شاخه زیتون خانم رایس
آفتاب‌‌نیوز : 
اما در حیطه رفتار شناسی نو محافظه کاران حاکم بر کاخ سفید رویکرد نوین کاندولیزا رایس مصداق عینی سیاست «ابتکار در نقطه جوش» است. اظهارات رایس پس از آن صورت گرفت که توپخانه تبلیغات لندن ـ واشنگتن طی هفته های اخیر به آنچه دخالت ایران در امور عراق نامیده می شود نشانه رفته بود و روابط ایران و بریتانیا در پی آن و بالاخص اتهام وجود بمب های ساخت ایران و حزب الله لبنان در عراق که از سوی تونی بلر مطرح شد هفته های پر تنشی را از سر گذارند.
به موازات ادعاهای مقامات امریکایی و بریتانیایی که موجب شده بود برخی کشورهای منطقه همچون عربستان نیز به قافله اتهام زنندگان به ایران بپیوندند تلاشی در محافل پژوهشی امریکا در جریان بود که حکایت از در پیش گرفتن رویکردی منطقی در قبال مناسبات ایران و عراق داشت. شاه بیت نتایج بدست آمده از تحقیقات پژوهشگرانی منطقه ای در این محافل به عادی بودن مناسبات حسنه شیعیان ایران و عراق از بعد معنوی و مذهبی، عاری بودن پرونده دخالت ایران و همکاری این کشور با شورشیان عراقی از اسناد و گزارشات مستند و بهره گیری از پتانسیل ایران برای همکاری با امریکا جهت ختم غائله در عراق اشاره دارد.
تکرار مکررات است نقل آن قسمت از نظرات پژوهشگران متمایل به طیف راست نو محافظه کار امریکا که باورمندند واشنگتن با سرنگوین حکومت صدام، دشمن دیرین ایران را نابود کرد و دولتی بر سر کار آمد که رهبرانش سال ها مهمان ایران بوده و روابط نزدیکی با حکومت تهران دارند.
علاوه به آن بتدریج پوسته های این تفکر در واشنگتن محکم تر می شود که همگرایی امریکا با ایران در مقوله عراق تنها در همراهی صامت تهران با موتلفین در سقوط صدام خلاصه نمی شود بلکه ثبات در عراق نیز امر خطیری است که دست یاری تهران را می طلبد.
شاخه زیتون رایس در حالی افراشته می شود که باور به ناکارآمدی شیوه اتهام به وضوح نمایان شده و حتی مقامات دولت عراق نیز خود به جمع انکار کنندگان دخالت ایران پیوسته اند. علاوه بر آن مقامات بریتانیایی هم نتوانسته اند ادعاهای خود را ثابت کنند و فقط به ذکر این نکته بسنده کرده اند که « گزارشاتی از دخالت ایران در عراق در دست است».
رایس با تمسک به سیاست « ابتکار در نطقه جوش» بار دیگر درصدد است آزمون جدیدی را در سیاست خارجی کاخ سفید به مرحله اجرا گذارد که همانا خاموش کردن آتشی است که زبانه های آن در اوج قرار دارد و این نکته مسجل شده که به جای افزودن هیزم باید به فکر ریختن آب بود. افزون بر آن واشنگتن ثمره مذاکره غیر مستقیم با ایران در دو نمونه جنگ افغانستان و عراق را با موفقیت پشت سر گذاشته است.
اما در کنار این پیشنهاد، توجه به چند نکته حائز اهمیت است:
1- ایران در مقام متهم به میز مذاکره دعوت می شود با مبتکر؟
آیا امریکا می خواهد « حامی شورشی ها»(!) را به مذاکره فرا خواند یا از پتانسیل ایران در بین شیعیان عراق برای حفظ خویشتنداری بهره گیرد و یا در همکاری های امنیت مرزی با ایران جهت نظارت بیشتر به ورود و خروج عناصر مشکوک در مرزهای مشترک ایران و عراق مشارکت کند؟
علت یابی هر یک از مفروضات فوق کلید حل مساله پیشنهاد رایس و پیش بینی قدم بعدی واشنگتن خواهد بود.
2- ایران حاضر است برای رفع اتهامات علیه خود این پیشنهاد را قبول کند؟ آیا کمافی السابق به همان مجراهای انتقال پیام های دیپلماتیک بطور غیر مستقیم اکتفا خواهد کرد و یا واقعا سفیر خود را به دیدار زلمای خلیل زاد سفیر امریکا در عراق می فرستد؟ آیا تهران فقط در مواردی مانند سیل، زلزله و حوادث طبیعی حاضر به گفتگو با امریکاست( گفته های حسن نجابت، سخنگوی فراکسیون اکثریت مجلس) و یا همکاری های محدود را تا مرز همراهی های استراتژیک توسعه خواهد داد؟ انتخاب هر یک از راههای فوق روابط دو کشور ایران و امریکا را دچار تحول اساسی خواهد کرد.
3- امریکا در این برهه برنده بازی را به جایگاه مذاکره فرا می خواند یا بر هم زننده قاعده بازی را؟ آنچه پیش بینی می شود این است که آینده عراق ـ باروند فعلی – به سود ایران خواهد بود پس لزومی به بر هم زدن قاعده بازی از سوی ایران نیست. دیگر آنکه مناطق سنی نشین عراق آبستن حوادث تروریستی است و شیعیان و کردها مخالف افزایش تنش و بحران در عراق اند. مشکل امریکا با احزاب شیعه نیست که با وساطت ایران حل شود بلکه با گروه هایی سنی مذهب است که از سیر تحولات موجود به شدت ناراضی اند.
تبیین این موضوع نیز راهگشای معضلات پیش آمده خواهد بود.
اما در حیطه رفتار شناسی نو محافظه کاران حاکم بر کاخ سفید رویکرد نوین کاندولیزا رایس مصداق عینی سیاست «ابتکار در نقطه جوش» است. اظهارات رایس پس از آن صورت گرفت که توپخانه تبلیغات لندن ـ واشنگتن طی هفته های اخیر به آنچه دخالت ایران در امور عراق نامیده می شود نشانه رفته بود و روابط ایران و بریتانیا در پی آن و بالاخص اتهام وجود بمب های ساخت ایران و حزب الله لبنان در عراق که از سوی تونی بلر مطرح شد هفته های پر تنشی را از سر گذارند. به موازات ادعاهای مقامات امریکایی و بریتانیایی که موجب شده بود برخی کشورهای منطقه همچون عربستان نیز به قافله اتهام زنندگان به ایران بپیوندند تلاشی در محافل پژوهشی امریکا در جریان بود که حکایت از در پیش گرفتن رویکردی منطقی در قبال مناسبات ایران و عراق داشت. شاه بیت نتایج بدست آمده از تحقیقات پژوهشگرانی منطقه ای در این محافل به عادی بودن مناسبات حسنه شیعیان ایران و عراق از بعد معنوی و مذهبی، عاری بودن پرونده دخالت ایران و همکاری این کشور با شورشیان عراقی از اسناد و گزارشات مستند و بهره گیری از پتانسیل ایران برای همکاری با امریکا جهت ختم غائله در عراق اشاره دارد.
تکرار مکررات است نقل آن قسمت از نظرات پژوهشگران متمایل به طیف راست نو محافظه کار امریکا که باورمندند واشنگتن با سرنگوین حکومت صدام، دشمن دیرین ایران را نابود کرد و دولتی بر سر کار آمد که رهبرانش سال ها مهمان ایران بوده و روابط نزدیکی با حکومت تهران دارند.
علاوه به آن بتدریج پوسته های این تفکر در واشنگتن محکم تر می شود که همگرایی امریکا با ایران در مقوله عراق تنها در همراهی صامت تهران با موتلفین در سقوط صدام خلاصه نمی شود بلکه ثبات در عراق نیز امر خطیری است که دست یاری تهران را می طلبد.
شاخه زیتون رایس در حالی افراشته می شود که باور به ناکارآمدی شیوه اتهام به وضوح نمایان شده و حتی مقامات دولت عراق نیز خود به جمع انکار کنندگان دخالت ایران پیوسته اند. علاوه بر آن مقامات بریتانیایی هم نتوانسته اند ادعاهای خود را ثابت کنند و فقط به ذکر این نکته بسنده کرده اند که « گزارشاتی از دخالت ایران در عراق در دست است».
رایس با تمسک به سیاست « ابتکار در نطقه جوش» بار دیگر درصدد است آزمون جدیدی را در سیاست خارجی کاخ سفید به مرحله اجرا گذارد که همانا خاموش کردن آتشی است که زبانه های آن در اوج قرار دارد و این نکته مسجل شده که به جای افزودن هیزم باید به فکر ریختن آب بود. افزون بر آن واشنگتن ثمره مذاکره غیر مستقیم با ایران در دو نمونه جنگ افغانستان و عراق را با موفقیت پشت سر گذاشته است.
اما در کنار این پیشنهاد، توجه به چند نکته حائز اهمیت است:
1- ایران در مقام متهم به میز مذاکره دعوت می شود با مبتکر؟
آیا امریکا می خواهد « حامی شورشی ها»(!) را به مذاکره فرا خواند یا از پتانسیل ایران در بین شیعیان عراق برای حفظ خویشتنداری بهره گیرد و یا در همکاری های امنیت مرزی با ایران جهت نظارت بیشتر به ورود و خروج عناصر مشکوک در مرزهای مشترک ایران و عراق مشارکت کند؟
علت یابی هر یک از مفروضات فوق کلید حل مساله پیشنهاد رایس و پیش بینی قدم بعدی واشنگتن خواهد بود.
2- ایران حاضر است برای رفع اتهامات علیه خود این پیشنهاد را قبول کند؟ آیا کمافی السابق به همان مجراهای انتقال پیام های دیپلماتیک بطور غیر مستقیم اکتفا خواهد کرد و یا واقعا سفیر خود را به دیدار زلمای خلیل زاد سفیر امریکا در عراق می فرستد؟ آیا تهران فقط در مواردی مانند سیل، زلزله و حوادث طبیعی حاضر به گفتگو با امریکاست( گفته های حسن نجابت، سخنگوی فراکسیون اکثریت مجلس) و یا همکاری های محدود را تا مرز همراهی های استراتژیک توسعه خواهد داد؟ انتخاب هر یک از راههای فوق روابط دو کشور ایران و امریکا را دچار تحول اساسی خواهد کرد.
3- امریکا در این برهه برنده بازی را به جایگاه مذاکره فرا می خواند یا بر هم زننده قاعده بازی را؟ آنچه پیش بینی می شود این است که آینده عراق ـ باروند فعلی – به سود ایران خواهد بود پس لزومی به بر هم زدن قاعده بازی از سوی ایران نیست. دیگر آنکه مناطق سنی نشین عراق آبستن حوادث تروریستی است و شیعیان و کردها مخالف افزایش تنش و بحران در عراق اند. مشکل امریکا با احزاب شیعه نیست که با وساطت ایران حل شود بلکه با گروه هایی سنی مذهب است که از سیر تحولات موجود به شدت ناراضی اند.
تبیین این موضوع نیز راهگشای معضلات پیش آمده خواهد بود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید