وقتی آب سر بالا می رود!

آفتاب‌‌نیوز : در این مدت تقریباً روزی را سراغ نداریم که، سایت بازتاب ترجیح بند «بلوف خواندن شورای امنیت» را در اشعار گوناگون نه سراییده باشد و مخصوصاً دست اندرکاران پیشین پرونده هسته ای را به خاطر غفلت از این گزافه، ناآشنا با تحولات بین المللی، نخوانده باشد. آنان همچنین تکثرگرایی دست اندرکاران پیشین هسته ای را می نکوهیده، خواستار سیاست نگاه به شرق شده و ضمناٌ مشوق این دیدگاه بودند که «ما، طرفمان آژانس است و نیازی به حل و فصل مسائل با دیگران، نداریم». 

از روز دوشنبه که حتی چین و روسیه نیز به اردوگاه غرب پیوستند و همکاریهای گسترده و آنچنانی ما هم با آژانس، افاقه ای نکرد، همه حسابها، خیال از آب درآمد و آنچه آب می نمود، سرابی بیش نبود، و آنچه از جنس دانایی به حساب می آمد، نادانی دانسته شد. به این ترتیب یکباره گران جانان تحلیلگر در مخمصه سرگیجه آور گرفتار آمدند.

چینیها ضرب المثلی دارند که می گوید: اگر تنه بزنی، هیچ وقت عقب نمی افتی! و ظاهراً تحلیل گران بازتاب، در تداوم نگاه به شرق، این ضرب المثل را برای رهایی از آن مخمصه ی سرگیجه آور، افاقه گر یافته اند.مقاله «گزارش به شورای امنیت، میراث شوم سعدآباد»، را که روز چهارشنبه از سوی بازتاب روی خروجی آن قرار گرفت، باید نخستین واکنش از سوی افرادی دانست که در 30 ماه گذشته، ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت را بلوف می دانستند.

بازتاب در این مقاله، که سراسیمگی و آشفتگی از آن می بارد، پس از یک مقدمه بی سر و ته، و اعتراف به اینکه حالا معلوم شده که چین و روسیه دارند از نمد پرونده هسته ای ایران برای خودشان، کلاهی دست و پا می کنند و پس از یک تذکر حکیمانه به خواننده که در ورای ظواهر، باطنهایی پنهان است(!)، به یکباره به طرف توافق سعدآباد می پیچد و اجماع شش دولت برای ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت را به گردن توافق سعدآباد می اندازد! نویسنده آن مقاله، برای آن که فرافکنی اش، قدری مخفی بماند، دست به دامن استدلال هم می شود و در مورد اینکه چرا ارجاع کنونی به شورای امنیت ناشی از توافق سعدآباد است، چنین دلیل می آورد!

1- در سعدآباد، ایران پذیرفت که غنی سازی را تعلیق کند و پروتکل الحاقی را که بازرسیهای بازرسان را تجویز می کند، عملی سازد، اما در ازای این امتیاز بزرگ و بی بدیل چیزی از اروپاییها گرفته نشد و تنها به وعده های بی پشتوانه بسنده شد.

2- رویکرد انفعالی مذاکره کنندگان ایرانی در برابر اروپاییها، در حالی صورت می گرفت که آمریکا به شدت درگیر مسئله عراق بود و در صورت سرسختی ایران در دفاع از حقوق قانونی خود، نمی توانست اقدام چندانی علیه کشورمان انجام دهد و لذا می شد با گرفتن امتیازهای مناسبی از آمریکا، راه دیگری را در این خصوص پیمود.

3- در آن زمان، انتقادات بسیاری بر مشی مذاکره کنندگان ایرانی وارد می شد، اما متاسفانه، این انتقادهای دلسوزانه و آینده نگرانه(!) با برچسبهایی چوب «نادانی» پاسخ داده می شد.


از آنجا که نویسنده بازتاب، احتمالاً اعتقاد دارد که خوانندگانش از حافظه بلندمدت و میان مدت برخوردار نبوده و حداکثر از حافظه روزانه برخوردارند، بنابراین به جای آنکه «پاسخگو» باشد «پرسشگر» و «مدعی» شده است. با این حال 30 ماه پیش، آنقدر دور نیست که نیاز به باستانشناسی داشته باشد و نویسنده بازتاب بتواند در لایه های پرابهام آن، حقیقت را واژگونه، نشان بدهد.

30 ماه پیش یعنی همین دو سال و نیم پیش! و همه به خاطر داریم که در آن مقطع:

1- مصوبه سپتامبر 2003 شورای حکام آژانس، مصوبه ای حقوقی و نافذ بود و به موجب آن ایران الزام حقوقی برای تعلیق در کلیه حوزه های هسته ای یافته بود؛ تعلیقی نه برای مدت معین، بلکه برای همیشه؛

2- بی اعتنایی به این مصوبه و عدم برخورد جدی در قالب دیپلماسی فعال هسته ای به معنای ارجاع پرونده هسته ای به شورای امنیت بود؛

3- برخلاف نظر نویسنده بازتاب، غرب و مخصوصاٌ آمریکا، سرمست از پیروزی در افغانستان و عراق (که برخلاف نظر برخی از آقایان تحلیلگر که افغانستان را ویتنام ثانی خواندند و مقاومت صدام را بیش از نیم قرن دانستند، اتفاق افتاد). شمارش معکوس برای یک رشته عملیات نظامی محدود را در جهت اختلال در اقتصاد کشور و انزوا و تحقیر ایران آغاز کرده بود و ارجاع پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت، به منزله تسریع در آن شمارش معکوس بود.

4- توافق سعدآباد پ، سه دستاورد حیاتی برای ایران داشت:
* اول آنکه الزام حقوقی برای تعلیق برداشته شد وغرب اعتراف کرد که تعلیق ایران امری داوطلبانه بوده و هیچ الزامی برای امر داوطلبانه وجود ندارد.

* دوم آنکه گستره و دامنه تعلیق را برخلاف مصوبه که نامحدود بود، محدود به «گازدهی سانتریفیوژها» نمود.

* و سومین دستاورد توافق سعدآباد آن بود که ایران با شناخت دقیق از کنشهای درونی جبهه فراآتلانتیکی، اجماع جهانی علیه خود را درهم شکست؛ چیزی که مخصوصاٌ این روزها بیش از پیش می توانیم اهمیت آن را احساس کنیم.

نویسنده بازتاب متاسفانه چنان از این مخمصه دچار تنش فکری گردیده که حتی از این نکته غافل است که به هر حال توافق سعدآباد ابداٌ به موضوع مذاکره کنندگان ایرانی فروکاسته نمی شود و همواره به عنوان تصمیم نظام از آن یاد شده و نمی تواند با بافتنیهای یک تحلیلگر رویابین، به چالش طلبیده شود.

اکنون که فرضیه های هسته ای نویسنده بازتاب در پیش 30 ماه فراز و نشیبهای آزمونگرانه، ابطال گردیده، شاید بهتر از همه آن باشد که سکوت اختیار کند؛ وگرنه سعی در فرافکنیهای متشبثانه در پس تحلیلهای عوامانه، به آن هنگامی شباهت می یابد که آب سربالا می رود ... و بیچاره قورباغه!

ژاژخاييهاي سايت سردار (1)
 ژاژخاييهاي سايت سردار (2) 
ژاژخاييهاي سايت سردار (3)