شعر در گوشه‌ای ایستاده و از سرما می‌لرزد
او افزود: شعری که امروز به این همه تنوع و تکثر رسیده، می‌تواند متناسب با ذوق حسی و زیبایی‌شناختی برای هر مخاطبی بهره‌ای داشته باشد. شاید که شعر به شوق همین تعامل، دوباره برانگیخته شود و راه‌های حرکتی تازه را بر خودش بگشاید.
خسروی‌نژاد همچنین درباره‌ی وضعیت شعر زنان در سال‌های اخیر اظهار کرد: شعر زنان در این برهه به لحاظ کمی و کیفی به رشدی رسیده که پیش از این در تاریخ ایران سابقه نداشته است. این شعر از شعر بقیه‌ی جامعه جدا نیست؛ با این همه تجربیاتی از زبان و هستی را به قلمرو شعر وارد می‌کند که تازه است، پس خوانشی نو را هم طلب می‌کند.
او درباره‌ی این موضوع که آیا جایزه‌ی شعر زنان ایران (خورشید) توانسته حرکتی در جهت رشد و اعتلای شعر ایفا کند؟ عنوان کرد: اول می‌پرسم این جایزه چقدر امکان معرفی داشته است؟ در این میزانی که آن را می‌شناسند، مطمئنا تأثیرگذار بوده و در زنان شاعر انگیزه ایجاد کرده است، با این امید که دست کم جایی هست تا کارهای‌شان خوانده شود.
خسروی‌نژاد در ادامه گفت: فکر می‌کنم زبان قوی، فردیت‌یافتگی، خلاقیت و امروزین بودن شعر برای چنین جایزه‌ای حائز اهمیت است. داوری کار ساده‌ای نیست، اما تا به این‌جا اغلب، انتخاب‌ها از میان متن‌هایی صورت گرفته که قادر شده‌اند جهانی را در یک مجموعه‌ی کوچک بنا نهند که خود ویژه است؛ یکی از هزاران نیست.
او با بیان اینکه مسلما جایزه‌ای که از پشتوانه‌ی مالی کافی برخوردار باشد و دست مجریانش برای حرکت باز باشد، با جایزه‌ای که گردانندگانش حتا از پیدا کردن یک اسپانسر عاجزند، وظیفه‌ی متفاوتی دارد، گفت: کسانی که بتوانند جایزه‌ای را با هزار و یک مشکل به انجام برسانند، وظیفه‌ی بزرگی را در حق شعر به جا آورده‌اند. به طور کلی جایزه نقشی اجتماعی برای شعر فراهم می‌کند. جایزه یک گفتمان است، موجبی است برای تعامل شعرها با هم و با بقیه‌ی جامعه.
او درباره‌ی ضرورت وجود جایزه‌های ادبی اظهار کرد: وجود یک رقابت سالم و دوستانه در محیط ادبی تحرک و پویایی ایجاد می‌کند و زنجیر‌ه‌ی اثر، مؤلف، مخاطب، ناشر و کل فرهنگ یک جامعه را به هم پیوند می‌زند و موجب اعتلای آن می‌شود. جوایز، واکنشی هستند در برابر بی‌تفاوتی نسبت به آن‌چه که خلاقیت و هنر آدمی نام دارد.
خسروی‌نژاد در پاسخ به این سؤال که آیا جایزه‌های ادبی می‌توانند تأثیر مثبتی در جذب و توجه مخاطب به آثار برگزیده داشته باشند، توضیح داد: باید این‌گونه باشد. اگرچه با اعلام برنده و اهدای جایزه تنها نیمی از راه طی شده است. مسأله‌ی اطلاع‌رسانی در سطح جامعه، بازخوانی و نقد سازنده‌ی کتاب‌های منتخب و چاپ مجدد و توزیع آن‌ها عواملی است که اگر در کنار برگزاری جایزه صورت نگیرد، مسلما تأثیر آن اندک خواهد بود.
شاعر برگزیده‌ی جایزه‌ی شعر زنان (خورشید) در پاسخ به این پرسش که چقدر پی‌گیر شعرهای دیگر شاعران ایرانی است، گفت: شعر شاعران ایران در نشریات داخلی و کتاب‌های در دسترس رقم نمی‌خورد. اکنون فیس‌بوک و موارد مشابه آن هستند که مجال و امکانی برای ارائه‌ی شعر فراهم می‌کنند. وقتی می‌توانم از پی‌گیری کارها حرف بزنم که به چنین قلمروی وارد شوم که هنوز چنین نکرده‌ام.
او در ادامه‌ی این گفت‌وگو مکتوب، درباره‌ی وضعیت نقد شعر در نشریه‌ها نیز اظهار کرد: شما تعدادی از این نشریات و امکانات را به من معرفی کنید، بعد به این پرسش‌تان حتما پاسخ خواهم داد.
شهین خسروی‌نژاد متولد سال 1338 در کرمان است. «ربط دارد هر چیز به همه چیز»، «برگ‌ها در وای»، «رامش»، «پسته‌های کوهی»، «در راه»، «با موریانه‌ها در راه»، «آفتاب پیش از الف» و «همین که است» عنوان تعدادی از مجموعه‌ی شعرهای منتشرشده‌ی این شاعرند.
