هدف وسيله را توجيه نميکند
سعید حبیبی ، عضو شورای مرکزی تحکیم وحدت
آفتاب‌‌نیوز : 
بطور خلاصه اينکه دو نفر از دوستان سابق زحمت سفر به واشنگتن و حضور در سناي امريکا را برخود هموار نموده اند تا از محضر سناتورهاي جمهوريخواه! و دموکرات! براي تحقق حقوق بشر در ايران استمداد کنند. آنچه مرا به نوشتن اين چند سطر وادار کرده ، اعتراضي جدي به اين دو سخنراني از دوجهت صورت و محتواي آنست.
نخست آنکه اين کنفرانس با سخنراني سناتور ريک سنتوريوم ، دبير فراکسيون جمهوريخواهان سنا همراه بوده است . وي کسي است که پيشنهاد معروف به "Iran Freedom and Support Act of 2005" را ارائه نموده که در آن رفراندوم به عنوان يک راه حل مسئله ايران معرفي شده و اجازه تخصيص ده ميليون دلار به اين امر و البته ساير فعاليتهاي مرتبط ، توسط رئيس جمهورداده شده است. حضور دو نفر از امضا کنندگان طرح رفراندوم در اين جمع با حضور اين فرد آنهم در سنا ، نه تنها براي من اصلا قابل توجيه نيست بلکه شائبه انگيز است. از اين گذشته اگر آقايان خود را رهبران يا نمايندگان جنبش دانشجوئي معرفي کرده اند ، که خطايي آشکار است چرا که نه مشورتي در اين مورد صورت داده اند و نه اصولا چنين جايگاهي دارند. اگر هم به عنوان دو فعال سياسي بدون نمايندگي از جانب جنبشي اجتماعي شرکت کرده اند ، خطايي بزرگتر است چرا که در اين صورت معناي اين حضور تقاضاي کسب پشتيباني از قدرتي خارجي و يا همان وابستگي است. اين امر کاملا واضح است که تحولات داخلي لاجرم از تحولات خارجي متاثرخواهد بود ، اما تاثير بر روند تحولات خارجي نيز ازعهده کسي بر مي آيد که يا قدرتي داشته باشد و يا به جنبشي اجتماعي متکي باشد. خوب است آقايان با صراحت بگويند چه انگيزه اي در سر داشته اند.
دوم آنکه اگر فرض بگيريم که اين فرصتي بوده تا از تريبون جمهوريخواهان از حقوق بشر حمايت شود ، بايد اولا اثبات شود که امريکا اصولا به دنبال تحقق آن هست يا نيست - که فکر ميکنم نيست - و يا حداقل به مواردي از نقض حقوق بشرتوسط آنان اشاره شود تا احتمال تکرار فجايع گذشته ، تنها کمي ،آنهم کمي! کاهش يابد. صحبت از استثمار و امپرياليسم را به وقتي ديگر باز مينهم ، اما همين قدر ميگويم که براي سرمايه داران حقوق بشر يعني حفظ سرمايه و نه چيز ديگر.
براي من دخالت امريکا در امور بين المللي با حوادث تلخ بسياري همراه است . بعيد مي دانم هيچگاه اينکه امريکا تنها کشوري است که از بمب اتمي استفاده کرده ، از حافظه تاريخ پاک شود. جنگ ويتنام نيز به بهانه برقراري دموکراسي برپاشد. 4 ميليون کشته هزينه تحقق دموکراسي امريکايي است.
آقايان افشاري و عطري ، خوب بود اشاره اي هم به عراق ميکردند. صرف مخالفت با حمله نظامي کافي نيست . اين امر آنقدر زشت است که مسکوت گذاشتن آن و طلب ياري از جانيان ، هيچ توجيهي را بر نمي تابد. کودکان قربانيان تحقق اين نوع دموکراسي هستند. در سالگرد مصدق ، تشکر از "تمامي افرادي که فرصت حضور در کنگره امريکا و گفتگو با آن بزرگواران را فراهم کرده اند" ، بسيار تلخ است . آيا اشاره اي هرچند کوچک به کودتاي ۲۸ مرداد ضرري داشت؟ آيا کودتاي ۱۱ سپتامبر بر عليه دولت مردمي آلنده قابل اشاره نبود؟ و آيا حقوق بشر چيزي جز حقوق مردمي است که گرد مصدق و آلنده جمع شده اند؟
کساني که مرا ميشناسند مي دانند و آنان که نمي شناسند خواهند دانست که آنچه در تخطئه سياستهاي جهاني امريکا و البته دموکراسي خواهان حق کميسيوني ميگويم ، به هيچ عنوان به معناي ناديده گرفتن زحمات علي افشاری در کشور و هزينه سنگين زنداني نيز که تحمل کرده است نيست. نگراني از آينده است که مبادا براي سياسيون ما حسن هدف ، قبح وسيله را توجيه کند.
بطور خلاصه اينکه دو نفر از دوستان سابق زحمت سفر به واشنگتن و حضور در سناي امريکا را برخود هموار نموده اند تا از محضر سناتورهاي جمهوريخواه! و دموکرات! براي تحقق حقوق بشر در ايران استمداد کنند. آنچه مرا به نوشتن اين چند سطر وادار کرده ، اعتراضي جدي به اين دو سخنراني از دوجهت صورت و محتواي آنست. نخست آنکه اين کنفرانس با سخنراني سناتور ريک سنتوريوم ، دبير فراکسيون جمهوريخواهان سنا همراه بوده است . وي کسي است که پيشنهاد معروف به "Iran Freedom and Support Act of 2005" را ارائه نموده که در آن رفراندوم به عنوان يک راه حل مسئله ايران معرفي شده و اجازه تخصيص ده ميليون دلار به اين امر و البته ساير فعاليتهاي مرتبط ، توسط رئيس جمهورداده شده است. حضور دو نفر از امضا کنندگان طرح رفراندوم در اين جمع با حضور اين فرد آنهم در سنا ، نه تنها براي من اصلا قابل توجيه نيست بلکه شائبه انگيز است. از اين گذشته اگر آقايان خود را رهبران يا نمايندگان جنبش دانشجوئي معرفي کرده اند ، که خطايي آشکار است چرا که نه مشورتي در اين مورد صورت داده اند و نه اصولا چنين جايگاهي دارند. اگر هم به عنوان دو فعال سياسي بدون نمايندگي از جانب جنبشي اجتماعي شرکت کرده اند ، خطايي بزرگتر است چرا که در اين صورت معناي اين حضور تقاضاي کسب پشتيباني از قدرتي خارجي و يا همان وابستگي است. اين امر کاملا واضح است که تحولات داخلي لاجرم از تحولات خارجي متاثرخواهد بود ، اما تاثير بر روند تحولات خارجي نيز ازعهده کسي بر مي آيد که يا قدرتي داشته باشد و يا به جنبشي اجتماعي متکي باشد. خوب است آقايان با صراحت بگويند چه انگيزه اي در سر داشته اند.
دوم آنکه اگر فرض بگيريم که اين فرصتي بوده تا از تريبون جمهوريخواهان از حقوق بشر حمايت شود ، بايد اولا اثبات شود که امريکا اصولا به دنبال تحقق آن هست يا نيست - که فکر ميکنم نيست - و يا حداقل به مواردي از نقض حقوق بشرتوسط آنان اشاره شود تا احتمال تکرار فجايع گذشته ، تنها کمي ،آنهم کمي! کاهش يابد. صحبت از استثمار و امپرياليسم را به وقتي ديگر باز مينهم ، اما همين قدر ميگويم که براي سرمايه داران حقوق بشر يعني حفظ سرمايه و نه چيز ديگر.
براي من دخالت امريکا در امور بين المللي با حوادث تلخ بسياري همراه است . بعيد مي دانم هيچگاه اينکه امريکا تنها کشوري است که از بمب اتمي استفاده کرده ، از حافظه تاريخ پاک شود. جنگ ويتنام نيز به بهانه برقراري دموکراسي برپاشد. 4 ميليون کشته هزينه تحقق دموکراسي امريکايي است.
آقايان افشاري و عطري ، خوب بود اشاره اي هم به عراق ميکردند. صرف مخالفت با حمله نظامي کافي نيست . اين امر آنقدر زشت است که مسکوت گذاشتن آن و طلب ياري از جانيان ، هيچ توجيهي را بر نمي تابد. کودکان قربانيان تحقق اين نوع دموکراسي هستند. در سالگرد مصدق ، تشکر از "تمامي افرادي که فرصت حضور در کنگره امريکا و گفتگو با آن بزرگواران را فراهم کرده اند" ، بسيار تلخ است . آيا اشاره اي هرچند کوچک به کودتاي ۲۸ مرداد ضرري داشت؟ آيا کودتاي ۱۱ سپتامبر بر عليه دولت مردمي آلنده قابل اشاره نبود؟ و آيا حقوق بشر چيزي جز حقوق مردمي است که گرد مصدق و آلنده جمع شده اند؟
کساني که مرا ميشناسند مي دانند و آنان که نمي شناسند خواهند دانست که آنچه در تخطئه سياستهاي جهاني امريکا و البته دموکراسي خواهان حق کميسيوني ميگويم ، به هيچ عنوان به معناي ناديده گرفتن زحمات علي افشاری در کشور و هزينه سنگين زنداني نيز که تحمل کرده است نيست. نگراني از آينده است که مبادا براي سياسيون ما حسن هدف ، قبح وسيله را توجيه کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
لینک های مفید