حادثه خرمدره و پرسش‌هاي بي‌پاسخ
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: تهران‌امروز نوشت:
از حواشي قابل‌توجه و تاثر برانگيز اين حادثه، شدت گرفتن فعاليت گروه‌هاي نمايشي رقيب بود. يكي از گروه‌هاي نمايشي كودك چند روز پس از انتشار خبر حادثه خرمدره يك نشست خبري برگزار كرد و در آن سعي كرد اين نكته را مشخص كند كه برنامه‌هاي آن گروه منطبق با روان‌شناسي كودك است و از چنين حوادثي در سفرهاي آنان خبري نيست.
بعدها هم خبر ديگري منتشر شد كه اين گروه به خرمدره عزيمت خواهد كرد تا يك برنامه براي اهالي داغدار شهر اجرا كند. درست در همين ايام يك گروه ديگر خاطرات محافظ شخصي اعضاي گروه را منتشر كرد و در آن بر اين نكته تاكيد شده بود كه چگونه اين گروه براي برقراري امنيت هنگام برگزاري مراسم تلاش مي‌كند. نتيجه اخلاقي اين كه در نبود رقيب مشتري‌هاي چنين برنامه‌اي در شهرستان‌ها بهتر است براي جلوگيري از بروز چنين حوادثي به اين گروه‌ها مراجعه كنند.
اين موارد نشان‌دهنده يك نكته منفي در فعاليت اين گروه‌هاست و آن بهره‌برداري صنفي از يك ضايعه ملي است. هنگامي كه ملتي غرق در ماتم جان دادن 3 كودك معصوم ايراني است، برخي به فكر بازارگرمي افتاده و سعي كردند با منفي جلوه دادن همه فعاليت‌هاي خاله شادونه و گروه نمايشي وي، خود را از اشتباهات اين چنيني مبرا جلوه دهند.
از قضا وكيل خاله شادونه نيز در نامه‌اي كه خطاب به رسانه‌ها نوشت از اين مسئله ابزار گله و نارضايتي كرد كه اين نامه تاييد بر وجود رقابت بين اين گروه هاست كه «بازار» خود را مرهون رسانه «ملي» هستند.
البته گله و فعاليت ساير گروه‌هاي نمايشي كودك سوال‌هاي جدي را در برابر نيت، هدف، غايت و جهت فعاليت اين گروه‌ها قرار مي‌دهد. اما به رغم همه تلخي ماجرا و حواشي تلخ‌تر پس از آن، جمعه گذشته خاله شادونه بار ديگر به جعبه جادويي تلويزيون بازگشت تا به اين ترتيب شاهد تلاش‌هاي صدا و سيما براي التيام اين درد باشيم، التيامي كه بيشتر يادآوري بي‌خيالي برخي به حادثه ناگوار خرمدره و سعي در فراموشي و ناديده گرفتن علت آن است.
كمتر كسي به اين نكته توجه كرده است كه اگر جمعيت حاضر در سالن شهر خرمدره، يعني كودكان و والدين آنان كمتر از 5 دقيقه براي خارج شدن از سالن تامل و صبر پيشه مي‌كردند، چنين ضايعه دردناكي به وقوع نمي‌پيوست.
به عبارت ديگر مسئله اصلي اين حادثه نبود «نظم و ترتيب» و رعايت نكردن «حق تقدم و حقوق ديگران» از سوي كودكان و افراد حاضر در سالن است و علت اصلي مرگ آن 3 كودك را مي‌توان در نبود اين مفاهيم و تجربه‌ها در كودكان دانست. اما سوال اين است كه چه كسي بايد نظم و ترتيب، رعايت و احترام گذاشتن به حقوق ديگران را به كودكان ما بياموزد؟
اين برنامه‌هاي نمايشي كه اكنون 12سال است كودكان ايراني هر روز با حواسي جمع و دقيق به آنان نظاره مي‌كنند، چه چيز به آنان مي‌آموزند و چه مفاهيمي به آنان منتقل مي‌كنند؟ چرا امروز پس از 12 سال از آغاز اين برنامه‌ها در صدا و سيما، هنوز كودكان ايراني ياد نگرفته‌اند كه نظم را رعايت كنند و همسن و سالان خود را كه پيش روي آنان گام بر مي‌دارد، هل ندهند؟
امروز پرسش بزرگي كه نتيجه حادثه خرمدره است، اين است كه هدف و كاركرد اين برنامه‌ها چيست و براساس چه موازين علمي، روان‌شناسانه و يا اخلاقي نوشته و ساخته مي‌شوند؟ آنان چه چيز را به كودكان مي‌آموزند و چه‌ها نمي‌آموزند. كاركرد امروز اين برنامه‌ها را مي‌توان براي 3 گروه دسته‌بندي كرد. هدف اصلي اين برنامه‌ها براي سازندگان سرگرم كردن كودكان و اغلب با شوخي‌هاي بزرگسالانه است.
