برنامه هسته ای ایران و سنت سیاسی ترکیه
آفتاب‌‌نیوز : 
این روابط که طی چند سال گذشته به شدت افزایش یافته، اکنون سطوح عالیه خود را طی می کند به گونه ای که دو طرف علاوه بر همکاری های نظامی و امنیتی، مبادلات اقتصادی خود را نیز در عالیترین سطوح افزایش داده اند.
از این منظر آنچه قابل ذکر است آن است که اساسا همکاری های استراتژیک ترکیه و اسرائیل در پرتو شرایط نوین جهانی و
منطقه ای از اواسط دهه 90 ،به شکل بی سابقه ای به خود گرفته است و نقطه عطف این همکاری ها انعقاد توافقنامه همکاری های نظامی بین دو کشور در تاریخ 23 فوریه 1996 بود.
به دنبال امضای این توافقنامه و پیمان های تکمیلی بعدی، مناسبات دو کشور وارد مرحله جدیدی از همکاری ها شده است. به طوری که در چارچوب همکاری های فوق ترکیه به سمتی رفته است که نه تنها این روابط را نمی توان بی اهمیت تلقی کرد بلکه برعکس به عنوان اهداف متضاد دو کشور در روابط بین الملل می تواند تعبیر شود که منافع ملی ایران را از این منظر با تهدیدات اساسی مواجه می سازد.
زیرا به نظر می رسد ترکیه با عقد قراردادهای مختلف با اسرائیل و آمریکا عملا وارد جبهه ای شده است تا با فشار بر ایران اولا ایران را مجبور سازد تا کلیه فعالیت های هسته ای را متوقف کند و ثانیا در راستای سایر اهداف متحدینش (اسرائیل و آمریکا) ایران را مجبور به تغییر سیاست های خود در قبال فرایند صلح خاورمیانه نماید.
به طور کلی آنچه که در خصوص موضع گیری های اخیر مقامات ترکیه باید مدنظر داشت آن است که ترکیه کشوری است که رهبران نظامی بر آن حکومت می کنند و توافقات و همکاری های این کشور با اسرائیل نیز بازتابی از نیازهای ژنرال های ترکیه برای کسب مشروعیت تلقی می شود و حاکمان غیرنظامی ترکیه نیز از رفتار نظامیان تبعیت می کنند.
از نظر نظامیان دوستان به واسطه نزدیکی به غرب شناخته می شوند. این دیدگاه ریشه در سنت سیاسی کمال آتاتورک دارد که می خواست از این طریق ترکیه را وارد جهان مدرن کند.
این روابط که طی چند سال گذشته به شدت افزایش یافته، اکنون سطوح عالیه خود را طی می کند به گونه ای که دو طرف علاوه بر همکاری های نظامی و امنیتی، مبادلات اقتصادی خود را نیز در عالیترین سطوح افزایش داده اند.از این منظر آنچه قابل ذکر است آن است که اساسا همکاری های استراتژیک ترکیه و اسرائیل در پرتو شرایط نوین جهانی و
منطقه ای از اواسط دهه 90 ،به شکل بی سابقه ای به خود گرفته است و نقطه عطف این همکاری ها انعقاد توافقنامه همکاری های نظامی بین دو کشور در تاریخ 23 فوریه 1996 بود.
به دنبال امضای این توافقنامه و پیمان های تکمیلی بعدی، مناسبات دو کشور وارد مرحله جدیدی از همکاری ها شده است. به طوری که در چارچوب همکاری های فوق ترکیه به سمتی رفته است که نه تنها این روابط را نمی توان بی اهمیت تلقی کرد بلکه برعکس به عنوان اهداف متضاد دو کشور در روابط بین الملل می تواند تعبیر شود که منافع ملی ایران را از این منظر با تهدیدات اساسی مواجه می سازد.
زیرا به نظر می رسد ترکیه با عقد قراردادهای مختلف با اسرائیل و آمریکا عملا وارد جبهه ای شده است تا با فشار بر ایران اولا ایران را مجبور سازد تا کلیه فعالیت های هسته ای را متوقف کند و ثانیا در راستای سایر اهداف متحدینش (اسرائیل و آمریکا) ایران را مجبور به تغییر سیاست های خود در قبال فرایند صلح خاورمیانه نماید.
به طور کلی آنچه که در خصوص موضع گیری های اخیر مقامات ترکیه باید مدنظر داشت آن است که ترکیه کشوری است که رهبران نظامی بر آن حکومت می کنند و توافقات و همکاری های این کشور با اسرائیل نیز بازتابی از نیازهای ژنرال های ترکیه برای کسب مشروعیت تلقی می شود و حاکمان غیرنظامی ترکیه نیز از رفتار نظامیان تبعیت می کنند.
از نظر نظامیان دوستان به واسطه نزدیکی به غرب شناخته می شوند. این دیدگاه ریشه در سنت سیاسی کمال آتاتورک دارد که می خواست از این طریق ترکیه را وارد جهان مدرن کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید