آفتابنیوز : لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در تماس تلفنی با منوچهر متکی وزیر امور خارجه کشورمان خواستار توقف غنی سازی اورانیوم در ایران شد و این در حالی است که ایران با رد تعلیق فعالیت های هسته ای و حق خود در غنی سازی اورانیوم برای استفاده صلح آمیز بر همکاری با آژانس بین المللی انرژی هسته ای تاکید کرده است و در خصوص تصمیمات نشست مسکو نیز اعلام کرده بود.
نتیجه نشست مسکو هر چه باشد، ایران به فعالیت های هسته ای اش ادامه خواهد داد. این مساله از آنجا حائز اهمیت است که روسیه به عنوان شریک هسته ای ایران از ابتدای بحران هسته ای پیرامون پرونده هسته ای ایران دارای یک رویکرد چند جانبه پیچیده بوده است که البته این مساله از یک نظر بازتاب اوضاع داخلی و نیروهای موثر بر سیاست خارجی این کشور از یکسو و موقعیت در حال تغییر بین المللی این کشور از سوی دیگر می باشد.
بنابر این برای روسیه یک ایران مخالف غرب که در برنامه هسته ای اش به هیچ وجه حاضر به کنار آمدن با غرب نباشد، وسیله بسیار خوبی برای امتیاز گرفتن از غرب و مخصوصا امریکا از یک سو و جلوگیری از نفوذ کامل این کشور در خاورمیانه از سوی دیگر است. از طرف دیگر آنچه که تاکنون از همکاری های هسته ای روسیه با ایران مشخص شده است آن است که روسیه با تداوم همکاری های هسته ای با ایران و با تاخیر انداختن راه اندازی نیروگاه بوشهر از سه منظر ایران را تحت فشار قرار داده است.
اول آنکه باعث شده است تا در موضوع تقسیم دریای خزر ایران با روسیه به مخالفت جدی نپردازد. دوم آنکه با اینکار از حمایت ایران از مسلمانان روسیه جلوگیری کند و سوم آنکه از نزدیکی بیش از حد ایران به غرب و امریکا جلوگیری کند و با انتقال فناوری هسته ای به ایران، به نوعی تبدیل به بازیگر انحصاری در صحنه هسته ای ایران شود و این مساله از این بابت برای روسیه دارای اهمیت مضاعف است که این همکاری ها یکی از مهم ترین شیوه های جلوگیری از تعطیلی صنعت هسته ای به یادگار مانده از شوروی سابق است که هنوز به عنوان ابزار چانه زنی در روابط با غرب می باشد. با این حال در مورد مولفه های اصلی رویکرد روسیه به همکاری هسته ای روسیه با ایران سه دیدگاه کلی وجود دارد. دیدگاه اول بر این باور است که حکومت روسیه، بیشترین تلاش خود را جهت کنترل انتقال فناوری و مواد هسته ای به ایران انجام می دهد ولی نمی تواند سازمان ها، وزارتخانه ها و شرکت های مختلف داخلی را کنترل کند. دیدگاه دوم معتقد است که خود روسیه علاقه مند حفظ و تداوم همکاری های ویژه با ایران بوده و می خواهد به منظور تقویت ایران،و بسیاری از نیازهای نظامی این کشور را برآورده کند.
مطابق این دیدگاه، دولت در جلوگیری از انتقال مواد، فناوری و مسائل هسته ای به ایران چندان جدیت به خرج نمی دهد، گرچه در ظاهر برای حفظ روابط حسنه با واشنگتن به خواسته های امریکا جواب مثبت می دهد. رویکرد سوم نیز معتقد است که روسیه در برخورد با ایران از دیپلماسی « وقت کشی» استفاده می کند بدین ترتیب که ضمن برآورده کردن برخی خواسته های ایران و گسترش روابط مبتنی بر همکاری، از دادن و وسایل و فناوری لازم جهت افزایش توان هسته ای ایران که امریکا مخالف آن است، خودداری می کند.
با توجه به گذشت بیش از سه سال از آغاز بحران هسته ای ایران ( از اسفند 81 با بازدید البرادعی از نطنز) و سیاست های کج دار و مریز روسیه در مقاطع مختلف در برابر ایران به نظر می رسد که روسیه در عمل، ترکیبی از این سه رویکرد را در همکاری هسته ای با ایران مورد استفاده قرار داده است و به همین خاطر الگوی همکاری روسیه با ایران اغلب درحال تغییر بوده است.