براي خانواد‌ها نيز اين برنامه‌ها پس از مدرسه كودكان را سرگرم مي‌كنند تا مزاحم والدين نشوند. براي صدا و سيما نيز اين برنامه‌ها قرباني آن چيزي است كه در سينما به آن «گيشه» گفته مي‌شود و هدف اصلي افزايش «تيراژ» مخاطب است.
از حواشي قابل‌توجه و تاثر برانگيز اين حادثه، شدت گرفتن فعاليت گروه‌هاي نمايشي رقيب بود. يكي از گروه‌هاي نمايشي كودك چند روز پس از انتشار خبر حادثه خرمدره يك نشست خبري برگزار كرد و در آن سعي كرد اين نكته را مشخص كند كه برنامه‌هاي آن گروه منطبق با روان‌شناسي كودك است و از چنين حوادثي در سفرهاي آنان خبري نيست.
بعدها هم خبر ديگري منتشر شد كه اين گروه به خرمدره عزيمت خواهد كرد تا يك برنامه براي اهالي داغدار شهر اجرا كند. درست در همين ايام يك گروه ديگر خاطرات محافظ شخصي اعضاي گروه را منتشر كرد و در آن بر اين نكته تاكيد شده بود كه چگونه اين گروه براي برقراري امنيت هنگام برگزاري مراسم تلاش مي‌كند. نتيجه اخلاقي اين كه در نبود رقيب مشتري‌هاي چنين برنامه‌اي در شهرستان‌ها بهتر است براي جلوگيري از بروز چنين حوادثي به اين گروه‌ها مراجعه كنند.
اين موارد نشان‌دهنده يك نكته منفي در فعاليت اين گروه‌هاست و آن بهره‌برداري صنفي از يك ضايعه ملي است. هنگامي كه ملتي غرق در ماتم جان دادن 3 كودك معصوم ايراني است، برخي به فكر بازارگرمي افتاده و سعي كردند با منفي جلوه دادن همه فعاليت‌هاي خاله شادونه و گروه نمايشي وي، خود را از اشتباهات اين چنيني مبرا جلوه دهند.
از قضا وكيل خاله شادونه نيز در نامه‌اي كه خطاب به رسانه‌ها نوشت از اين مسئله ابزار گله و نارضايتي كرد كه اين نامه تاييد بر وجود رقابت بين اين گروه هاست كه «بازار» خود را مرهون رسانه «ملي» هستند.
البته گله و فعاليت ساير گروه‌هاي نمايشي كودك سوال‌هاي جدي را در برابر نيت، هدف، غايت و جهت فعاليت اين گروه‌ها قرار مي‌دهد. اما به رغم همه تلخي ماجرا و حواشي تلخ‌تر پس از آن، جمعه گذشته خاله شادونه بار ديگر به جعبه جادويي تلويزيون بازگشت تا به اين ترتيب شاهد تلاش‌هاي صدا و سيما براي التيام اين درد باشيم، التيامي كه بيشتر يادآوري بي‌خيالي برخي به حادثه ناگوار خرمدره و سعي در فراموشي و ناديده گرفتن علت آن است.
كمتر كسي به اين نكته توجه كرده است كه اگر جمعيت حاضر در سالن شهر خرمدره، يعني كودكان و والدين آنان كمتر از 5 دقيقه براي خارج شدن از سالن تامل و صبر پيشه مي‌كردند، چنين ضايعه دردناكي به وقوع نمي‌پيوست.
