فضای چندقطبی برهم‌زننده ثبات است/ تنها راه‌حل مشکلات مصالحه با رقبا است
چالش اصلی پیش‌روی دولت و اصلاحطلبان چیست؟/اشتباه آمریکایی‌ها درباره انتخابات ایران
انتخاب روحانی در 2013 به عنوان رئیس‌جمهور ایران فرصتی طلایی برای تعدیل نتایج بی ثبات کننده قبضه قدرت در دست عناصر تندرو بود. افزون بر این حضور روحانی فرصتی بود که اصلاح طلبان توانستند بار دیگر در صحنه حضور پیدا کنند.
آفتاب‌‌نیوز :
بار دیگر نتایج انتخابات ایران همه را متعجب کرده است. حامیان دولت توانسته‌اند نزدیک به 100 کرسی را در مجلس شورای اسلامی به خود اختصاص دهند. اکثریت مجلس خبرگان نیز در اختیار نیروهای حامی دولت قرار گرفته است.
به گزارش آفتاب، دانیل برومبرگ با این مقدمه درباره انتخابات 7 اسفند ایران در فارن‌پالسی انتخابات نوشته است: ایران به خوبی تجلی تاثیر توافق هسته‌ای و مذاکرات بر سیاست داخلی ایران را نشان می‌دهد. اگرچه در این دور از انتخابات جمع کثیری از نامزدهای اصلاح طلب ردصلاحیت شده بودند و از این رو نمی‌توان نتایج نهایی را پیروزی بزرگی برای آنها قلمداد کرد، اما تحولات اخیر در حوزه سیاسی ایران از اهمیت تحلیلی بسزایی برخوردار است.
توجه به انتخابات ایران و بررسی آن از ابعاد مختلف همواره در حلقه‌های سیاسی آمریکا مغفول بوده است. همچنان که در روزهای پیش از انتخابات نیز عمده تحلیل ها خبر از احتمال پیروزی تندروها و یا مهندسی انتخابات به میان می‌آوردند. اما نتایج چیز دیگری را ثابت کرد.
برای فهم تاثیر رقابت‌های سیاسی در ایران دو موضوع مهم و در عین حال به هم پیوسته باید مورد توجه قرار بگیرد: نخست، قواعد حاکم بر حکومت اسلامی ایران و دوم، استفاده جریان اصلاحات از نقش مهم انتخابات و سیاست پارلمانی برای استفاده بهینه از آن قواعد به نفع خود.
در ایران مشروعیت سیاسی مستلزم آمادگی و حضور همه طیف‌ها در تقسیم قدرت است. این هنجار را می‌توان محور تمام قواعد در حاکمیت ایران دانست. این طیف‌ها شامل اصلاحطلبان حامی رئیس‌جمهور دوران اصلاحات و نخست‌وزیر زمان جنگ، محافظه‌کاران سنتی که به نسبت اصلاحطلبان با سیستم سیاسی فعلی همخوانی بیشتری دارند، اما با این وجود خواهان بروز تغییرات تدریجی در آن هستند و تندروها که هیچ‌گونه اصلاحی را بر نتابیده و خواهان سلطه بر همه ابعاد قدرت در سیستم سیاسی هستند.
از آنجایی که مصالحه و مذاکره لازمه حل تعارضات سیاسی و اجتماعی است، رقابتی‌بودن انتخابات پارلمانی و ریاست‌جمهوری ضروری به نظر می‌رسد. این قاعده کلی در دوران احمدی‌نژاد به تناوب مورد تخطی قرار گرفت. فضای چندقطبی که به دنبال آن به وجود آمد، برهم‌زننده ثبات بود.
انتخاب روحانی در 2013 به عنوان رئیس‌جمهور ایران فرصتی طلایی برای تعدیل نتایج بی‌ثبات‌کننده قبضه قدرت در دست عناصر تندرو بود. افزون بر این حضور روحانی فرصتی بود که اصلاحطلبان توانستند بار دیگر در صحنه حضور پیدا کنند.
چالش اصلی پیش‌روی روحانی و متحدین اصلاح‌طلب آن چگونگی حفظ این موازنه است. ردصلاحیت نامزدهای اصلاح‌طلب در انتخابات اخیر یکی از تجلی‌های همین چالش بود. درسی که جریان اعتدال و اصلاحات در این انتخابات گرفت این است که تنها راه تخفیف این مشکلات مصالحه با رقبا است.
انتقاد از رد‌صلاحیت‌های شورای نگهبان از سوی رئیس‌جمهور و دیگر چهره‌ها و تائید‌صلاحیت نزدیک به یک هزار و پانصد نفر پس از اولین دور اعلام نتایج بررسی صلاحیت نامزدها به‌طور کلی نشان از آمادگی بزرگان سیاسی برای مذاکره و مصالحه سیاسی دارد. این خود می‌تواند منجر به گسترش کثرت‌گرایی در ایران شود که هدف اصلاحطلبان است و روحانی و جریان اعتدال نیز از آن حمایت می‌کنند.
این نتیجه‌ای است که پس از سال‌ها رقابت قدرت در ایران حاصل شده است. «ائتلاف امید» نشان می‌دهد که اصلاحطلبان در همکاری با سایر گروه‌ها می‌توانند بهترین عملکرد را در به انزوا‌راندن چهره‌های تندرو داشته باشند.
عملکرد مجلس جدید به چگونگی همکاری نیروهای مختلف بستگی دارد. از آنجایی که مجلس در میان اصلاحطلبان، مستقل‌ها، محافظه‌کاران عملگرا و تندروها تقسیم شده است، احتمال مقاومت در مقابل قوانین حاکم بر آزادی سیاسی وجود دارد. بنابراین به احتمال زیاد عمده تمرکز دولت بر مسائل اقتصادی اختصاص خواهد یافت.
منبع: دیپلماسی ایرانی
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه خبرهای مرتبط
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید