در یک مطالعه که بر روی 103 زن و 15 مرد انجام شد، این افراد مصاحبههای رواندرمانی 60 تا 90 دقیقهای را در خصوص روابط، گذشته و درک از خودشان تکمیل کردند.
99 درصد این سوژهها بیماران یک کلینیک رواندرمانی بودند که از مشکلاتی مانند اختلالات غذاخوردن گرفته تا اضطراب رنج میبردند.
آنها همچنین پرسشنامههایی را در مورد افسردگی و رفتار میانشخصیشان پر کردند.
در این تحقیق که به رهبری یوهانز زیمرمان از دانشگاه کاسل آلمان انجام شد، دانشمندان تعداد ضمیر اول شخص مفرد (من) و ضمیر اول شخص جمع (ما) مورد استفاده در مصاحبهها را شمارش کردند.
آنها دریافتند سوژههایی که بیشتر از لغات اول شخص مفرد استفاده کردند، از میزان بالاتری از افسردگی رنج میبردند.
این افراد همچنین رفتارهای میانشخصی مشکلزای بیشتری مانند جلب توجه، خودافشایی نامناسب و عدم توانایی گذراندن اوقات به تنهایی را بروز دادند.
در مقایسه، شرکتکنندگانی که از ضمایری مانند "ما" استفاده کردند، بیشتر آنچه را که محققان سبک میانشخصی "سرد" مینامند، نشان دادند.
اما این سردی به عنوان راهی مثبت برای حفظ مرزهای روابط حین کمک به دیگران در صورت نیاز، عمل کرد.
استفاده از ضمیر اول شخص مفرد خود را به عنوان یک هویت مجزا برجسته میکند، در حالی که ضمیر اول شخص جمع، بر جادادن خود در روابط اجتماعی تاکید دارد.
به گزارش ایسنا،به گفته دانشمندان، هنوز شواهدی مبنی بر این که استفاده بیشتر از ضمیر "من" واقعا منجر به افسردگی میشود، وجود ندارد، بلکه استفاده مکرر احتمالا این موضوع را که افراد چگونه خود را میبینند و با دیگران ارتباط برقرار میکنند، منعکس میکند.
نتایج این تحقیق در Journal of Research in Personality انتشار یافت.