به عبارت ديگر مسئله اصلي اين حادثه نبود «نظم و ترتيب» و رعايت نكردن «حق تقدم و حقوق ديگران» از سوي كودكان و افراد حاضر در سالن است و علت اصلي مرگ آن 3 كودك را مي‌توان در نبود اين مفاهيم و تجربه‌ها در كودكان دانست. اما سوال اين است كه چه كسي بايد نظم و ترتيب، رعايت و احترام گذاشتن به حقوق ديگران را به كودكان ما بياموزد؟
اين برنامه‌هاي نمايشي كه اكنون 12سال است كودكان ايراني هر روز با حواسي جمع و دقيق به آنان نظاره مي‌كنند، چه چيز به آنان مي‌آموزند و چه مفاهيمي به آنان منتقل مي‌كنند؟ چرا امروز پس از 12 سال از آغاز اين برنامه‌ها در صدا و سيما، هنوز كودكان ايراني ياد نگرفته‌اند كه نظم را رعايت كنند و همسن و سالان خود را كه پيش روي آنان گام بر مي‌دارد، هل ندهند؟
امروز پرسش بزرگي كه نتيجه حادثه خرمدره است، اين است كه هدف و كاركرد اين برنامه‌ها چيست و براساس چه موازين علمي، روان‌شناسانه و يا اخلاقي نوشته و ساخته مي‌شوند؟ آنان چه چيز را به كودكان مي‌آموزند و چه‌ها نمي‌آموزند. كاركرد امروز اين برنامه‌ها را مي‌توان براي 3 گروه دسته‌بندي كرد. هدف اصلي اين برنامه‌ها براي سازندگان سرگرم كردن كودكان و اغلب با شوخي‌هاي بزرگسالانه است.
براي خانواد‌ها نيز اين برنامه‌ها پس از مدرسه كودكان را سرگرم مي‌كنند تا مزاحم والدين نشوند. براي صدا و سيما نيز اين برنامه‌ها قرباني آن چيزي است كه در سينما به آن «گيشه» گفته مي‌شود و هدف اصلي افزايش «تيراژ» مخاطب است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
قبلا هم گفته شد پس مسول شهرستان که به اعتراف خود از طريق ديدن نصب بنرها در سطح شهر دو روز قبل از برگزاري مراسم درجريان قرار گرفته بود و باز به گفته خودش براوردها نشان مي ديد استقبال زيادي از اغين مراسم و برنامه خواهد شد چرا هيچ کار پيشگيرانهاي نکرده است؟چرا قصور او بازتاب داده نمي شود ؟ مگر وظيفه فرماندار پيش بيني و پيشگيري از حوادث احتمالي هم نيست؟ چرا با وجوديکه مي دانست استقبال گسترده اي خواهد شد اقدامي نکرد؟ ماند و بعد از حادثه سوار بر موج شد و عدم اطلاع دادن را بهانه قرار داد ؟ فرضا مدير برنامه به صورت مکتوب وي را در جريان قرار نداده او که به اعتراف خود از دور روز قبل پلاکاردهاي سطح شهر را ديده بود چرا مسئولان انتظامي و امدادي را در جريان قرار داده نبود؟ .... پس بايد قصور و ضعف مديريتي وي ناديده گرفته شود دادستان زنجان وظيف دارد اين مساله را به عنوان مدعي العموم پي گيري کند.
پایه های اساسی فرهنگی ، که هم در قرآن و هم در فرهنگ
ایران زمین است ، خیلی جدی و مهم تلقی شود . از جمله ، مهمترین آن ایمان به پروردگار یکتا و توکل به او ، و بعد احترام به پدر و مادر و قدردانی از آنها ، مهم بودن معنویت به جای مادیات ، جوانمردی و مخصوصا" مرور کتابهای قدیمی و شعرهای سعدی و
حافظ و مولانا و عطار و ....... که هرکدام از حکایات این عزیزان ، برگرفته از قرآن و دنیای معنویت است .
مدیریت ها ، باید شورائی و با انتخاب همه دست اندرکاران ،
باشد و یک مدیر باید گوش شنوا ، برای انتقادات و پیشنهادات
داشته باشد .