محمد مرسی و اصولگرایان ایرانی؛ داستان یک عشق که به نفرت انجامید!
تصور کنید در این یک سال عمرو موسی یا محمد برادعی رییس جمهور مصر بودند. دست کم درایران از آنها انتقاد می شد که چرا روابط خود را با اسراییل حفظ کرده یا به رابطه با آمریکا ادامه می دهند یا پیمان کمپ دیوید را ملغی نساخته اند؟
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: مهرداد خدیر- «جنایات اخیر مصر علیه شیعیان به دستور شخص محمد مرسی اتفاق افتاد. او یک سلفی تندرو و ضد اهل بیت است.هنوز ماه شعبان تمام نشده که خداوند پرده از حزب مرسی برداشت. دست خدا از آستین الهی بیرون آمد وسیلی محکمی به صورت این موجود کثیف سلفی زد.»
به گزارش عصر ایران، این عبارات، عین سخنان اخیر امام جمعه قم (حجت الاسلام سعیدی) درباره رییس جمهور برکنار شده مصر است.
در جمعه ای که گذشت ، نماز های جمعه در سراسر ایران شاهد حملات تند امامان جمعه به محمد مرسی بود. تنها یک سال قبل همین امامان جمعه از این که اسلام گرایان در مصر بر سر کار آمده اند و بر سکولارها و لیبرال ها و عرفی ها پیروز شده اند ابراز شادمانی می کردند اما اکنون به نظر می رسد ترجیح آنها - ولو در عمل و به صورت ناخواسته - نیروهای مدنی باشد چرا که دست کم نسبت به شیعیان و دوستداران اهل بیت بُغضی نشان نمی دهند.
تصور کنید در این یک سال عمرو موسی یا محمد برادعی رییس جمهور مصر بودند. دست کم درایران از آنها انتقاد می شد که چرا روابط خود را با اسراییل حفظ کرده یا به رابطه با آمریکا ادامه می دهند یا پیمان کمپ دیوید را ملغی نساخته اند و البته بعید بود که آنان به صراحت در برابر تشیع موضع بگیرند تا در اینجا شاهد طعن و لعن باشند.
در کتاب «پیش درآمدی بر جامعه شناسی دین» ، نویسنده مکالمه ای میان یک نیروی سکولار و یک شخص متعصب مذهبی را سامان می دهد. فرد ناباور به دین به مرد متعصب مسیحی می گوید من و تو 90 درصد با هم اشتراک داریم!
او وقتی با شگفتی شنونده روبه رو می شود توضیح می دهد من به «همه» مکاتب باور ندارم و تو هم به 90 درصد آنها. چون تنها یکی را باور داری و بقیه را انکار می کنی. در آن 90 درصد اشتراک داریم!
سوای این لطیفه (یا سفسطه) می توان گفت تعارض نیروهای مذهبی با خودشان بیش از مدنی ها با مذهبی هاست و بارزترین مثال در این زمینه مواضع شداد و غلاظ علیه مرسی در خطبه های نماز های جمعه 14 تیر است. چندان که حکایت عشق و شیدایی در سال قبل به نفرت و انزجار بدل شده است.
در تحلیل حجت الاسلام نکونام امام جمعه شهر کرد هم تامل کنید:« مردم مصر به عملکرد جماعت اخوان المسلمین معترض بودند و متعرض شدند. به همین دلیل از ارتش مصر یاری خواستند و ارتش نیز محمد مرسی را برکنار کرد.البته ارتش منافع خارجی ها را نیز لحاظ کرد.»
یا حجت الاسلام حسینی امام جمعه مینودشت که تصریح کرد:«داستان مصر بسیار عبرت آموز است. او ایران هراسی و شیعه هراسی به راه انداخت و به این سرنوشت مبتلا شد.»- [ نقل قول ها همه از روزنامه جمهوری اسلامی – شنبه 15 تیر 92 – صفحه 7]
اکنون این سوال به میان می آید که در میان طیف های مختلف سیاسی در مصر تفوق و هژمونی کدام یک منافع ایران و شیعیان را بیشتر تامین می کند؟
نگاه ایدئولوژیک به سیاست خارجی سبب می شود روزی شیفته وار از روی کار آمدن مرسی و اخوان استقبال کنیم و روز دیگر به سبب مواضع ناسازگار با باورهای خود خلع او را به فال نیک بگیریم ولو این برکناری با قوه قهریه و دخالت ارتش صورت پذیرفته باشد.
روان شناسان می گویند عشق، ابتدا انتظار و بعد توقع ایجاد می کند و هنگامی که برآورده نمی شود اندک اندک به نفرت می انجامد. فرجام ماجرای عشق و شیفتگی اصول گرایان ایرانی به محمد مرسی نیز آن چنان که می بینیم به نفرت رسید. بذراین کین را اما آیا خود او با گفتار ها و رفتارهایش نکاشت؟
به گزارش عصر ایران، این عبارات، عین سخنان اخیر امام جمعه قم (حجت الاسلام سعیدی) درباره رییس جمهور برکنار شده مصر است.
در جمعه ای که گذشت ، نماز های جمعه در سراسر ایران شاهد حملات تند امامان جمعه به محمد مرسی بود. تنها یک سال قبل همین امامان جمعه از این که اسلام گرایان در مصر بر سر کار آمده اند و بر سکولارها و لیبرال ها و عرفی ها پیروز شده اند ابراز شادمانی می کردند اما اکنون به نظر می رسد ترجیح آنها - ولو در عمل و به صورت ناخواسته - نیروهای مدنی باشد چرا که دست کم نسبت به شیعیان و دوستداران اهل بیت بُغضی نشان نمی دهند.
تصور کنید در این یک سال عمرو موسی یا محمد برادعی رییس جمهور مصر بودند. دست کم درایران از آنها انتقاد می شد که چرا روابط خود را با اسراییل حفظ کرده یا به رابطه با آمریکا ادامه می دهند یا پیمان کمپ دیوید را ملغی نساخته اند و البته بعید بود که آنان به صراحت در برابر تشیع موضع بگیرند تا در اینجا شاهد طعن و لعن باشند.
در کتاب «پیش درآمدی بر جامعه شناسی دین» ، نویسنده مکالمه ای میان یک نیروی سکولار و یک شخص متعصب مذهبی را سامان می دهد. فرد ناباور به دین به مرد متعصب مسیحی می گوید من و تو 90 درصد با هم اشتراک داریم!
او وقتی با شگفتی شنونده روبه رو می شود توضیح می دهد من به «همه» مکاتب باور ندارم و تو هم به 90 درصد آنها. چون تنها یکی را باور داری و بقیه را انکار می کنی. در آن 90 درصد اشتراک داریم!
سوای این لطیفه (یا سفسطه) می توان گفت تعارض نیروهای مذهبی با خودشان بیش از مدنی ها با مذهبی هاست و بارزترین مثال در این زمینه مواضع شداد و غلاظ علیه مرسی در خطبه های نماز های جمعه 14 تیر است. چندان که حکایت عشق و شیدایی در سال قبل به نفرت و انزجار بدل شده است.
در تحلیل حجت الاسلام نکونام امام جمعه شهر کرد هم تامل کنید:« مردم مصر به عملکرد جماعت اخوان المسلمین معترض بودند و متعرض شدند. به همین دلیل از ارتش مصر یاری خواستند و ارتش نیز محمد مرسی را برکنار کرد.البته ارتش منافع خارجی ها را نیز لحاظ کرد.»
یا حجت الاسلام حسینی امام جمعه مینودشت که تصریح کرد:«داستان مصر بسیار عبرت آموز است. او ایران هراسی و شیعه هراسی به راه انداخت و به این سرنوشت مبتلا شد.»- [ نقل قول ها همه از روزنامه جمهوری اسلامی – شنبه 15 تیر 92 – صفحه 7]
اکنون این سوال به میان می آید که در میان طیف های مختلف سیاسی در مصر تفوق و هژمونی کدام یک منافع ایران و شیعیان را بیشتر تامین می کند؟
نگاه ایدئولوژیک به سیاست خارجی سبب می شود روزی شیفته وار از روی کار آمدن مرسی و اخوان استقبال کنیم و روز دیگر به سبب مواضع ناسازگار با باورهای خود خلع او را به فال نیک بگیریم ولو این برکناری با قوه قهریه و دخالت ارتش صورت پذیرفته باشد.
روان شناسان می گویند عشق، ابتدا انتظار و بعد توقع ایجاد می کند و هنگامی که برآورده نمی شود اندک اندک به نفرت می انجامد. فرجام ماجرای عشق و شیفتگی اصول گرایان ایرانی به محمد مرسی نیز آن چنان که می بینیم به نفرت رسید. بذراین کین را اما آیا خود او با گفتار ها و رفتارهایش نکاشت؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید