آفتاب‌‌نیوز : 
چرا که در شرایط کنونی، رفتن پرونده ایران به شورای امنیت و یا حتی ادامه چالش های اخیر بین ایران و اروپا به مصلحت طرفین نیست و وجود یک میانجی گر فعال و دارای انگیزه و منافع نظیر روسیه می تواند بستر ترمیم شکاف ها بین اروپا و ایران را فراهم سازد، زیرا طرفین به دلیل جنگ تبلیغات و رسانه ای اخیر قادر به برقراری اعتماد سریع برای مذاکره مستقیم و عبور از چالش ها نیستند.
اکنون همانگونه که کارشناسان سیاست خارجی و محافل مطبوعاتی پیش بینی کرده بودند شروط موفقیت میانجی گری روس ها شجاعت و اراده ایران و اروپا برای بازگشت به میز مذاکره و کنترل و مدیریت بحران است.
بدون تردید روس ها در اعاده وضعیت به دورانی شبیه چند ماه قبل یعنی «ادامه مذاکرات ایران و اروپا و تداوم همکاری های هسته ای تهران – مسکو» منافع روشنی دارند. قدرت مانور و سطح بازی روس ها بین ایران – اروپا و آمریکا، نقش و جایگاه ویژه ای به مسکو داده است. برخلاف کشورهایی نظیر آفریقای جنوبی و پاکستان، روسیه از قدرت و توان لازم برای پیش بردن طرح های میانجی گرایانه خود برخوردار است.
زیرا روسیه برخلاف اسلام آباد و ژوهانسبورگ عضو دائمی شورای امنیت است و دارای روابط راهبردی با اروپا و آمریکا است و آنها قادر به نادیده گرفتن ملاحظات روسیه در مورد مسائل احاله شده به شورای امنیت نیستند. به عبارت دیگر شرط موفقیت میانجی گری «اراده و توان» لازم است که روس ها هر دو را نسبت به سایر میانجی گران بیشتر دارند. آنها هم از عضویت در شورای امنیت به عنوان پشتوانه میانجی گری خود بهره می گیرند، هم از توان پیشبرد مذاکرات با ایران – اروپا و آمریکا برخوردارند و هم به دلیل منافع ویژه ای که در کنترل و مدیریت بحران دارند، از انگیزه ای جدی برای عدم ارسال پرونده ایران به شورای امنیت برخوردارند. موقعیت سال های پس از 1979 یعنی 27 سال گذشته، به اروپا و روسیه فرصت داده تا از چالش های ایران و آمریکا به نفع خود بهره گیرند و اکنون که روابط اروپا نیز با ایران بر سر پرونده هسته ای و اظهارات اخیر رئیس جمهور ایران دچار تنش شده، این فقط روس ها هستند که قدرت ورود به عرصه میانجی گری و پیشبرد آن را دارند، به ویژه آنکه هم ایران و هم اروپا نیز از یک میانجی گری موفق خرسند خواهند شد زیرا هر دو از ارسال پرونده به شورای امنیت خرسند نیستند.
کلیت پیشنهاد جدید روس ها نیز نشان می دهد که آنها مبانی میانجی گری یعنی گنجاندن بخش هایی از دیدگاه های طرفین منازعه در طرح خود را رعایت کرده اند. اکنون این ایران و اروپا هستند که می توانند به تنها بازیگری که شانس میانجی گری موفق دارد، اجازه دهند که به ابتکار مثبت خود ادامه دهد و آن را پیش ببرد. چنین اراده ای از سوی ایران و اروپا نیازمند پذیرش این مقدمه واجب است که در میانجی گری و مذاکره هیچ طرفی نمی تواند انتظار داشته باشد که 100 درصد منافع را به دست آورد. معنای میانجی گری و مذاکره، «حفظ اصول راهبردی» و «داد و ستد بر سر مسائل تاکتیکی» است.
