انتخاب دشوار روسیه و چین
آفتاب‌‌نیوز : 
امروز رایزنی وزرای امور خارجه ی آمریکا، چین، روسیه و اتحادیه ی اروپا در لندن بر سر این موضوع آغاز شد. همه ی شواهد حاکی از آن است که روسیه در برابر ارجاع پرونده ی ایران به شورای امنیت سازمان ملل مخالفتی نخواهد کرد اما چین قصد دارد در برابر این تصمیم مقاومت کند. چین نیز مانند روسیه نیاز دارد روابط نزدیک اش را با ایران حفظ کند. بیشترین حجم روابط این دو کشور با ایران در زمینه های تجاری و منابع انرژی است. این روابط علی رغم چالش های فزاینده ی بین المللی درباره ی عزم تهران برای بومی سازی فناوری هسته ای و دعوت مکرر آمریکا و کشورهای اروپایی به اتخاذ تدابیر سخت گیرانه تر ادامه داشته است.
بخشی از سیاست ولادیمیر پوتین برای نوزایی اقتصاد روسیه گسترش شاخه هایی است که کماکان پس از فروپاشی شوروی در روسیه قوی تر مانده اند.
این شاخه ها عبارت اند از استخراج منابع طبیعی و بخش نظامی و البته فناوری هسته ای که یکی از چند زمینه ی برتری روسیه در برابر رقیبانش به شمار می رود. چرا که این کشور حدود یک سوم بازار جهانی سوخت هسته ای را در اختیار دارد.
روسیه در حال حاضر مشغول ساخت نیروگاههای هسته ای در هند، چین و ایران است و سوخت نیروگاههای هسته ای جمهوری های بازمانده از شوروی سابق و اقمار آن از قبیل چک، اسلواکی، مجارستان و بلغارستان را تامین می‌کند.
ارزش صادرات فناوری هسته ای روسیه نزدیک 5/3 میلیارد دلار در سال برآورده می شود.
از این رو ایران نیز میدان وسیعی برای همکاری با روسیه به شمار می‌رود.
علاوه بر آن ایران دارای سابقه ی طولانی روابط اقتصادی و تجاری با روسیه است. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 هجری خورشیدی اتحاد جمهوری های شوروی سابق به سرعت جای ایالات متحده ی آمریکا و فرانسه را به عنوان تامین کننده ی فناوری هسته ای ایران، گرفت.
پس از فروپاشی شوروی ایران روابطش را با روسیه ادامه داد و با امضای قراردادی با طرف روسی در سال 1995 احداث نیروگاه هسته ای بوشهر را به این کشور سپرد.
در فوریه ی سال گذشته با امضای قرارداد جدیدی تأمین سوخت هسته ای نیروگاه بوشهر را در طول مدت بهره برداری از آن و مهم تر از آن بازیافت ونگهداری سوخت مصرف شده را درخاک خود بر عهده گرفت.
الکساندر رومیانتسف که تا زمان امضای این قرارداد ریاست آژانس هسته ای روسیه (روساتم) را به عهده داشت در پایان سال گذشته ی میلادی اعلام داشت روسیه در طول هفت یا هشت سال از زمان احداث نیروگاه اتمی بوشهر 1 میلیارد دلار درآمد داشته است. این رقم میزان تبادل اقتصادی دو طرف را به میزان دو برابر یعنی دو میلیارد دلار در سال افزایش می دهد.
در این حال مساله ی ایران برای چین بدل به انتخابی دشوار شده است. در واقع چین اهمیت فراوانی به حفظ روابط خوب با واشنگتن می دهد و در عین حال خواهان حفظ روابط دوستانه با کشورهای غنی از منابع طبیعی انرژی مانند ایران است تا بتواند نیاز خود را به انرژی تامین کند.
چین نگرانی خود را از بابت برنامه ی انرژی هسته ای ایران اعلام داشته و تمایل خود را به بررسی راهکارهایی که بتواند به حل و فصل این مساله بیانجامد به آگاهی رسانده است. هم زمان چین درباره ی انگیزه ی شورای امنیت سازمان ملل برای حل مساله ی هسته ای ایران ابراز تردید نموده است.
حتی در صورت ارجاع پرونده ی ایران به سازمان ملل بعید به نظر می رسد چین با اعمال تحریم هایی که مربوط به روابط تجاری ایران و چین که مهم ترین آنها واردات نفت از ایران است، موافقت کند. در هر حال چین پیش از رو کردن برگ هایش به دست روسیه نگاه خواهد کرد.
در طول ده سال گذشته چین هرگز از حق وتوی خود در شورای امنیت سازمان ملل در برابر تصمیمات ابر قدرتی مانند آمریکا استفاده نکرده است.
بزرگ ترین توافقنامه ی ایران و چین در زمینه ی انرژی که در سال 2004 به ارزش 100 میلیارد دلار برای تحویل گاز طبیعی به مدت 25 سال به امضا رسیده تا به حال نتایج اندکی برای چین در برداشته است؛ چرا که پس از امضای این قرارداد قیمت این منبع انرژی بسیار افزایش یافته است.
بعید است پایانه هایی که برای انتقال گاز طبیعی در ایران و چین باید ساخته شوند، تا پیش از سال 2010 آماده ی بهره برداری شوند. به این ترتیب حتی اگر روابط دو کشور در حال حاضر رو به وخامت گذارد، ممکن است تأثیری در اجرایی کردن توافقنامه ای که برای همکاری در زمینه ی انرژی بین خود امضا کرده اند، نداشته باشد.
امروز رایزنی وزرای امور خارجه ی آمریکا، چین، روسیه و اتحادیه ی اروپا در لندن بر سر این موضوع آغاز شد. همه ی شواهد حاکی از آن است که روسیه در برابر ارجاع پرونده ی ایران به شورای امنیت سازمان ملل مخالفتی نخواهد کرد اما چین قصد دارد در برابر این تصمیم مقاومت کند. چین نیز مانند روسیه نیاز دارد روابط نزدیک اش را با ایران حفظ کند. بیشترین حجم روابط این دو کشور با ایران در زمینه های تجاری و منابع انرژی است. این روابط علی رغم چالش های فزاینده ی بین المللی درباره ی عزم تهران برای بومی سازی فناوری هسته ای و دعوت مکرر آمریکا و کشورهای اروپایی به اتخاذ تدابیر سخت گیرانه تر ادامه داشته است. بخشی از سیاست ولادیمیر پوتین برای نوزایی اقتصاد روسیه گسترش شاخه هایی است که کماکان پس از فروپاشی شوروی در روسیه قوی تر مانده اند.
این شاخه ها عبارت اند از استخراج منابع طبیعی و بخش نظامی و البته فناوری هسته ای که یکی از چند زمینه ی برتری روسیه در برابر رقیبانش به شمار می رود. چرا که این کشور حدود یک سوم بازار جهانی سوخت هسته ای را در اختیار دارد.
روسیه در حال حاضر مشغول ساخت نیروگاههای هسته ای در هند، چین و ایران است و سوخت نیروگاههای هسته ای جمهوری های بازمانده از شوروی سابق و اقمار آن از قبیل چک، اسلواکی، مجارستان و بلغارستان را تامین می‌کند.
ارزش صادرات فناوری هسته ای روسیه نزدیک 5/3 میلیارد دلار در سال برآورده می شود.
از این رو ایران نیز میدان وسیعی برای همکاری با روسیه به شمار می‌رود.
علاوه بر آن ایران دارای سابقه ی طولانی روابط اقتصادی و تجاری با روسیه است. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 هجری خورشیدی اتحاد جمهوری های شوروی سابق به سرعت جای ایالات متحده ی آمریکا و فرانسه را به عنوان تامین کننده ی فناوری هسته ای ایران، گرفت.
پس از فروپاشی شوروی ایران روابطش را با روسیه ادامه داد و با امضای قراردادی با طرف روسی در سال 1995 احداث نیروگاه هسته ای بوشهر را به این کشور سپرد.
در فوریه ی سال گذشته با امضای قرارداد جدیدی تأمین سوخت هسته ای نیروگاه بوشهر را در طول مدت بهره برداری از آن و مهم تر از آن بازیافت ونگهداری سوخت مصرف شده را درخاک خود بر عهده گرفت.
الکساندر رومیانتسف که تا زمان امضای این قرارداد ریاست آژانس هسته ای روسیه (روساتم) را به عهده داشت در پایان سال گذشته ی میلادی اعلام داشت روسیه در طول هفت یا هشت سال از زمان احداث نیروگاه اتمی بوشهر 1 میلیارد دلار درآمد داشته است. این رقم میزان تبادل اقتصادی دو طرف را به میزان دو برابر یعنی دو میلیارد دلار در سال افزایش می دهد.
در این حال مساله ی ایران برای چین بدل به انتخابی دشوار شده است. در واقع چین اهمیت فراوانی به حفظ روابط خوب با واشنگتن می دهد و در عین حال خواهان حفظ روابط دوستانه با کشورهای غنی از منابع طبیعی انرژی مانند ایران است تا بتواند نیاز خود را به انرژی تامین کند.
چین نگرانی خود را از بابت برنامه ی انرژی هسته ای ایران اعلام داشته و تمایل خود را به بررسی راهکارهایی که بتواند به حل و فصل این مساله بیانجامد به آگاهی رسانده است. هم زمان چین درباره ی انگیزه ی شورای امنیت سازمان ملل برای حل مساله ی هسته ای ایران ابراز تردید نموده است.
حتی در صورت ارجاع پرونده ی ایران به سازمان ملل بعید به نظر می رسد چین با اعمال تحریم هایی که مربوط به روابط تجاری ایران و چین که مهم ترین آنها واردات نفت از ایران است، موافقت کند. در هر حال چین پیش از رو کردن برگ هایش به دست روسیه نگاه خواهد کرد.
در طول ده سال گذشته چین هرگز از حق وتوی خود در شورای امنیت سازمان ملل در برابر تصمیمات ابر قدرتی مانند آمریکا استفاده نکرده است.
بزرگ ترین توافقنامه ی ایران و چین در زمینه ی انرژی که در سال 2004 به ارزش 100 میلیارد دلار برای تحویل گاز طبیعی به مدت 25 سال به امضا رسیده تا به حال نتایج اندکی برای چین در برداشته است؛ چرا که پس از امضای این قرارداد قیمت این منبع انرژی بسیار افزایش یافته است.
بعید است پایانه هایی که برای انتقال گاز طبیعی در ایران و چین باید ساخته شوند، تا پیش از سال 2010 آماده ی بهره برداری شوند. به این ترتیب حتی اگر روابط دو کشور در حال حاضر رو به وخامت گذارد، ممکن است تأثیری در اجرایی کردن توافقنامه ای که برای همکاری در زمینه ی انرژی بین خود امضا کرده اند، نداشته باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید