دلیل این قانون زیبا نبودن لکههای عرق بر روی لباس تنیسورها بوده است. به همین دلیل تصمیم گرفته شد که از رنگ سفید استفاده شود که بر روی آن لکههای عرق دیده نمیشوند.
در سالهای اخیر این قانون سختتر شده است و حتی رنگهای شبه سفید و کرم نیز قابل قبول نیستند. اگر رنگ دیگری در لباس تنیسورها استفاده شده باشد نباید بیش از یک سانتیمتر عرض داشته باشد.
کفشهای تنیسورها نیز باید سفید باشد و لوگوی بزرگ بر روی آنها قرار نداشته باشد. حتی اگر تنیسورها به دلایل پزشکی لوازم دیگری به بدن خود بسته باشند آن اشیا نیز باید سفید رنگ باشند.
در سالهای اخیر چندین بار پیش آمده است که تنیسورها از رنگهای دیگر در لباسها استفاده کردهاند که مورد اخطار قرار گرفتهاند. در سال ۲۰۱۵ نیک کرگیوس از هدبند رنگی استفاده کرد. در سال ۲۰۱۳ راجر فدرر از کفشهایی استفاده کرد که کف آنها نارنجی رنگ بودند و از او خواسته شد که در بازی بعد کفشهای دیگری بپوشد.
آندره آغاسی آنقدر با قوانین لباس ویمبلدون مشکل داشت که تا ۲۱ سالگی در این مسابقات شرکت نکرد.
در سال ۱۹۰۰ به تنیسورهای مرد لباس فرم خاصی داده شد که خیلی راحت و خنک نبودند و باعث خستگی تنیسورها میشدند. در سال ۱۹۲۰ لباس مردان تنیسور تغییر کرد و بیشتر شبیه لباسهای کریکت شد. در سال ۱۹۲۶ دوباره لباسها تغییر کردند و لباسهایی سبکتر برای تنیسورها طراحی شدند که برای گرمای تابستان مناسب تر بودند.
در سال ۱۹۳۲، هانری آستن اولین کسی بود که در زمین، تیشرت پوشید. این لباس بلافاصله مورد استقبال قرار نگرفت و بعد از جنگ جهانی دوم مورد قبول واقع شد.
در سال ۱۹۵۲ تیشرتهای تنیس توسط فرد پری، قهرمان سابق ویمبلدون پوشیده شد و از آن سال تاکنون لباسهای تنیس از نظر راحتی و کارایی پیشرفت زیادی کردهاند.
در حال حاضر شرکتهای تولید لباس همچون رالف لارن لباسهای مخصوص تنیس تولید میکنند که بسیار راحت و مناسب هستند. تیشرتهای رالف لارن حدود ۱۰۹ یورو قیمت دارند و شورتها ۱۷۵ یورو هستند. آفتاب گیرهای رالف لارن نیز ۴۹ یورو قیمت دارند.
رالف لارن یونیفرمهای هوشمند نیز طراحی کرده است که کت آنها ۷۷۹ یورو و پیراهن آنها ۱۰۵ یورو هستند.