جبهه خودی و غیرخودی؛ زنگ خطری برای اصلاح طلبان
آفتاب‌‌نیوز : 
این چنین شد که در جریان انتخابات اخیر اصلاح طلبان به انشقاقی خود خواسته تن دادند و اصولگرایان به اجبار انشقاق را پذیرفتند تا یک نمایش حزبی را به اجرا درآورند اما کشیده شدن انتخابات به مرحله دوم تمامی اختلاف های جزیی را به حاشیه بازی سیاست راند وجبهه اصلاح طلبان و اصولگرایان را رودرروی یکدیگر قرار داد.
به این ترتیب احزاب متعلق به اردوگاه اصلاح طلبان فردای انتخابات مبهوت از نتیجه به دست آمده، ضرورت تشکیل جبهه ای متحد در مقابل تندروی و تحجر را به یکدیگر گوشزد کرده و البته هر یک دیگران را به پذیرش جبهه فراگیر با محوریت خویش دعوت می کرد. تا جایی که جبهه دموکراسی خواهی و حقوق بشر و جبهه اعتدال اسلامی در کنار حزب اعتماد ملی میوه هایی بودند که ثمره شکست اصلاح طلبان در انتخاباتی متکثر بود.
اگرچه گذشت زمان کافی بود تا هیجان اولیه تشکیل جبهه های انتخاباتی نیز فروکش کند اما سیاسیون اصلاح طلب هم چنان متأثر از نتیجه انتخابات تشکیل جبهه ای فراگیر در میان اصلاح طلبان را تنها راهکار آینده سیاسی خود عنوان می کنند. تأکید اصلاح طلبان بر تشکیل یک جبهه فراگیر اگرچه هنوز نتایج عملی و عینی برای اردوگاه اصلاح طلب به همراه نداشته است،اما گویی در جبهه اصولگرایان اثرات ملموس تری را به نمایش گذاشته است به طوری که شورای هماهنگی نیروهای انقلاب که البته در زمان انتخابات از ایفای نقش خود در میان اصولگرایان بازماند، بار دیگر و البته باز هم در غیاب اصولگرایان جوان آبادگر، به تجدید ساختاری می پردازد. تجدید ساختاری که هر چند صوری به نظر می رسد اما تکانه ای تاثیر گذار در بازی سیاسی اصولگرایان به همراه خواهد آورد.
تغییر بازیگران اصلی شورای هماهنگی و مانور قدرت این شورای سیاسی در مقابل اصلاح طلبانی که مدت ها است شعار تشکیل جبهه ای فراگیر را سر داده اند تنها دستاویز بازی اصولگرایان در مقابل اصلاح طلبان نبود چرا که آنان راهکاری را نیز در مقابل دعوت سعید حجاریان برای پیوستن به جبهه ای فراگیر از اصلاح طلبان تا محافظه کاران تدارک دیده بودند.
به این ترتیب تأکید و اصرار اصلاح طلبان بر تشکیل جبهه ای فراگیر و و البته تأکید مضاعف سعید حجاریان بر حضور تشکل های سنتی محافظه کار از جمله جمعیت موتلفه موجبات آغاز بحث تشکیل «جبهه خودی ها» در زمین بازی سیاسی کشور را رقم زد تا بار دیگر بازیگران سیاسی به دهه 70 بازگردندند و حق فعالیت سیاسی تنها برای خودی ها در مقابل غیرخودی ها به رسمیت شناخته شود. اما باز شدن باب خودی و غیرخودی در این مقطع سیاسی و سکوت اصلاح طلبان در مقابل این تقسیم بندی ناعادلانه علاوه بر تشدید فشارها بر فعالین سیاسی، موانعی را نیز در مقابل فعالیت گروه های اصلاح طلب ایجاد خواهد کرد.
بنابراین اگرچه تشکیل جبهه های فراگیر و ائتلاف های استراتژیک در میان گروه های سیاسی فی نفسه مسأله ای قابل تأمل است اما اصلاح طلبان باید در پیگیری تشکیل چنین ائتلاف هایی موجبات نقض فعالیت سیاسی خود در زمین بازی احزاب ایران را فراهم نکنند، چرا که بازآفرینی تقسیم بندی خودی و غیرخودی عواقب جبران ناپذیری را بر ادامه فعالیت سیاسی اصلاح طلبان تحمیل خواهد کرد.
این چنین شد که در جریان انتخابات اخیر اصلاح طلبان به انشقاقی خود خواسته تن دادند و اصولگرایان به اجبار انشقاق را پذیرفتند تا یک نمایش حزبی را به اجرا درآورند اما کشیده شدن انتخابات به مرحله دوم تمامی اختلاف های جزیی را به حاشیه بازی سیاست راند وجبهه اصلاح طلبان و اصولگرایان را رودرروی یکدیگر قرار داد. به این ترتیب احزاب متعلق به اردوگاه اصلاح طلبان فردای انتخابات مبهوت از نتیجه به دست آمده، ضرورت تشکیل جبهه ای متحد در مقابل تندروی و تحجر را به یکدیگر گوشزد کرده و البته هر یک دیگران را به پذیرش جبهه فراگیر با محوریت خویش دعوت می کرد. تا جایی که جبهه دموکراسی خواهی و حقوق بشر و جبهه اعتدال اسلامی در کنار حزب اعتماد ملی میوه هایی بودند که ثمره شکست اصلاح طلبان در انتخاباتی متکثر بود.
اگرچه گذشت زمان کافی بود تا هیجان اولیه تشکیل جبهه های انتخاباتی نیز فروکش کند اما سیاسیون اصلاح طلب هم چنان متأثر از نتیجه انتخابات تشکیل جبهه ای فراگیر در میان اصلاح طلبان را تنها راهکار آینده سیاسی خود عنوان می کنند. تأکید اصلاح طلبان بر تشکیل یک جبهه فراگیر اگرچه هنوز نتایج عملی و عینی برای اردوگاه اصلاح طلب به همراه نداشته است،اما گویی در جبهه اصولگرایان اثرات ملموس تری را به نمایش گذاشته است به طوری که شورای هماهنگی نیروهای انقلاب که البته در زمان انتخابات از ایفای نقش خود در میان اصولگرایان بازماند، بار دیگر و البته باز هم در غیاب اصولگرایان جوان آبادگر، به تجدید ساختاری می پردازد. تجدید ساختاری که هر چند صوری به نظر می رسد اما تکانه ای تاثیر گذار در بازی سیاسی اصولگرایان به همراه خواهد آورد.
تغییر بازیگران اصلی شورای هماهنگی و مانور قدرت این شورای سیاسی در مقابل اصلاح طلبانی که مدت ها است شعار تشکیل جبهه ای فراگیر را سر داده اند تنها دستاویز بازی اصولگرایان در مقابل اصلاح طلبان نبود چرا که آنان راهکاری را نیز در مقابل دعوت سعید حجاریان برای پیوستن به جبهه ای فراگیر از اصلاح طلبان تا محافظه کاران تدارک دیده بودند.
به این ترتیب تأکید و اصرار اصلاح طلبان بر تشکیل جبهه ای فراگیر و و البته تأکید مضاعف سعید حجاریان بر حضور تشکل های سنتی محافظه کار از جمله جمعیت موتلفه موجبات آغاز بحث تشکیل «جبهه خودی ها» در زمین بازی سیاسی کشور را رقم زد تا بار دیگر بازیگران سیاسی به دهه 70 بازگردندند و حق فعالیت سیاسی تنها برای خودی ها در مقابل غیرخودی ها به رسمیت شناخته شود. اما باز شدن باب خودی و غیرخودی در این مقطع سیاسی و سکوت اصلاح طلبان در مقابل این تقسیم بندی ناعادلانه علاوه بر تشدید فشارها بر فعالین سیاسی، موانعی را نیز در مقابل فعالیت گروه های اصلاح طلب ایجاد خواهد کرد.
بنابراین اگرچه تشکیل جبهه های فراگیر و ائتلاف های استراتژیک در میان گروه های سیاسی فی نفسه مسأله ای قابل تأمل است اما اصلاح طلبان باید در پیگیری تشکیل چنین ائتلاف هایی موجبات نقض فعالیت سیاسی خود در زمین بازی احزاب ایران را فراهم نکنند، چرا که بازآفرینی تقسیم بندی خودی و غیرخودی عواقب جبران ناپذیری را بر ادامه فعالیت سیاسی اصلاح طلبان تحمیل خواهد کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید