دولت روحانی و دایه‌های دلسوزتر از مادر
این روزها خیلی‌ها که دلشان نمی‌خواهد سر به تن دولت جدید باشد در نقش دایه دلسوزتر از مادر حاضر شده‌اند و مدام به اسم این که نگرانند خدای ناکرده شعارهای دولت به انحراف کشیده شود چیزهایی می‌گویند و می‌نویسند که بوی عناد و خصومت از آن‌ها به شدت بلند است.
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: سیدعبدالجواد موسوی در خبرآنلاین در ادامه نوشت: صدالبته
انتقاد حتی از نوع رادیکالش می‌تواند به سود همه باشد اما انتقاد یک چیز
است و کمین کردن در گوشه‌ای به امید این که دولت خطایی انجام دهد تا کوس
رسواییش را در همه جا به صدا درآوریم چیزی دیگر. هنوز کلمه اعتدال از دهان
آقای روحانی بیرون نیامده بود که گفتند نکند اعتدال همان افراط باشد!
وعده‌ای قصد کرده‌اند به اسم اعتدال به دنبال گفتمان سازش باشند. این روزها
هم که سخن از نرمش قهرمانانه به میان آمده است این بزرگواران دارند به
دیگران تذکر می‌دهند که مبادا خیال کنید نرمش به معنای کوتاه آمدن در مقابل
قدرت‌های بزرگ است. می‌توان خوش‌بین بود و این نگرانی دوستان را جدی تلقی
کرد اما این پرسش را هم می‌توان طرح کرد که چرا این دوستان که ظاهرا بهتر
از هرکسی معنی شعارهای سیاسی را می‌فهمند و مدام نگران بدفهمیده شدن شعارها
و مفاهیم خوب هستند در مقابل شعارهایی مثل "عدالت" و "مقاومت" واکنش نشان
ندادند. چرا فی المثل نگفتند عدالت را به معنای صدقه دادن به دیگران معنا
نکنیم و مراقب باشیم این مفهوم شریف را به عامیانه‌ترین شکل ممکن تفسیر
نکنیم. چرا نگفتند "مقاومت" به معنای چنگ و دندان نشان دادن به برادران و
خواهران هم وطن و محدود کردن دایره انقلابی‌ها به چند نفر از زمره عبوس زهد
نیست. چرا؟ چرا این دلسوزان ،وقتی شریف‌ترین مفاهیم ارزشی و دینی در پای
مطامع اهل سیاست قربانی شد صدایشان در نیامد اما حالا بام تا شام
نگرانی‌شان این است که حسن روحانی و اطرافیانش شعارهای خوب را خراب کنند و
ارزش‌های انقلاب را به قربانگاه ببرند. چرا وقتی 17 میلیارد پول بی‌حساب
این مملکت را خواستند خرج یک پروژه سینمایی نامعلوم کنند کسی از این دوستان
انقلابی رگ غیرتش نجنبید اما از الان دارند نگرانی آمیخته به تهدیدشان را
نسبت به فیلم‌هایی که در محاق توقیف بوده‌اند و ممکن است در شرایط جدید
امکان اکران پیداکنند بیان می‌کنند؟ نگویید بی‌انصافی می‌کنم. من هم آن
انتقادهای نصفه و نیمه را دیده‌ام اما آیا آن انتقادها با انتقادهای دوره
دولت آقای خاتمی قابل مقایسه است؟ آیا اگر چنین اتفاقی در آن دوره رخ
می‌داد دوستان بازهم انتقادهایشان در همین حد و حدود باقی می‌ماند؟ آیا اگر
چنین فاجعه‌ای در دولت آقای روحانی رخ دهد اعتراض دوستان همان گونه خواهد
بود؟ فکر کنم پاسخ این پرسش‌ها برای اهل انصاف کاملا روشن باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید