انديجان، قتل عام فراموش شده
آفتاب‌‌نیوز : 
نويسنده اين مقاله در آغاز از حاشيه شهرک "تيمی سوآرا" در رومانی تصاويری ارائه می کند که محل اقامت 439 پناهنده ازبک است. 439 بازمانده حوادث ماه مه انديجان و شاهدان رويداد خونين که گاردين آن را بدترين کشتار تاريخ معاصر عنوان کرده است.
اين پناهندگان که در مقاله گاردين نام واقعی شان آورده نشده است، از منازلشان در انديجان با خود چيزی به يادگار ندارند. آنها بامداد روز 13 مه به تظاهرات پيوستند و بر حسب تصادف از کشتار جان به سلامت بردند و هم اکنون در گوشه ای از کشور رومانی رحل اقامت گسترده اند.
گاردين می افزايد، بسياری از زنان فرزندان خود را از روز واقعه تا کنون نديده اند. با اين حال، نويسنده گاردين در چشم آنها نور اميد را می بيند و زرنگار، يکی از زنان پناهنده به او می گويد: "بلی، نوری که در چشمان ما می بينی نور اميد است. فکر نکنيد که ما مردم ضعيفی هستيم. نخير، ما به حد کافی توان داريم".
سپس گاردين به پيشينه اسلام کريمف، رئيس جمهوری ازبکستان پرداخته که سال 1991 سر قدرت آمد. امريکا و اروپا به انتخابات سال 2000 ازبکستان ناظری نفرستادند، زيرا مطمئن بودند که انتخابات منصفانه نخواهد بود. بعد از آن بود که به گفته گاردين، آقای کريمف قانون اساسی را هم تغيير داد و بر مدت رياست جمهوری اش افزود.
به نوشته گاردين، رژيم کريمف پيوسته نيرو های دموکرات و اسلامی کشورش را تحت پيگرد و فشار قرار داده است. در پی حملات 11 سپتامبر 2001 به آمريکا ازبکستان به عنوان کشور همسايه افغانستان در صف عمده ترين متحدان آمريکا و بريتانيا قرار گرفت و حتی سفير بريتانيا در تاشکند (کريگ موری) که دم از بی عدالتی ها در ازبکستان می زد برکنار شد.
گاردين شهر انديجان را يکی از کانون های نيروهای مخالف آقای کريمف توصيف کرده است که در منطقه فقير و پرجمعيت فرغانه واقع است. همين جا بود که 23 بازرگان محلی که جمعيت را با شغل آزاد تامين می کردند، ماه ژوئن سال 2004 بازداشت شدند و هشت ماه بعد از آن به جرم "افراط گرايی مذهبی" روانه زندان شدند.
روز 12 مه 2005 بستگان اين 23 نفر اسلحه يک پاسگاه پليس را غصب کردند، به زندان يورش بردند و بازرگانان را آزاد کردند. حمله نيرو های دولتی به معترضان فردای آن روز صورت گرفت.
گاردين می افزايد، به بخت بد رژيم تاشکند، "حليمه بخاربايوا"، خبرنگار موسسه "گزارش ها از جنگ و صلح"، مستقر در لندن، آن روز در ميدان بابر شهر انديجان بود و از "تير اندازی بی هدف نيرو های دولتی به سمت ده تا سی هزار معترض" گزارش داد.
هم اکنون به گفته روزنامه گاردين، دفتر يادداشت ها و کارت خبرنگاری حليمه بخاربايوا سوراخ گلوله ای را از آن روز به يادگار دارد.
پس از توصيف مفصل چشمديدهای شاهدان واقعه، گاردين اشاره می کند که هنوز 15 تن از بازماندگان حوادث انديجان در بازداشتگاهی در قرقيزستان بسر می برند.
گاردين به نقل از "استيو کراشا"، مدير سازمان ديدبان حقوق بشر در لندن می نويسد: "مايه شرمندگی است که هنوز در مورد آنچه در انديجان گذشت، هيچ تلاش بين المللی صورت نگرفته است. حقايق آن واقعه انکارناپذير است و پاسخ مقامات به آن عيبجويانه و مزخرف. حتی رياست بريتانيايی اتحاديه اروپا معتقد است که نبايد روی دولت ازبکستان زيادی فشار آورد، مگر اينکه چيزی بدتر از اين اتفاق بيفتد، ولی چه چيزی بدتر از کشتار؟"
نويسنده اين مقاله در آغاز از حاشيه شهرک "تيمی سوآرا" در رومانی تصاويری ارائه می کند که محل اقامت 439 پناهنده ازبک است. 439 بازمانده حوادث ماه مه انديجان و شاهدان رويداد خونين که گاردين آن را بدترين کشتار تاريخ معاصر عنوان کرده است. اين پناهندگان که در مقاله گاردين نام واقعی شان آورده نشده است، از منازلشان در انديجان با خود چيزی به يادگار ندارند. آنها بامداد روز 13 مه به تظاهرات پيوستند و بر حسب تصادف از کشتار جان به سلامت بردند و هم اکنون در گوشه ای از کشور رومانی رحل اقامت گسترده اند.
گاردين می افزايد، بسياری از زنان فرزندان خود را از روز واقعه تا کنون نديده اند. با اين حال، نويسنده گاردين در چشم آنها نور اميد را می بيند و زرنگار، يکی از زنان پناهنده به او می گويد: "بلی، نوری که در چشمان ما می بينی نور اميد است. فکر نکنيد که ما مردم ضعيفی هستيم. نخير، ما به حد کافی توان داريم".
سپس گاردين به پيشينه اسلام کريمف، رئيس جمهوری ازبکستان پرداخته که سال 1991 سر قدرت آمد. امريکا و اروپا به انتخابات سال 2000 ازبکستان ناظری نفرستادند، زيرا مطمئن بودند که انتخابات منصفانه نخواهد بود. بعد از آن بود که به گفته گاردين، آقای کريمف قانون اساسی را هم تغيير داد و بر مدت رياست جمهوری اش افزود.
به نوشته گاردين، رژيم کريمف پيوسته نيرو های دموکرات و اسلامی کشورش را تحت پيگرد و فشار قرار داده است. در پی حملات 11 سپتامبر 2001 به آمريکا ازبکستان به عنوان کشور همسايه افغانستان در صف عمده ترين متحدان آمريکا و بريتانيا قرار گرفت و حتی سفير بريتانيا در تاشکند (کريگ موری) که دم از بی عدالتی ها در ازبکستان می زد برکنار شد.
گاردين شهر انديجان را يکی از کانون های نيروهای مخالف آقای کريمف توصيف کرده است که در منطقه فقير و پرجمعيت فرغانه واقع است. همين جا بود که 23 بازرگان محلی که جمعيت را با شغل آزاد تامين می کردند، ماه ژوئن سال 2004 بازداشت شدند و هشت ماه بعد از آن به جرم "افراط گرايی مذهبی" روانه زندان شدند.
روز 12 مه 2005 بستگان اين 23 نفر اسلحه يک پاسگاه پليس را غصب کردند، به زندان يورش بردند و بازرگانان را آزاد کردند. حمله نيرو های دولتی به معترضان فردای آن روز صورت گرفت.
گاردين می افزايد، به بخت بد رژيم تاشکند، "حليمه بخاربايوا"، خبرنگار موسسه "گزارش ها از جنگ و صلح"، مستقر در لندن، آن روز در ميدان بابر شهر انديجان بود و از "تير اندازی بی هدف نيرو های دولتی به سمت ده تا سی هزار معترض" گزارش داد.
هم اکنون به گفته روزنامه گاردين، دفتر يادداشت ها و کارت خبرنگاری حليمه بخاربايوا سوراخ گلوله ای را از آن روز به يادگار دارد.
پس از توصيف مفصل چشمديدهای شاهدان واقعه، گاردين اشاره می کند که هنوز 15 تن از بازماندگان حوادث انديجان در بازداشتگاهی در قرقيزستان بسر می برند.
گاردين به نقل از "استيو کراشا"، مدير سازمان ديدبان حقوق بشر در لندن می نويسد: "مايه شرمندگی است که هنوز در مورد آنچه در انديجان گذشت، هيچ تلاش بين المللی صورت نگرفته است. حقايق آن واقعه انکارناپذير است و پاسخ مقامات به آن عيبجويانه و مزخرف. حتی رياست بريتانيايی اتحاديه اروپا معتقد است که نبايد روی دولت ازبکستان زيادی فشار آورد، مگر اينکه چيزی بدتر از اين اتفاق بيفتد، ولی چه چيزی بدتر از کشتار؟"
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید