه کرد.
جعفر پناهی، فیلمساز ایرانی، که اسفندماه سال 1388 بازداشت شد و خرداد امسال با پرداخت وثیقه موقتا آزاد شد، در دادگاه از خود دفاع کرد. جعفر پناهی در بخشی از دفاعیاتش در دادگاه که روز یکشنبه ۱۶ آبان‌ماه برگزار شد گفت:
چگونه می شود تنها با استناد به سی درصد از فیلمی که هنوز تدوین و صداگذاری نشده و مراحل فنی آن به پایان نرسیده، کسی را متهم کرد.
مرا متهم به امضای بیانیه کرده‌اند. من یک بیانیه امضا کرده‌ام، آن‌هم بیانیه موسوم به ۳۷ فیلمساز ایرانی. آن روزها که هر قشر و گروهی نظر خود را نسبت به وقایع و اتفاقاتی که در کشور در جریان بود با صدور اطلاعیه اعلام می‌کردند، ۳۷ نفر از معتبرترین فیلم‌سازان کشورمان نگرانی خود را از آینده کشور با توجه به اتفاقات جاری اعلام کردند که من هم یکی از آن‌ها بودم. متأسفانه به جای آن‌که به نگرانی‌های این هنرمندان عاشق کشورشان توجه شود، قسمت‌هایی از این بیانیه گزینش شده و آن‌را مدرک جرم ساخته‌اند. کدام نوشته‌ای را سراغ دارید که با گزینش جملات و کلماتی کوتاه از آن نتوانید معنایی متفاوت از کلیت‌اش به‌دست آورید؟ آیا این ۳۷ سینماگر حق نداشتند نظر خود را نسبت به وضعیت کشورشان بیان کنند؟ آیا بیان این نظر جرم است و باید این ۳۷ نفر محاکمه شوند؟
گفته شده که من با رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران مصاحبه کرده‌ام. در کجای قانون ما را از مصاحبه منع کرده‌اند؟ تنها موردی که به من تذکر جدی داده شد، در مهرماه سال گذشته و در دفتر پی‌گیری وزارت اطلاعات بود.
مرا متهم به حضور در اجتماعات کرده‌اند. در سینمای اجتماعی، فیلم‌سار ناظر است. ناظر بر وقایع اجتماعی‌اش. پس با این نگرش، من باید بر اتفاقاتی که بر کشورم می‌گذشت، ناظر می‌بودم. هر چند فیلمساز با دوربین‌اش نظاره می‌کند، اما اجازه استفاده از دوربین را به هیچ فیلمساز ایرانی ندادند. هنرمند می‌بیند تا شاید روزی روزگاری برای به‌وجود آوردن اثر هنری الهام بگیرد. من ناظر بودم و این حق من بود که ببینم. هیچ‌کس اجازه ندارد هنرمند را وادار به ندیدن کند. چرا باید این حق را از هنرمند سلب کرد و او را به جرمی واهی محاکمه کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید