کیهان: چرا به راهپیمایی 25 بهمن مجوز داده نمی‌شود؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: کیهان نوشت: این پرسش كه چرا نظام به سران فتنه اجازه برپایی یک راهپیمایی جداگانه را نمی‌دهد تا به قول آقایان وزن جریان‌ها مشخص شود، این روزها یكی از معدود بحث‌های باقی مانده از دوران فتنه است كه ارزش دارد اندكی به آن پرداخته شود.
اگر اصلاحطلبان نگاهی به گذشته خود كنند خواهند دید كه تا وقتی یک «گروه سیاسی درون نظام» بودند، هیچ مانعی بر سر راه تجمعات و میتینگ‌های آن‌ها ایجاد نشد با این كه انواعی از جرایم از توهین به مقام‌های عالی نظام تا هتک مقدسات، درون آن تجمعات رخ می‌داد. مهم است به یاد بیاوریم كه تجمعات به اصطلاح انتخاباتی اصلاحطلبان قبل از 22 خرداد 88- تقریبا از همان روزهای اول- به سمت خشونت، ساختارشكنی، خسارت زدن به جان مردم، مأموران و اموال عمومی و خصوصی كشیده شد. درحالی كه تقریبا غروب هر روز در یكی دو ماه قبل از انتخابات، تهران درگیر آشوب‌های متعدد در گوشه و كنار شهر بود. نظام هیچ یک از تجمعات انتخاباتی اطلاح‌طلبان و كارناوال‌های آن‌ها را لغو نكرد و فقط تلاش نمود از میل ذاتی آن‌ها به خشونت بكاهد. پس روشن است كه نظام زمانی همین نزدیكی‌ها به خوبی نشان داده هیچ ترسی از این كه مجوز راهپیمایی به گروه سیاسی داخل نظام بدهد، ندارد.
پس از انتخابات، صورت مسأله به طور كامل تغییر كرد. اولین نكته این بود كه اصلاحطلبان از همان روز اول ادعا می‌كردند قصد اعتراض بدون خشونت را دارند اما هیچ تجمعی از آن‌ها در روزهای نخست دیده نشد الا این كه به محل جولان ضدانقلاب و گروهک‌های تروریستی بدل شد و تندترین خشونت‌ها در آن به وقوع پیوست. آیا آقای «موسوی» می‌تواند حتی یک مورد از تجمعات اصلاحطلبان، پس از انتخابات را نشان دهد كه در متن و حاشیه آن خشونت‌های گرم و سرد، رخ نداده باشد؟ حتی در تجمع روز 25 خرداد كه آقایان دایما به عنوان یک «راهپیمایی سكوت» به آن استناد می‌كنند هم حداقل به 3 كلانتری، یک پایگاه بسیج، چندین مأمور نیروی انتظامی و تعداد قابل توجهی از مردم عادی كه قیافه‌شان مورد پسند آنان نبود، حمله شد. به واقع نظام در مقابل این وضعیت چه باید می‌كرد؟ آیا باید با اعطای مجوز، اجازه می‌داد كه آقایان علاوه بر همه توجیهات دیگر، توجیه قانونی هم برای آشوب‌گری‌های خود دست و پا كنند؟ كجای دنیا به چنان تجمعات و چنین تجمع‌كنندگانی اجازه برگزاری راهپیمایی میدهند؟
اگر اصلاحطلبان نگاهی به گذشته خود كنند خواهند دید كه تا وقتی یک «گروه سیاسی درون نظام» بودند، هیچ مانعی بر سر راه تجمعات و میتینگ‌های آن‌ها ایجاد نشد با این كه انواعی از جرایم از توهین به مقام‌های عالی نظام تا هتک مقدسات، درون آن تجمعات رخ می‌داد. مهم است به یاد بیاوریم كه تجمعات به اصطلاح انتخاباتی اصلاحطلبان قبل از 22 خرداد 88- تقریبا از همان روزهای اول- به سمت خشونت، ساختارشكنی، خسارت زدن به جان مردم، مأموران و اموال عمومی و خصوصی كشیده شد. درحالی كه تقریبا غروب هر روز در یكی دو ماه قبل از انتخابات، تهران درگیر آشوب‌های متعدد در گوشه و كنار شهر بود. نظام هیچ یک از تجمعات انتخاباتی اطلاح‌طلبان و كارناوال‌های آن‌ها را لغو نكرد و فقط تلاش نمود از میل ذاتی آن‌ها به خشونت بكاهد. پس روشن است كه نظام زمانی همین نزدیكی‌ها به خوبی نشان داده هیچ ترسی از این كه مجوز راهپیمایی به گروه سیاسی داخل نظام بدهد، ندارد.
پس از انتخابات، صورت مسأله به طور كامل تغییر كرد. اولین نكته این بود كه اصلاحطلبان از همان روز اول ادعا می‌كردند قصد اعتراض بدون خشونت را دارند اما هیچ تجمعی از آن‌ها در روزهای نخست دیده نشد الا این كه به محل جولان ضدانقلاب و گروهک‌های تروریستی بدل شد و تندترین خشونت‌ها در آن به وقوع پیوست. آیا آقای «موسوی» می‌تواند حتی یک مورد از تجمعات اصلاحطلبان، پس از انتخابات را نشان دهد كه در متن و حاشیه آن خشونت‌های گرم و سرد، رخ نداده باشد؟ حتی در تجمع روز 25 خرداد كه آقایان دایما به عنوان یک «راهپیمایی سكوت» به آن استناد می‌كنند هم حداقل به 3 كلانتری، یک پایگاه بسیج، چندین مأمور نیروی انتظامی و تعداد قابل توجهی از مردم عادی كه قیافه‌شان مورد پسند آنان نبود، حمله شد. به واقع نظام در مقابل این وضعیت چه باید می‌كرد؟ آیا باید با اعطای مجوز، اجازه می‌داد كه آقایان علاوه بر همه توجیهات دیگر، توجیه قانونی هم برای آشوب‌گری‌های خود دست و پا كنند؟ كجای دنیا به چنان تجمعات و چنین تجمع‌كنندگانی اجازه برگزاری راهپیمایی میدهند؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
به اميد آن روز كه خداوند متعال چهره واقعي ... را به مردم نشان دهد.
نمی دانیم قسم حضرت عباس رو باور کنیم یا د دم خروس رو؟