حراج الماس «اليزابت تيلور» در كنار نقاشی «ون گوک»+تصاویر
آفتاب: جواهرات ارزشمند «الیزابت تیلور» و یک نقاشی از «ون گوک» چکش حراج می‌خورند.
حراج انگشتر الماسی ٣٣ قیراتی از جواهرات الیزابت تیلور، هنرپیشه‌ی سرشناس و اسطوره‌ای هالیوود، و یک اثر نقاشی از «ون‌سان ون گوک» بیش از ٥٠ میلیون دلار را برای موسسه‌ی «الیزابت تیلور» به ارمغان می‌آورد.
حراجی «کریستی» روز گذشته فهرست اشیا حراجی شعبه‌های نیویورک و لندن خود را اعلام کرد. در میان این اشیا ارزشمند تعدادی از یک هزار قطعه جواهر، لباس‌های مارک‌دار و آثار هنری متعلق به این بازیگر برنده‌ی اسکار نیز به چشم می‌خورد.
تیلور ٧٩ ساله در ماه مارس امسال درگذشت. ستاره‌ی فیلم‌های «کلئوپاترا»، « گربه روی شیروانی داغ» و «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد» یک مجموعه‌دار کهنه‌کار جواهرآلات بود. الیزابت تیلور که شش هفته قبل از مرگش به علت مشکلات قلبی به بیمارستان مراجعه کرده و مدتی هم بستری شده بود، در بیمارستان «سدارز سینای» لس آنجلس درگذشت.
مایکل ویلدینگ ـ پسر الیزابت تیلور ـ پس از مرگ مادرش از او به عنوان انسانی خارق‌العاده یاد کرد که زندگی کامل و ایده‌آل و سرشار از عشق و احترام داشت.
الماسی ١٩ / ٣٣ قیراتی وی هدیه‌ای از سوی «ریچارد برتون» - پنجمین همسر تیلور - بود که وی دو بار با او ازدواج کرد. برتون این انگشتر الماس را در سال ١٩٦٨ به قیمت ٣٠٥ هزار دلار از حراجی «سابتی» نیویورک خریداری کرد. این قیمت بالا در آن زمان برای یک انگشتر یک رکوردشکنی محسوب می‌شد.
یکی دیگر از هدیه‌های برتون گردنبندی گلابی شکل با ٢٠٣ قطعه مروارید بود که ارزش آن بین ٢ تا ٣ میلیون دلار پیش‌بینی شده است.
الیزابت تیلور دختر یک دلال هنری بود که در سال ١٨٨٩ اثری از ون گوک را خریداری کرد. وی این نقاشی را به قیمت ٩٢ هزار پوند از حراجی «سابتی» لندن خرید و به دخترش هدیه کرد.
پیش‌بینی می‌شود این شاهکار هنری بین ٥ تا ٧ میلیون پوند به حراج برود. حراجی «کریستی» ارزشمندترین نقاشی‌های تیلور را در حراجی آثار مدرن و امپرسیونیست خود در ٧ و ٨ فوریه ٢٠١٢ به فروش می‌رساند.
به گزارش اس.ام.اچ، لباس‌ها، لوازم آرایش، یادگاری‌ها و وسایل تزیینی تیلور نیز از ١٤ تا ١٦ دسامبر در نیویورک به معرض فروش گذاشته می‌شوند.
الیزابت تیلور، بازیگر مشهور هالیوودی و برنده‌ی دو جایزه‌ی اسکار، قرار بود بهمن ماه سال گذشته طی مراسمی که در نیویورک برگزار می‌شود، به همراه بیل کلینتون، رییس جمهور اسبق آمریکا و «دایان وی فورستبرگ»، طراح، به پاس تلاش‌هایشان در زمینه‌ی تحقیقات روی بیماری ایدز جایزه‌ای دریافت کنند؛ اما به دلیل بیماری، او این رویداد را از دست داد و «التون جان» به نمایندگی از سوی او این افتخار را کسب کرد و پیغام او را در این مراسم خواند: «روح من آنجاست و در ادای احترام به مفتخرین و رهبران شگفت‌انگیز دیگر با شما همراه هستم. من از آن‌ها الهام گرفتم، با بصیرتشان دوباره زنده شدم و عشق و محبتشان باعث تشویق من شد. در عوض من عاشق همه‌شان هستم.»
بازیگر فیلم‌هایی چون «گربه روی شیروانی داغ» و «بعضی‌ها داغشو دوست دارند» در طول حیاتش با حضور در یک بنیاد خیریه برای حمایت و کمک به مبتلایان ایدز کمک جمع‌آوری می‌کرد. تیلور و همکارانش از سال ١٩٨٨ تاکنون توانسته بودند بالغ بر ٢٥ میلیون دلار برای کمک به بیماران آلوده به ایدز جمع‌آوری کنند.
در سال ١٩٨٥ وقتی «راک هادسون» یکی از نزدیک‌ترین دوستان تیلور در نبرد با این بیماری درگذشت، او با تاسیس و راه‌اندازی این بنیاد سعی کرد به نیازمندان مبتلا به این بیماری کمک کند. تیلور همچنین اعلام کرده بود، تا زمانی که در قید حیات باشد به حمایت‌های خود از بیماران ایدزی ادامه خواهد داد.
الیزابت تیلور از مشهورترین بازیگران انگلیسی‌الاصل سینمای هالیوود بود. وی در بسیاری از ماندگارترین فیلم‌های کلاسیک سینمای آمریکا که بعدها به دوران طلایی هالیوود مشهور شد به ایفای نقش پرداخته است. او در طول دوران بازیگری‌اش دوبار موفق به دریافت جایزه‌ی اسکار شد.
ون‌سان ویلم ون گوک نقاش نامدار هلندی بود. هرچند او در زمان حیاتش در گمنامی کامل به سر می‌برد، اما اکنون به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نقاشان امپرسیونیسم شناخته می‌شود.
ون گوک در سی‌ام مارس ١٨٥٣ در زوندرت در ایالت برابانت هلند نزدیک مرز بلژیک به دنیا آمد. ون گوک جوانی خود را به عنوان دلال آثار هنری، معلم و واعظ مذهبی گذراند. او اعتقاد دینی عمیقی داشت و مدتی در انگلستان و نیز در میان کارگران معادن زغال سنگ بلژیک به عنوان مبلغ غیرروحانی مسیحی فعالیت کرد. پس از مواجهه با آثار «ژان فرانسوا میله» عمیقا تحت تاثیر نقاشی‌های او و پیام اجتماعی آن‌ها قرار گرفت. در همین زمان بود که طراحی را به‌صورت جدی و حرفه‌ای شروع کرد.
برادر جوان‌ترش «تئو» که به خرید و فروش تابلوهای نقاشی اشتغال داشت، بعدها باعث آشنایی او با نقاشان امپرسیونیست شد. او فعالیت هنری خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ١٨٨٠ و در سن ٢٧ سالگی شروع کرد. وی از آن‌جا که در سن ٣٧ سالگی درگذشت، در واقع تمام آثارش را در ١٠ سال آخر عمر کوتاه خویش آفرید که شامل ٩٠٠ نقاشی و ١١٠٠ طراحی می‌باشد. برخی از مشهورترین آن‌ها در دو سال پایانی عمرش کشیده شده‌اند. او تنها در دو ماه پایانی عمرش ٩٠ نقاشی از خود برجای گذاشت.
ون گوک در ابتدا از رنگ‌های تیره و محزون استفاده می‌کرد تا این‌که در پاریس با امپرسیونیسم و نئوامپرسیونیسم آشنا شد و این آشنایی پیشرفت هنری او را سرعت بخشید.
ون گوک شیفته‌ی نقاشی از کافه‌های شبانه، مردم طبقه‌ی کارگر، مناظر طبیعی فرانسه و گل‌های آفتابگردان بود. مجموعه‌ی «گل‌های آفتابگردان» او که تعدادی از آن‌ها از معروف‌ترین نقاشی‌هایش نیز محسوب می‌شوند، شامل ١١ اثر می‌باشد. خودنگاره‌ها و «شب‌های پرستاره»ی وی از دیگر نقاشی‌های برجسته‌ی او محسوب می‌شوند.
در سال ١٨٩٠ به دکتر «گاشه»، روانشناسی که از او پرتره‌ای نیز کشیده است، مراجعه کرد. «پیسارو» این دکتر را به او معرفی کرده بود. اولین برداشت ون گوک از گاشه این بود که دکتر خودش از او بیمارتر است. روز به روز فرورفتگی و افسردگی ون گوک عمیق‌تر می‌شد. سرانجام او در بیست و نهم جولای ١٨٩٠ در سن ٣٧ سالگی در میان کشتزارها، گلوله‌ای در سینه‌ی خود خالی کرد و روز بعد در مهمان‌سرای «روو» درگذشت.
ون‌سان آخرین احساسش را به برادر خود، که قبل از مرگش بر بالین وی آمده بود، این‌گونه بیان کرد: غم برای همیشه باقی خواهد ماند. شش ماه بعد تئو نیز درگذشت.
فیلم‌های داستانی و مستند زیادی درباره‌ی ون‌گوک و آثارش ساخته شده است.
گل‌های آفتابگردان، صندلی خالی، شب‌های پر ستاره، درختان سرو و بعضی پرتره‌هایش به صورت تصاویر چاپی، شهرت جهانی دارند و در بسیاری از اتاق‌های ساده‌ی مردم عادی نیز دیده می‌شوند. این دقیقا همان چیزی است که ون گوک می‌خواست. او دوست داشت تابلوهایش تاثیر مستقیم و قوی چاپ‌نقش‌های رنگی ژاپنی را داشته باشند که بسیار تحسینشان می‌کرد. آرزو داشت هنر صاف و ساده‌ای بیافریند که نه تنها هنرشناسان متمول را خوش بیاید، که مایه‌ی شعف و تسلای خاطر همه‌ی انسان‌ها باشد.
پس از مرگ ون گوک، تابوتش را پر از گل‌های آفتابگردان کردند.
