فوتبال در ایران؛ رحمت یا زحمت؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب- سینا ذاکری: فوتبال، پدیده‌ای که بعضی صنعت صدایش می‌زنند و گروهی تفریح و در کل وجه مشترک‌شان همان نام فوتبال است؛ نامی که قند در دل هر جوان ایرانی پرنشاط می‌اندازد یا بهتر بگوییم می‌انداخت!
فوتبالی که روزی دوستان‌مان در انگلیس زحمتش را کشیدند و این رسم حسنه! را بنا نهادند تا ما بیکار نمانیم!
البته دست‌شان درد نکند به مصداق همان حدیث پیامبر ان‌شاالله تا آخرین لحظه‌ای که این سنت مورد استفاده می‌شود دوستان ماسون‌مان بهره معنوی و البته مادی ببرند.
جوان ایرانی از وقتی می‌فهمد پای به کدام دنیای بی‌دروپیکر(از لحاظ مادی‌گرایان!) گذاشته باید انتخاب کند آبی است یا قرمز؟ البته ببخشید جدیدا به دلیل محو فوتبال دوقطبی (منظور پرسپولیس و استقلال) است 2 تیم عزیز اصفهانی هم باید به لیست اضافه شوند!(قرار بود دو قطبی پاک شود ولی نمی‌دانیم سپاهان و اصفهان چرا کپی برابر اصل پرسپولس و استقلال شدند و مثل نقل و نبات قهرمانی به هم تعارف می‌کنند.)
این عزیزی که حالا تیمش را انتخاب کرد باید در کوچه و یا خیلی لطف مسئولین شهر شامل حال این عزیز شود زمین چمنی هر چند مصنوعی، باید به توپ ضربه بزند!
بزرگ‌تر که می‌شود تازه متوجه می‌شود کری چیست! به جای درس خواندن می‌نشیند ثابت کند فلانی ژنرال است و فلانی شهریار و باید فلان‌طور شود!
اشتباه نکنید بحث ما اصلا این نیست. وقتی چشم باز می‌کنی و کمی به دور و اطرافت نگاه می‌کنی می‌بینی همه چیز شده فوتبال!
رئیس‌جمهوری مملکت باید دغدغه‌اش این باشد که وزارت ورزش که تشکیل می‌شود مبادا فوتبال مملکت طوری شود!!!(جبر زمانه)
الی ما شالله که تلویزیون هم که چنان آبی به این آسیاب می‌ریزد که هر که نداند فکر می‌کند چه شده است؟!
باز هم اشتباه کردید و اصل مطلب این نیست.
اصل مطلب اینجاست ما از این فوتبالی که به گفته آقایان با همان سقف قرارداد 350000000 تومانی (به صفرها بنگرید) بیش از 200000000000 تومان برایش خرج می‌شود چه استفاده‌ای کردیم؟
بیاید تا بررسی کنیم:
تیم ملی‌مان تا این لحظه از نگارش این سطور رتبه پرافتخار 47 را در دنیا داراست! در آسیا که خدا رو شکر از بنگلادش عقب نیستیم همین جای امید دارد.
از نظر باشگاه‌های داخل کشور نیز کلا در مورد در‌آمد‌زایی که نمی‌شود صحبت کرد؛ باشگاه خصوصی معنایی ندارد. به یک تماشاگر می‌نازیدیم که الحمدلله رب‌العالمین آن هم دیگر نداریم و گه‌گداری خدا پدر و مادر تراکتور را بیامرزد این میانگین تماشاگر را روی نرم(نرمال) نگه می‌دارد تا آقای عزیزمحمدی به آن افتخار کند.
خلاصه سرتان را درد نیاوریم همه چیز در حال پسرفت است جز یک چیز!
آن هم بحث شیرین در آمد بازیکنان است که حالا به آخر فصل نزدیک می‌شویم زمزمه که چه عرض کنیم فریاد‌های آقایان برای جذب فلان بازیکن پزِ میلیارد تومنی می‌دهند!
باز متذکر می‌شویم هیچ تیمی بالاتر از 350000000 به بازیکنی نمی‌دهد. بیچاره بازیکن چیزی ندارد که! یک پول بخور و نمیر می‌گیرد!
بیچاره همیشه پیش دیگر دوستان پولدار سایر مشاغل خجل است!
مگر با این پول 350000000 تومانی می‌شود چند تا بی‌ام دبلیو مدل 2011 بخرد؟ نهایتش چندتا ویلای چند صد متری؟؟
این بحث آن طرف قضیه، حالا از این ور هم نگاه می‌کنیم که این فوتبال برای مردم چه داشته است؟
آیا جز اینکه مردمی که عموما کارگر و کارمندی هستند که حقوق‌های آنچنانی ندارند ولی برای همین فوتبال این چنینی کلی هزینه می‌کنند؟
آیا برای مردم چیزی جز باخت‌های پرسپولیس و استقلال و اتفاقات تبریز و.. اعصاب خورد‌کنی‌ها دارد؟
فرض محال که محال نیست؟ خواهشاً شما که راقم این سطور را شرمنده کرده و دنبال می‌کنید کمی فکر کنید اگر این فوتبال در این مملکت نباشد چه اتفاقی می‌افتد؟
می‌دانید با این پولی که سالانه طبق گفته‌هایی که بسیار عاقلانه هم به نظر می‌رسد می‌شود چه کارها کرد؟
450000000000 تومان یعنی 90000 زوج جوان 5 میلیون تومان وام(دقت کنید وام) ازدواج بگیرند.
یعنی 450000 نفر وام یک میلیون تومانی بگیرند. (نگاه به صف دریافت وام بانک‌ها همه چیز را مشخص می‌کند)
یعنی 10000000 نفر از دهک‌های پایین و محروم جامعه یارانه بیشتر بگیرند.
یعنی.....
جز اینکه جوان رعنای اصفهانی سکته نمی‌کند؟
جز اینکه سرباز وطن کور نمی‌شود؟
جز اینکه گاها جوانانی به همان دلایل گفته شده در این ورزشگاه‌ها معتاد به سیگار و انواع اقسام مشکلات دچار نمی‌شوند؟
چرا باز این فوتبال مرده مورد توجه قرار می‌گیرد؟
چرا نباید بتوانیم از این فوتبالی که میلیاردها تومان از بیت‌المال صرفش می‌شود استفاده کنیم؟
مطمئن باشید قصد راقم این سطور این نیست که بگوییم دیگر در این مملکت فوتبالی نباشد ولی کمی منطق هم باید جاری باشد. حالا برای خودتان جواب دهید این فوتبال ما رحمت است یا زحمت؟!
فوتبالی که روزی دوستان‌مان در انگلیس زحمتش را کشیدند و این رسم حسنه! را بنا نهادند تا ما بیکار نمانیم!
البته دست‌شان درد نکند به مصداق همان حدیث پیامبر ان‌شاالله تا آخرین لحظه‌ای که این سنت مورد استفاده می‌شود دوستان ماسون‌مان بهره معنوی و البته مادی ببرند.
جوان ایرانی از وقتی می‌فهمد پای به کدام دنیای بی‌دروپیکر(از لحاظ مادی‌گرایان!) گذاشته باید انتخاب کند آبی است یا قرمز؟ البته ببخشید جدیدا به دلیل محو فوتبال دوقطبی (منظور پرسپولیس و استقلال) است 2 تیم عزیز اصفهانی هم باید به لیست اضافه شوند!(قرار بود دو قطبی پاک شود ولی نمی‌دانیم سپاهان و اصفهان چرا کپی برابر اصل پرسپولس و استقلال شدند و مثل نقل و نبات قهرمانی به هم تعارف می‌کنند.)
این عزیزی که حالا تیمش را انتخاب کرد باید در کوچه و یا خیلی لطف مسئولین شهر شامل حال این عزیز شود زمین چمنی هر چند مصنوعی، باید به توپ ضربه بزند!
بزرگ‌تر که می‌شود تازه متوجه می‌شود کری چیست! به جای درس خواندن می‌نشیند ثابت کند فلانی ژنرال است و فلانی شهریار و باید فلان‌طور شود!
اشتباه نکنید بحث ما اصلا این نیست. وقتی چشم باز می‌کنی و کمی به دور و اطرافت نگاه می‌کنی می‌بینی همه چیز شده فوتبال!
رئیس‌جمهوری مملکت باید دغدغه‌اش این باشد که وزارت ورزش که تشکیل می‌شود مبادا فوتبال مملکت طوری شود!!!(جبر زمانه)
الی ما شالله که تلویزیون هم که چنان آبی به این آسیاب می‌ریزد که هر که نداند فکر می‌کند چه شده است؟!
باز هم اشتباه کردید و اصل مطلب این نیست.
اصل مطلب اینجاست ما از این فوتبالی که به گفته آقایان با همان سقف قرارداد 350000000 تومانی (به صفرها بنگرید) بیش از 200000000000 تومان برایش خرج می‌شود چه استفاده‌ای کردیم؟
بیاید تا بررسی کنیم:
تیم ملی‌مان تا این لحظه از نگارش این سطور رتبه پرافتخار 47 را در دنیا داراست! در آسیا که خدا رو شکر از بنگلادش عقب نیستیم همین جای امید دارد.
از نظر باشگاه‌های داخل کشور نیز کلا در مورد در‌آمد‌زایی که نمی‌شود صحبت کرد؛ باشگاه خصوصی معنایی ندارد. به یک تماشاگر می‌نازیدیم که الحمدلله رب‌العالمین آن هم دیگر نداریم و گه‌گداری خدا پدر و مادر تراکتور را بیامرزد این میانگین تماشاگر را روی نرم(نرمال) نگه می‌دارد تا آقای عزیزمحمدی به آن افتخار کند.
خلاصه سرتان را درد نیاوریم همه چیز در حال پسرفت است جز یک چیز!
آن هم بحث شیرین در آمد بازیکنان است که حالا به آخر فصل نزدیک می‌شویم زمزمه که چه عرض کنیم فریاد‌های آقایان برای جذب فلان بازیکن پزِ میلیارد تومنی می‌دهند!
باز متذکر می‌شویم هیچ تیمی بالاتر از 350000000 به بازیکنی نمی‌دهد. بیچاره بازیکن چیزی ندارد که! یک پول بخور و نمیر می‌گیرد!
بیچاره همیشه پیش دیگر دوستان پولدار سایر مشاغل خجل است!
مگر با این پول 350000000 تومانی می‌شود چند تا بی‌ام دبلیو مدل 2011 بخرد؟ نهایتش چندتا ویلای چند صد متری؟؟
این بحث آن طرف قضیه، حالا از این ور هم نگاه می‌کنیم که این فوتبال برای مردم چه داشته است؟
آیا جز اینکه مردمی که عموما کارگر و کارمندی هستند که حقوق‌های آنچنانی ندارند ولی برای همین فوتبال این چنینی کلی هزینه می‌کنند؟
آیا برای مردم چیزی جز باخت‌های پرسپولیس و استقلال و اتفاقات تبریز و.. اعصاب خورد‌کنی‌ها دارد؟
فرض محال که محال نیست؟ خواهشاً شما که راقم این سطور را شرمنده کرده و دنبال می‌کنید کمی فکر کنید اگر این فوتبال در این مملکت نباشد چه اتفاقی می‌افتد؟
می‌دانید با این پولی که سالانه طبق گفته‌هایی که بسیار عاقلانه هم به نظر می‌رسد می‌شود چه کارها کرد؟
450000000000 تومان یعنی 90000 زوج جوان 5 میلیون تومان وام(دقت کنید وام) ازدواج بگیرند.
یعنی 450000 نفر وام یک میلیون تومانی بگیرند. (نگاه به صف دریافت وام بانک‌ها همه چیز را مشخص می‌کند)
یعنی 10000000 نفر از دهک‌های پایین و محروم جامعه یارانه بیشتر بگیرند.
یعنی.....
جز اینکه جوان رعنای اصفهانی سکته نمی‌کند؟
جز اینکه سرباز وطن کور نمی‌شود؟
جز اینکه گاها جوانانی به همان دلایل گفته شده در این ورزشگاه‌ها معتاد به سیگار و انواع اقسام مشکلات دچار نمی‌شوند؟
چرا باز این فوتبال مرده مورد توجه قرار می‌گیرد؟
چرا نباید بتوانیم از این فوتبالی که میلیاردها تومان از بیت‌المال صرفش می‌شود استفاده کنیم؟
مطمئن باشید قصد راقم این سطور این نیست که بگوییم دیگر در این مملکت فوتبالی نباشد ولی کمی منطق هم باید جاری باشد. حالا برای خودتان جواب دهید این فوتبال ما رحمت است یا زحمت؟!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۱۳:۵۲ - ۱۳۹۰/۰۲/۲۳
پاسخ
خوبه به شرطی که پول اش خودشو در بیارن نه از جیب دولت و مثل ادم بازی کنن حداقل مثل سپاهان عریز 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید