مسکو در انتظار توسعه انرژی هسته ای ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
اگر اخبار مندرج در مطبوعات را باور کنیم، اتحادیه اروپا و ایالات متحده تصمیم گرفته اند که مسئله ارجاع پرونده هسته ای ایران را به شورای امنیت سازمان ملل متحد که ایران را به اعمال تحریم اقتصادی بین المللی تهدید می کند، مطرح نکنند. این مسئله می بایست در جلسه آتی شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در تاریخ 3 آذر ماه در وین بررسی می شد.
شایان ذکر است که شورای حکام در جلسه پیشین قطعنامه شدیدی را در رابطه با "پرونده ایران" تصویب نمود. این قطعنامه از ایران می خواست که از شروع مجدد غنی سازی اورانیوم امتناع کند و در صورت عدم اجرای این شرط، ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل متحد در نظر گرفته شده بود. این قطعنامه مورد پذیرش اکثریت بود، اما روسیه و چین که اعضای ثابت شورای امنیت هستند، بدان رای ممتنع دادند.
امروز چنین محسوب می شود که آمریکا و اتحادیه اروپا (البته بطور دقیق تر مثلث اروپا که مذاکرات با ایران را بر عهده دارد)، با احتساب موضع روسیه و چین که مخالف ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد می باشند، چنین گامی را برداشتند؛ که بدین معناست که شورای امنیت، هیچ تحریمی را علیه ایران تصویب نخواهد کرد، از آنجاییکه مسکو و پکن دارای حق وتو کردن قطعنامه هستند. دقیقاً به همین دلیل، اکنون تصمیم گرفته شده است که به مسکو فرصتی داده شود تا گزینه های مسالمت آمیز ممکن جهت حل مشکل برنامه های هسته ای ایران را با تهران مورد بحث و بررسی قرار دهد.
چرا روسیه؟
مسکو دارای تجربیات بسیاری در زمینه همکاری های هسته ای با ایران است. در ژانویه سال 1995 میلادی، روسیه با ایران قرارداد ساخت نیروگاه اتمی در بوشهر را با توان 1000 مگا وات امضا نمود که ساخت آن (بنا بر دلایل مختلف فنی و مالی بطول انجامیده است) باید در سال 2007 میلادی پایان یابد.
روسیه، بعنوان بزرگترین ترین مشارک ایران در زمینه همکاری های فنی-نظامی و از جمله بزرگترین عرضه کننده تسلیحات معمولی به این کشور شمرده می شود.
و در آخر این که، بین روسیه ایران توافقنامه ای الحاقی به قرارداد ساخت نیروگاه اتمی در بوشهر امضا شده است که عرضه سوخت هسته ای به نیروگاه اتمی را با شرط لازم بازگرداندن سوخت مصرف شده به روسیه، در نظر دارد. این را می توان چنین محسوب نمود که مسکو دارای مکانیزمی برای تاثیر گذاری بر تهران و شاید گزینه هایی آماده برای حل مشکل هسته ای ایران است.
این مطلب تا حدی صحیح است. مسکو حقیقتاً پیشنهاداتی را آماده دارد. بنا بر اطلاعات موجود و طبق جزئیات یکی از گزینه های پیشنهادی مسکو که در مطبوعات منتشر شده است، به ایران پیشنهاد شده است که حق تبدیل اورانیوم را مطابق توان مرکز هسته ای اصفهان، حفظ کند. اما هگزوفلوئورور گازی بدست بدست آمده، باید برای غنی سازی بعدی به روسیه روانه شود و سپس باری دیگر به نیروگاه اتمی بوشهر منتقل شود.
این همان پیشنهادی است که بیش از یک سال است مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. اما اخیراً تهران موضع خود را نسبت به پیشنهاد روسیه سخت نموده است و اصرار دارد که فرآیند غنی سازی اورانیوم باید در خاک ایران انجام پذیرد. بدین منظور نیز در تهران معتقدند که مرکز بین المللی مشترک ویژه غنی سازی اورانیوم باید در ایران ساخته شود، بالاخص که چنین چیزی تقریباً وجود دارد، یعنی مجموعه زیرزمینی نطنز، همان مجموعه ای که بیش از همه سبب نگرانی آمریکا و اروپاست. از این رو بعید است که آمریکا و اتحادیه اروپا با این طرح تهران موافقت کنند. از این رو آنان در واقع به روسیه، دوست و حامی اصلی ایران، پیشنهاد می کنند که خود با حضور مثلث اتحادیه اروپا، این مسئله را حل کند.
3 آذر ماه، در اجلاس نوامبر شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی، به احتمال زیاد، هیچ قطعنامه ای در رابطه با برنامه های هسته ای ایران تصویب نخواهد شد. ممکن است در این شورا به صدور بیانیه ای مشترک با فراخواندن جمهوری اسلامی ایران به همین مطلوبات و یا مواردی دیگر بسنده کنند. مسکو نیز هنوز، حداقل رسماً، با خوش بینی چشم انداز همکاری با ایران و نیز یافتن راه حل مسالمت آمیز را بررسی می کند. آنطور که "سرگی لاوروف" وزیر امور خارجه روسیه اعلام می کند، در مسکو منکر این نیستند که ممکن است پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارجاع داده شود، اما "در صورتی که تهدید واقعی گسترش سلاح کشتار جمعی و در وحله اول سلاح هسته ای وجود داشته باشد". فعلاً که مسکو چنین تهدیدی را نمی بیند
اگر اخبار مندرج در مطبوعات را باور کنیم، اتحادیه اروپا و ایالات متحده تصمیم گرفته اند که مسئله ارجاع پرونده هسته ای ایران را به شورای امنیت سازمان ملل متحد که ایران را به اعمال تحریم اقتصادی بین المللی تهدید می کند، مطرح نکنند. این مسئله می بایست در جلسه آتی شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در تاریخ 3 آذر ماه در وین بررسی می شد. شایان ذکر است که شورای حکام در جلسه پیشین قطعنامه شدیدی را در رابطه با "پرونده ایران" تصویب نمود. این قطعنامه از ایران می خواست که از شروع مجدد غنی سازی اورانیوم امتناع کند و در صورت عدم اجرای این شرط، ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل متحد در نظر گرفته شده بود. این قطعنامه مورد پذیرش اکثریت بود، اما روسیه و چین که اعضای ثابت شورای امنیت هستند، بدان رای ممتنع دادند.
امروز چنین محسوب می شود که آمریکا و اتحادیه اروپا (البته بطور دقیق تر مثلث اروپا که مذاکرات با ایران را بر عهده دارد)، با احتساب موضع روسیه و چین که مخالف ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد می باشند، چنین گامی را برداشتند؛ که بدین معناست که شورای امنیت، هیچ تحریمی را علیه ایران تصویب نخواهد کرد، از آنجاییکه مسکو و پکن دارای حق وتو کردن قطعنامه هستند. دقیقاً به همین دلیل، اکنون تصمیم گرفته شده است که به مسکو فرصتی داده شود تا گزینه های مسالمت آمیز ممکن جهت حل مشکل برنامه های هسته ای ایران را با تهران مورد بحث و بررسی قرار دهد.
چرا روسیه؟
مسکو دارای تجربیات بسیاری در زمینه همکاری های هسته ای با ایران است. در ژانویه سال 1995 میلادی، روسیه با ایران قرارداد ساخت نیروگاه اتمی در بوشهر را با توان 1000 مگا وات امضا نمود که ساخت آن (بنا بر دلایل مختلف فنی و مالی بطول انجامیده است) باید در سال 2007 میلادی پایان یابد.
روسیه، بعنوان بزرگترین ترین مشارک ایران در زمینه همکاری های فنی-نظامی و از جمله بزرگترین عرضه کننده تسلیحات معمولی به این کشور شمرده می شود.
و در آخر این که، بین روسیه ایران توافقنامه ای الحاقی به قرارداد ساخت نیروگاه اتمی در بوشهر امضا شده است که عرضه سوخت هسته ای به نیروگاه اتمی را با شرط لازم بازگرداندن سوخت مصرف شده به روسیه، در نظر دارد. این را می توان چنین محسوب نمود که مسکو دارای مکانیزمی برای تاثیر گذاری بر تهران و شاید گزینه هایی آماده برای حل مشکل هسته ای ایران است.
این مطلب تا حدی صحیح است. مسکو حقیقتاً پیشنهاداتی را آماده دارد. بنا بر اطلاعات موجود و طبق جزئیات یکی از گزینه های پیشنهادی مسکو که در مطبوعات منتشر شده است، به ایران پیشنهاد شده است که حق تبدیل اورانیوم را مطابق توان مرکز هسته ای اصفهان، حفظ کند. اما هگزوفلوئورور گازی بدست بدست آمده، باید برای غنی سازی بعدی به روسیه روانه شود و سپس باری دیگر به نیروگاه اتمی بوشهر منتقل شود.
این همان پیشنهادی است که بیش از یک سال است مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. اما اخیراً تهران موضع خود را نسبت به پیشنهاد روسیه سخت نموده است و اصرار دارد که فرآیند غنی سازی اورانیوم باید در خاک ایران انجام پذیرد. بدین منظور نیز در تهران معتقدند که مرکز بین المللی مشترک ویژه غنی سازی اورانیوم باید در ایران ساخته شود، بالاخص که چنین چیزی تقریباً وجود دارد، یعنی مجموعه زیرزمینی نطنز، همان مجموعه ای که بیش از همه سبب نگرانی آمریکا و اروپاست. از این رو بعید است که آمریکا و اتحادیه اروپا با این طرح تهران موافقت کنند. از این رو آنان در واقع به روسیه، دوست و حامی اصلی ایران، پیشنهاد می کنند که خود با حضور مثلث اتحادیه اروپا، این مسئله را حل کند.
3 آذر ماه، در اجلاس نوامبر شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی، به احتمال زیاد، هیچ قطعنامه ای در رابطه با برنامه های هسته ای ایران تصویب نخواهد شد. ممکن است در این شورا به صدور بیانیه ای مشترک با فراخواندن جمهوری اسلامی ایران به همین مطلوبات و یا مواردی دیگر بسنده کنند. مسکو نیز هنوز، حداقل رسماً، با خوش بینی چشم انداز همکاری با ایران و نیز یافتن راه حل مسالمت آمیز را بررسی می کند. آنطور که "سرگی لاوروف" وزیر امور خارجه روسیه اعلام می کند، در مسکو منکر این نیستند که ممکن است پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارجاع داده شود، اما "در صورتی که تهدید واقعی گسترش سلاح کشتار جمعی و در وحله اول سلاح هسته ای وجود داشته باشد". فعلاً که مسکو چنین تهدیدی را نمی بیند
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید