آفتابنیوز : آفتاب- مهدی تهرانی(خبرآنلاین): عکس ذیل پروانه دائمی یا مجوز استفادهی از رادیو است که در تاریخ 27/9/1319 برای شخصی به نام سیمون مویان؛ توسط اداره کل شهربانی وقت صادر شده است.
آنچه مسلم است دستگاهی مانند رادیو یک کالای لوکس و بسیار گران قیمت در حدود 70 سال پیش به حساب میآمده و اگر کسی دستش به جیبش هم میرفت احتمال خرید این وسیله تجملاتی را به ذهن راه نمیداد. طرفه اینکه متدینین و مردم مذهبی کوچه و بازار نیز نسبت به این وسیله حساسیتهای خاص خودشان را داشتند.
تنها پس از شروع جنگ جهانی دوم بود که ارزش وسیلهای به نام رادیو برای مردم عیان گردید و کم کم نسبت به این رکن ارتباطاطی اقبال نشان دادند. با این همه؛ بگیر و بند سالهای آخر حکومت رضاخانی و حساسیت نشان دادن به وسیلهای که عمدهی مردم عادی نیز توان خریدنش را نداشتند حایز اهمیت است.
بهطورکلی جکومت و جامعه ما نسبت به وسایل ارتباط جمعی هرکدام جداگانه دغدغههای خودشان را داشتند. با ظهور تلویزیون در اواخر دهه 30 و سپس فراگیر شدن آن در میانه دهه 40 بازهم بسیاری از مردم به دلایل مذهبی نسبت به تلویزیون کراهت نشان میدادند اگرچه دولت برای همهگیرشدن این وسیله برنامهای نداشت. تا اینکه کمکم قبح استفاده از تلویزیون فروریخت و از سالهای 1352 به بعد مردم عادی نیز از این وسیله استفاده میکردند.
در سالهای بعد از انقلاب اسلامی تب و تاب ویدیو در دو مقطع به عنوان وسیله جدید نمایشی و صدالبته ابزاری ممنوعه؛ بالا گرفت. یکی ابتدای سالهای 60 با ویدیوهای تی سون مارک سونی ( اگرچه این وسیله حدود سال 55 به ایران وارد شد و مورداستفاده خواص قرار گرفت )و دیگری ابتدای دهه 70 که ویدیوهای موسوم به فیلم بزرگ رونمایی شدند. به هرحال کج و دار مریز استفاده کردن از این دستگاه کار را به جایی رسانید که ممنوعیت استفاده از این دستگاه کمکرسانهای اواخر دهه 70 برچیده شد. به گونهای که اگر الان برای بچههایمان از ممنوعیت استفاده از ویدیو بگوئیم با ناباوری به ما نگاه میکنند.
حالا نسل ماهواره است. دیش و ریسیور و دیگر متعلقات است که ممنوع میباشد و کجدارو مریز کردنها ادامه دارد. نتیجه چه خواهد شد؟ تاریخ میگوید این ممنوعیت نیز به سرنوشت همان رادیو (عکس ذیل) و ویدیو منجر خواهد شد. حالا کی و چگونه؟ این را باید نشست و بعدا قضاوت کرد. با این تفاوت که در زمان ممنوعیت رادیو و ویدیو از عملیات راپل خبری نبود...