سیاسی » عمومی
کد خبر: ۴۲۲۱۸۴
تعداد نظرات: ۴ نظر
تاریخ انتشار : ۰۴ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۶:۴۹
6 نکته درباره توییت جدید محسن رضایی/ مگر قرار بود اوباما بماند؟!
«اوباما رفت اما بشار اسد هنوز رییس جمهور سوریه است.» این توییت آقای محسن رضایی است به مناسبت پایان دوران 8 ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و خروج او از کاخ سفید...
آفتاب‌‌نیوز : عصر ایران نوشت: «اوباما رفت اما بشار اسد هنوز رییس جمهور سوریه است.»
این توییت آقای محسن رضایی است به مناسبت پایان دوران 8 ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و خروج او از کاخ سفید.
با تأکید بر این که نقدی که در پی می آید نفی مقاومت در سوریه و نقش رییس جمهوری آن خصوصا در مقابل نیروهای داعش نیست و نیز این که با وجه نظامی احیا شده توییت گذارنده محترم هم کاری نداریم و تنها منطق ایشان در این قیاس مد نظر است چند نکته ذکر می شود:
اولا: در حکومت جمهوری، اصل بر تداول قدرت است و نه تداوم آن.این که رییس یک جمهوری پس از دو دوره جای خود را به دیگری سپرده جای شگفتی ندارد چون تا بوده در آمریکا چنین بوده و تنها یک بار به خاطر جنگ از دو دوره فراتر رفت اما این که در حکومتی که در نام، جمهوری است رییس آن قدرت را از پدر تحویل بگیرد و عملا شاهد «جمهوری موروثی» در کشورهایی چون سوریه، آذربایجان و کره شمالی باشیم غیر متعارف است.
در مصر و لیبی هم البته این سودا را داشتند که قدرت را به پسر منتقل کنند و ناکام ماندند و یکی (معمر قذافی) با مرگی فجیع بهای گزافی برای آن پرداخت.
ثانیا: در منطق شیعه صرف ماندن در قدرت ارزش نیست. این گونه است که شیعه 5 سال حکومت علی ع و 9 ماه زمام داری فرزند گرامی اش را باارزش تر از همه زمام داری های دیگر می داند و علی ع نه 5 سال بر امپراتوری اسلام که هزار و چند صد سال است بر قلوب شیعیان حکومت می کند.
ما آموخته ایم که چگونه ماندن مهم است. این که رییس مادام العمر یک حکومت را با تعداد رییس جمهورهایی که در آمریکا آمدند و رفتند مقایسه کنیم رفتاری برخاسته از منطق دموکراسی نیست.
در کوبا هم فیدل کاسترو عادت داشت سال های زمام داری خود را با تعداد رییس جمهورهای آمریکا مقایسه کند.
ابراهیم اصغر زاده در خاطره ای نقل کرده که در سال 70 به عنوان نماینده مجلس سوم به هاوانا رفت و با کاسترو ملاقات کرد و رهبر کوبا در آن دیدار با ابراز تأسف از درگذشت امام خمینی می گوید: کاش در 30 سالگی رهبر شده بودند تا حالا حالاها بودند و اضافه می کند «من این بخت را داشتم که در جوانی انقلاب پیروز شد و خیلی سال است که مانده ام!»
منطق امام اما این نبود و به همین خاطر در پاسخ به این پرسش که در بازگشت به کشور چه احساسی دارید گفتند هیچ. چون در نگاه تکلیف گرا و نه نتیجه گرا و کیفی و نه کمی ماندن درقدرت به هر قیمت فی نفسه ارزش ندارد و گاه ترک قدرت ارزش مند تر است تا ماندن. این اشارات البته به صورت کلی است و کاری به دکتر بشار اسد نداریم و منطق مقایسه و ارزش گذاری را نقد می کنیم. ضمن این که حکومت در منطق عدالت گرایانه، طریقیت دارد نه موضوعیت. آقای رضایی اما انگاربرای صرف ادامه حکومت ارزش قایل شده است.
ثالثا: شاید منظور ایشان این است که کار رییس جمهوری که برکناری اسد را در دستور کار قرار داده بود تمام شد و رییس جمهوری روی کار آمده که به برکناری اسد معتقد نیست. با این نگاه در واقع از ریاست جمهوری ترامپ استقبال شده است. این ترجیح هم با سیاست کلی نظام که در انتخابات آمریکا جانب یکی را نمی گیرد و تفاوت چندانی بین دموکرات و جمهوری خواه قایل نمی شود سازگارنیست.
رابعا: بی آن که بخواهیم مقاومت بشار اسد را در مقابل نیروهای خشن داعش انکار کنیم از جناب رضایی می پرسیم ایشان کدام یک از این دو چهره انقلابی و مشهور آفریقا را ترجیح می دهد: نلسون ماندلا یا رابرت موگابه؟
اولی داوطلبانه قدرت را ترک کرد و در 95 سالگی درگذشت و دومی در 93 سالگی همچنان هست و رکورد نرخ تورم را شکسته است!
نکته آخر این که اتفاقا مهم ترین انتقادی که به دونالد ترامپ وارد این است که در قالب جمهوری نوعی سلطانیسم را احیا کند و تا حالا هم چنین رقتار هایی از او سر زده و در این صورت شاید او هم هوس کند بماند.
این توییت آقای محسن رضایی است به مناسبت پایان دوران 8 ساله ریاست جمهوری باراک اوباما و خروج او از کاخ سفید.
با تأکید بر این که نقدی که در پی می آید نفی مقاومت در سوریه و نقش رییس جمهوری آن خصوصا در مقابل نیروهای داعش نیست و نیز این که با وجه نظامی احیا شده توییت گذارنده محترم هم کاری نداریم و تنها منطق ایشان در این قیاس مد نظر است چند نکته ذکر می شود:
اولا: در حکومت جمهوری، اصل بر تداول قدرت است و نه تداوم آن.این که رییس یک جمهوری پس از دو دوره جای خود را به دیگری سپرده جای شگفتی ندارد چون تا بوده در آمریکا چنین بوده و تنها یک بار به خاطر جنگ از دو دوره فراتر رفت اما این که در حکومتی که در نام، جمهوری است رییس آن قدرت را از پدر تحویل بگیرد و عملا شاهد «جمهوری موروثی» در کشورهایی چون سوریه، آذربایجان و کره شمالی باشیم غیر متعارف است.
در مصر و لیبی هم البته این سودا را داشتند که قدرت را به پسر منتقل کنند و ناکام ماندند و یکی (معمر قذافی) با مرگی فجیع بهای گزافی برای آن پرداخت.
ثانیا: در منطق شیعه صرف ماندن در قدرت ارزش نیست. این گونه است که شیعه 5 سال حکومت علی ع و 9 ماه زمام داری فرزند گرامی اش را باارزش تر از همه زمام داری های دیگر می داند و علی ع نه 5 سال بر امپراتوری اسلام که هزار و چند صد سال است بر قلوب شیعیان حکومت می کند.
ما آموخته ایم که چگونه ماندن مهم است. این که رییس مادام العمر یک حکومت را با تعداد رییس جمهورهایی که در آمریکا آمدند و رفتند مقایسه کنیم رفتاری برخاسته از منطق دموکراسی نیست.
در کوبا هم فیدل کاسترو عادت داشت سال های زمام داری خود را با تعداد رییس جمهورهای آمریکا مقایسه کند.
ابراهیم اصغر زاده در خاطره ای نقل کرده که در سال 70 به عنوان نماینده مجلس سوم به هاوانا رفت و با کاسترو ملاقات کرد و رهبر کوبا در آن دیدار با ابراز تأسف از درگذشت امام خمینی می گوید: کاش در 30 سالگی رهبر شده بودند تا حالا حالاها بودند و اضافه می کند «من این بخت را داشتم که در جوانی انقلاب پیروز شد و خیلی سال است که مانده ام!»
منطق امام اما این نبود و به همین خاطر در پاسخ به این پرسش که در بازگشت به کشور چه احساسی دارید گفتند هیچ. چون در نگاه تکلیف گرا و نه نتیجه گرا و کیفی و نه کمی ماندن درقدرت به هر قیمت فی نفسه ارزش ندارد و گاه ترک قدرت ارزش مند تر است تا ماندن. این اشارات البته به صورت کلی است و کاری به دکتر بشار اسد نداریم و منطق مقایسه و ارزش گذاری را نقد می کنیم. ضمن این که حکومت در منطق عدالت گرایانه، طریقیت دارد نه موضوعیت. آقای رضایی اما انگاربرای صرف ادامه حکومت ارزش قایل شده است.
ثالثا: شاید منظور ایشان این است که کار رییس جمهوری که برکناری اسد را در دستور کار قرار داده بود تمام شد و رییس جمهوری روی کار آمده که به برکناری اسد معتقد نیست. با این نگاه در واقع از ریاست جمهوری ترامپ استقبال شده است. این ترجیح هم با سیاست کلی نظام که در انتخابات آمریکا جانب یکی را نمی گیرد و تفاوت چندانی بین دموکرات و جمهوری خواه قایل نمی شود سازگارنیست.
رابعا: بی آن که بخواهیم مقاومت بشار اسد را در مقابل نیروهای خشن داعش انکار کنیم از جناب رضایی می پرسیم ایشان کدام یک از این دو چهره انقلابی و مشهور آفریقا را ترجیح می دهد: نلسون ماندلا یا رابرت موگابه؟
اولی داوطلبانه قدرت را ترک کرد و در 95 سالگی درگذشت و دومی در 93 سالگی همچنان هست و رکورد نرخ تورم را شکسته است!
نکته آخر این که اتفاقا مهم ترین انتقادی که به دونالد ترامپ وارد این است که در قالب جمهوری نوعی سلطانیسم را احیا کند و تا حالا هم چنین رقتار هایی از او سر زده و در این صورت شاید او هم هوس کند بماند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۴
رسول مشهدی
| 
۱۷:۱۴ - ۱۳۹۵/۱۱/۰۴
پاسخ
آقای رضایی مسایل سیاسی را با خط کش فکری خودش اندازه گیری میکند.مگر اوباما مانند اسد مادام العمر است؟ایشان که فرق بین سیستم سیاسی امریکا و سوریه را نمی داند چطور دارد در مسایل خرد و کلان این مملکت در مجمع تشخیص مصلحت نظام نظر میدهد؟ ناشناس
| ۰۹:۱۴ - ۱۳۹۵/۱۱/۰۵
پاسخ
جناب رضایی با این توئیت عملا ثابت کرد که طرفداره دیکتاتوری ست،،،،دیگه مثل دفعه ها قبل بهش رأی نمیدم ناشناس
| ۰۹:۱۵ - ۱۳۹۵/۱۱/۰۵
پاسخ
در طول تاريخ دنيا ديده‌ايم؛ آنان كه بزرگي و بزرگ زادگي خدادادي در رگ و خونشان جاري است، همواره پايبند به شرع، قانون، راستي و درستي و گريزان از دروغ و نامردي و نامردمي هستند و مي دانند كه با درستي رفتارشان تا آخر عمرشان بر دلها حكومت خواهند كرد(چه باشند و چه نباشند) پس نگراني و ترسي از بودن و نبودنشان ندارند در عين اينكه در پيش درگاه خداوند متعال و در هر دو دنيا سربلند و روسفيد هستند. اما انسانهاي كوچك كه مي دانند باد آورده را باد آورده و ديگر امكان به دست آوردن منصب و سمت فعلي شان را نخواهند داشت چرا كه لياقت آن را ندارند و در نبودشان هم سريع از ذهنها پاك مي شوند ............. بنابراين همچون كنه سخت مي چسبند و ................ و حتي پس از طي دوره قانوني شان هم نميخواهند به هيچ عنوان كنار بروند حتي اگر منجر به ريخته شدن خونهاي بيگناه و ناحقي ها و .......... شود. ان‌شاءالله كه پروردگار عالم همه بندگان راستينش را به راه صراط مستقيم الهي هدايت فرمايد تا همواره از انحراف و كجروي دور بمانند. الهي‌آمين ناشناس
| 
۰۸:۲۵ - ۱۳۹۵/۱۱/۱۷
پاسخ
اینکه همه اش می گویید مقاومت مقاومت در برابر کی مقاومت با چه دشمنی 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید