ريشه های ضعف قدرت سياسی در ايران
آفتاب‌‌نیوز : 
اينکه چرا قادر نيستيم از اين نيروها در جاي خود بهره بريم، شايد از اين نکته ناشي شود که اقتدار سياسي و راديکاليسم عملي در همين حوزه، همواره در ايران پيوندي ناگشودني داشته اند. به همين دليل فاصله ميان حرف و وعده تا عمل بسيار بعيد شده است. در اين ميان مي توان چند کارنامه از اين مديريت ارائه داد، آنها که در قلمرو عمل با گرايش به اين راديکاليسم، همه نيروها را در گوئي چپاندند و آنچنان با سرعت مي چرخانند و به يک باره رها مي کنند که تقريبا هيچ کس در جاي اصلي خود قرار نمي گيرد. زندگي آنها چيزي مي شود شبيه جدال ميان نوعي بحران با انديشه راديکال خود که بستر خوبي براي رانت مي آفريند و گروه دوم آنهايي هستند که مي خواهند، براي گريز از آن راديکاليسم بهايي با ندازه نظم و رشد بپردازند که حاصلي جز ايجاد احساس غبن براي غيري که اسباب گروه اول شده است ندارد و در نتيجه ماجرا دوباره تکرار مي شود. به راستي چه زماني از دور مسدود اين تکرار رها مي شويم؟
اگر نگاهي به تاريخ ايران بياندازيد، مي توانيد بگونه اي ديگر همين رويداد را ملاحظه کنيد و مراحل آن را طبقه بندي کنيد.
1- در آغاز يک نيروي کاريزماتيک با دو قدرت معنوي – سياسي قدرت را به دست مي گيرد و جرياني از توسعه و امنيت پديد مي آيد (اردشير بابکان، سامانيان و آل بويه و شاه اسماعيل صفوي)
2- سپس از درون رهبر معنوي به دليل اتصال آن با سياست وجه عقلاني به صورت قوانين جزم شده و سنت هاي لاتغيير در مقابل معرفت معنوي مسلط مي شود و جامعه آنچنان ضعيف مي شود که مستعد حمله خارجيان مي گردد (حمله اعراب، حمله مغول، حمله افغانان)
3- با حمله خارجيان چند قرن سکوت را تجربه مي کنيم.
4- و سپس همين جريان ادامه پيدا مي کند.
چنين تناوب هايي که لااقل چهار بار آن در تاريخ ايران قابل شمارش است خود نشانگر آنست که هنوز نتوانسته ايم ميان عنصر معنويت و عقل فعال در درون قدرت سياسي – اجتماعي ايران رابطه برقرار کنيم و اين قدرت سرانجام اسير جزميت شده، جامعه را به شدت ضعيف کرده تا سرانجام اينطور تصور شود که گويا ما متخصصان تکرار تاريخ شده ايم.
اينکه تا کي بايد براي ناتواني در پيوند عقل تحليلي و انتقادي به سياست بهاي سنگين بپردازيم را بايد از دو گروه سياست مداران و انديشمندان پرسيد که اتفاقا هيچ يک ديگري را براي دستيابي به چنين مهمي قبول ندارد.
اينکه چرا قادر نيستيم از اين نيروها در جاي خود بهره بريم، شايد از اين نکته ناشي شود که اقتدار سياسي و راديکاليسم عملي در همين حوزه، همواره در ايران پيوندي ناگشودني داشته اند. به همين دليل فاصله ميان حرف و وعده تا عمل بسيار بعيد شده است. در اين ميان مي توان چند کارنامه از اين مديريت ارائه داد، آنها که در قلمرو عمل با گرايش به اين راديکاليسم، همه نيروها را در گوئي چپاندند و آنچنان با سرعت مي چرخانند و به يک باره رها مي کنند که تقريبا هيچ کس در جاي اصلي خود قرار نمي گيرد. زندگي آنها چيزي مي شود شبيه جدال ميان نوعي بحران با انديشه راديکال خود که بستر خوبي براي رانت مي آفريند و گروه دوم آنهايي هستند که مي خواهند، براي گريز از آن راديکاليسم بهايي با ندازه نظم و رشد بپردازند که حاصلي جز ايجاد احساس غبن براي غيري که اسباب گروه اول شده است ندارد و در نتيجه ماجرا دوباره تکرار مي شود. به راستي چه زماني از دور مسدود اين تکرار رها مي شويم؟ اگر نگاهي به تاريخ ايران بياندازيد، مي توانيد بگونه اي ديگر همين رويداد را ملاحظه کنيد و مراحل آن را طبقه بندي کنيد.
1- در آغاز يک نيروي کاريزماتيک با دو قدرت معنوي – سياسي قدرت را به دست مي گيرد و جرياني از توسعه و امنيت پديد مي آيد (اردشير بابکان، سامانيان و آل بويه و شاه اسماعيل صفوي)
2- سپس از درون رهبر معنوي به دليل اتصال آن با سياست وجه عقلاني به صورت قوانين جزم شده و سنت هاي لاتغيير در مقابل معرفت معنوي مسلط مي شود و جامعه آنچنان ضعيف مي شود که مستعد حمله خارجيان مي گردد (حمله اعراب، حمله مغول، حمله افغانان)
3- با حمله خارجيان چند قرن سکوت را تجربه مي کنيم.
4- و سپس همين جريان ادامه پيدا مي کند.
چنين تناوب هايي که لااقل چهار بار آن در تاريخ ايران قابل شمارش است خود نشانگر آنست که هنوز نتوانسته ايم ميان عنصر معنويت و عقل فعال در درون قدرت سياسي – اجتماعي ايران رابطه برقرار کنيم و اين قدرت سرانجام اسير جزميت شده، جامعه را به شدت ضعيف کرده تا سرانجام اينطور تصور شود که گويا ما متخصصان تکرار تاريخ شده ايم.
اينکه تا کي بايد براي ناتواني در پيوند عقل تحليلي و انتقادي به سياست بهاي سنگين بپردازيم را بايد از دو گروه سياست مداران و انديشمندان پرسيد که اتفاقا هيچ يک ديگري را براي دستيابي به چنين مهمي قبول ندارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید