دیپلماسی جلب همدردی
آفتاب‌‌نیوز : 
احمدی نژاد در سخنان خود بيشتر از بی عدالتی در نظام جهانی و وجود تبعيض در برخورد قدرت های بزرگ با کشور های کوچکتر سخن گفت و سعی کرد همدردی ملت های جهان سوم و به خصوص مسلمانان را به خود جلب کند.
بعضی از کارشناسان معتقدند که رييس جمهوری ايران ممکن است در اين سياست تا حدی موفق شده باشد. ولی مشکل جمهوری اسلامی هم اکنون با قدرت های بزرگ جهان است که تقريبا متحدا با فعاليت های هسته ای ايران مخالف اند.
پيشنهادهايی که آقای احمدی نژاد برای کاهش بحران هسته ای ارائه داد و ازجمله طرح مشارکت کشورهای خارجی در فعاليت های هسته ای ايران نتوانست اروپا و آمريکا را تحت تاثير قرار دهد.
حال در آستانه نشست آژانس بين المللی انرژی اتمی برای تصميم گيری در مورد ايران، به نظر می رسد که مواضع آقای احمدی نژاد نه تنها کمک زيادی برای حل بحران نکرده، بلکه شايد وضعيت را پيچيده تر کرده است.
پيش از اين سخنرانی، اين تصور ايجاد شده بود که آقای احمدی نژاد ممکن است با ارائه طرح های ابتکاری جديد، کشورهای غربی را خلع سلاح کند و جبهه آنها را در آژانس بين المللی ضعيف کند.
ولی هم اکنون غربی ها در افکار عمومی جهان چنين وانمود می کنند که جمهوری اسلامی سياست مقابله جويی در پيش گرفته و نمی خواهد که از طريق ديپلماسی بحران هسته ای را حل کند.
سياستمداران اروپايی و آمريکايی کارزار تبليغاتی گسترده ای را آغاز کرده اند تا با صبر و حوصله و ظرافت و کاردانی ديپلماتيک، جمهوری اسلامی را در انظار عمومی جهان خطار کار نشان دهند و به تدريج عرصه را برای دولت ايران تنگ کنند.
حتی موقعی که رهبران کشور های غربی اعلام می کنند که هدف آنان همچنان حل مسالمت آميز مساله ايران است و راه حل نظامی را رد می کنند، ممکن است اين اظهارات نيز بخشی از تلاش های ديپلماتيک غرب برای جلب نظر کشور های کوچکتری باشد که ممکن است نسبت به ايران همدردی نشان دهند.
اگر قرار بود که رهبران جمهوری اسلامی بحران هسته ای کشور را از راه های مسالمت آميز حل کنند، حضور آقای احمدی نژاد در سازمان ملل شايد يک فرصت استثنائی بود که به نظر می رسد به هدر رفته است.
شايد رهبران ايران با اتخاذ اين سياست مقابله جويانه چنين محاسبه کرده اند که در آژانس بين المللی انرژی اتمی اکثريت لازم برای ارجاع پرونده ايران به شورای امنيت وجود ندارد. آنها شايد حتی معتقدند که اگر پرونده ايران به شورای امنيت برود ممکن است در آنجا نيز اتحاد کافی برای مجازات اقتصادی ايران وجود نداشته باشد.
رهبران ايران احتمالا روی اين موضوع نيزحساب می کنند که آمريکا در عراق به اصطلاح گير کرده است و توان لازم برای اقدام نظامی عليه ايران را ندارد.
آنها شايد فکر می کنند که نهايتا "حقانيت" ايران برای برخورداری از توان هسته ای مسالمت آميز برای افکار عمومی جهان ثابت می شود و آنچه آنان "زورگويی" آمريکا توصيف می کنند، به جهانيان ثابت می شود.
ولی اگر اين محاسبات غلط در آيد و آمريکا و اروپا بتوانند با ظرافت های ديپلماتيک حمايت کشور های ديگر را برای اعمال تحريم های اقتصادی عليه ايران جلب کنند، در آن صورت به گفته کارشناسان، صدمات اقتصادی گسترده ای به ايران وارد می شود.
حال که فرصت ها يکی پس از ديگری برای حل مسالمت آميز بحران هسته ای ايران از بين می رود، به نظر می رسد که چشم انداز برخوردهای مخاصمت آميز را نتوان از نظر دور داشت.
احمدی نژاد در سخنان خود بيشتر از بی عدالتی در نظام جهانی و وجود تبعيض در برخورد قدرت های بزرگ با کشور های کوچکتر سخن گفت و سعی کرد همدردی ملت های جهان سوم و به خصوص مسلمانان را به خود جلب کند. بعضی از کارشناسان معتقدند که رييس جمهوری ايران ممکن است در اين سياست تا حدی موفق شده باشد. ولی مشکل جمهوری اسلامی هم اکنون با قدرت های بزرگ جهان است که تقريبا متحدا با فعاليت های هسته ای ايران مخالف اند.
پيشنهادهايی که آقای احمدی نژاد برای کاهش بحران هسته ای ارائه داد و ازجمله طرح مشارکت کشورهای خارجی در فعاليت های هسته ای ايران نتوانست اروپا و آمريکا را تحت تاثير قرار دهد.
حال در آستانه نشست آژانس بين المللی انرژی اتمی برای تصميم گيری در مورد ايران، به نظر می رسد که مواضع آقای احمدی نژاد نه تنها کمک زيادی برای حل بحران نکرده، بلکه شايد وضعيت را پيچيده تر کرده است.
پيش از اين سخنرانی، اين تصور ايجاد شده بود که آقای احمدی نژاد ممکن است با ارائه طرح های ابتکاری جديد، کشورهای غربی را خلع سلاح کند و جبهه آنها را در آژانس بين المللی ضعيف کند.
ولی هم اکنون غربی ها در افکار عمومی جهان چنين وانمود می کنند که جمهوری اسلامی سياست مقابله جويی در پيش گرفته و نمی خواهد که از طريق ديپلماسی بحران هسته ای را حل کند.
سياستمداران اروپايی و آمريکايی کارزار تبليغاتی گسترده ای را آغاز کرده اند تا با صبر و حوصله و ظرافت و کاردانی ديپلماتيک، جمهوری اسلامی را در انظار عمومی جهان خطار کار نشان دهند و به تدريج عرصه را برای دولت ايران تنگ کنند.
حتی موقعی که رهبران کشور های غربی اعلام می کنند که هدف آنان همچنان حل مسالمت آميز مساله ايران است و راه حل نظامی را رد می کنند، ممکن است اين اظهارات نيز بخشی از تلاش های ديپلماتيک غرب برای جلب نظر کشور های کوچکتری باشد که ممکن است نسبت به ايران همدردی نشان دهند.
اگر قرار بود که رهبران جمهوری اسلامی بحران هسته ای کشور را از راه های مسالمت آميز حل کنند، حضور آقای احمدی نژاد در سازمان ملل شايد يک فرصت استثنائی بود که به نظر می رسد به هدر رفته است.
شايد رهبران ايران با اتخاذ اين سياست مقابله جويانه چنين محاسبه کرده اند که در آژانس بين المللی انرژی اتمی اکثريت لازم برای ارجاع پرونده ايران به شورای امنيت وجود ندارد. آنها شايد حتی معتقدند که اگر پرونده ايران به شورای امنيت برود ممکن است در آنجا نيز اتحاد کافی برای مجازات اقتصادی ايران وجود نداشته باشد.
رهبران ايران احتمالا روی اين موضوع نيزحساب می کنند که آمريکا در عراق به اصطلاح گير کرده است و توان لازم برای اقدام نظامی عليه ايران را ندارد.
آنها شايد فکر می کنند که نهايتا "حقانيت" ايران برای برخورداری از توان هسته ای مسالمت آميز برای افکار عمومی جهان ثابت می شود و آنچه آنان "زورگويی" آمريکا توصيف می کنند، به جهانيان ثابت می شود.
ولی اگر اين محاسبات غلط در آيد و آمريکا و اروپا بتوانند با ظرافت های ديپلماتيک حمايت کشور های ديگر را برای اعمال تحريم های اقتصادی عليه ايران جلب کنند، در آن صورت به گفته کارشناسان، صدمات اقتصادی گسترده ای به ايران وارد می شود.
حال که فرصت ها يکی پس از ديگری برای حل مسالمت آميز بحران هسته ای ايران از بين می رود، به نظر می رسد که چشم انداز برخوردهای مخاصمت آميز را نتوان از نظر دور داشت.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید