گفتگوی آفتاب با انبارلویی و دکتر پیمان
مرز میان تخریب و نقد کجاست؟
آفتاب‌‌نیوز : 
این سخنان در شرایطی مطرح می شود که یکسال از آغاز به کار دولت نهم و نزدیک به 28 سال نیز از انقلاب اسلامی ایران می گذرد اما مرز میان نقد و تخریب هم چنان مبهم باقی مانده است.
در تمام دنیا شاید اینطور مرسوم است که دولت ها نقد و انتقاد را بر نمی تابند و به معنای تخریب تلقی می کنند. کمتر دولتی را در دنیا می توان یافت که انتقاد را با جان و دل پذیرا باشد.
اصلاح طلبان شاید بر مبنای همین تحلیل بود که طی یکسال گذشته ترجیح دادند سکوت پیشه کنند تا به تخریب و سنگ اندازی در کار دولت نهم متهم نشوند. کاظم انبارلویی سردبیر روزنامه رسالت در این باره می گوید: «نقد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آداب و ادب خاص خود را دارد.»
این عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه البته می افزاید: «نقد البته ممکن است در مقام تنبیه نیز باشد.» اما مرز میان نقد و تخریب در کجاست؟ چرا برخی هر نقدی را تخریب می نامند؟ انبارلویی در این باره می گوید: «مرز واقعی نقد این است که مصالح عمومی در آن لحاظ شده باشد و در جهت اصلاح امور باشد.»
دکتر «حبیب الله پیمان» فعال سیاسی اما از نگاه دیگری به مرز میان نقد و تخریب می نگرد. وی می گوید: «تعیین مرز اقدامات مخرب و براندازی با اقدامات اصلاح طلبی که در جوامع غیردموکراتیکی که قانون وجود ندارد اتفاق می افتد، بسیار دشوار است و به تفسیر حکومت ها از مصالح خود بستگی دارد.»
عرف غالب در جوامع غیردموکراتیک اینگونه است که حکومت ها می کوشند هرگونه انتقاد را در نطفه خفه کنند و به آن مجال بروز ندهند. دولت های غیردموکراتیک صدایی به جز صدای خود را تاب نمی آورند. البته این را نیز نمی توان نادیده گرفت که در تمام جوامع به یقین گروه هایی هم که در پی براندازی دولت یا نظام موجود هستند، وجود دارند.
دکتر پیمان در مورد معیار تشخیص مرز تخریب و نقد می گوید: «معیار واقعی و مؤثر برای تشخیص این امر در درجه اول قانون است البته به شرطی که قانون توسط حکومت گران طوری تدوین نشده باشد که هر طور خواستند بتوانند با آن بازی کنند و همینطور دستگاه قضایی مستقلی که در تفسیر قانون بتواند رأی و خرد حقوقدان ها را دخالت بدهد.»
اما آیا جامعه ایران امروز شرط تحقق تمیز میان نقد و تخریب را دارد؟
پیمان می گوید: «متأسفانه امروزه در جامعه ما چنین شرایطی فراهم نیست و اکثرا قانون به زیان اقدامات اصلاح طلبانه تفسیر شده و هر حرکت انتقادی نیز با بر چسب براندازی سرکوب شده است.»
دولتی را در دنیا نمی توان یافت که به اصطلاح بی عیب باشد. نقد و انتقاد خمیر مایه پیشرفت است. در ایران ما اما مرز میان نقد و تخریب همچنان مبهم است.
این سخنان در شرایطی مطرح می شود که یکسال از آغاز به کار دولت نهم و نزدیک به 28 سال نیز از انقلاب اسلامی ایران می گذرد اما مرز میان نقد و تخریب هم چنان مبهم باقی مانده است. در تمام دنیا شاید اینطور مرسوم است که دولت ها نقد و انتقاد را بر نمی تابند و به معنای تخریب تلقی می کنند. کمتر دولتی را در دنیا می توان یافت که انتقاد را با جان و دل پذیرا باشد.
اصلاح طلبان شاید بر مبنای همین تحلیل بود که طی یکسال گذشته ترجیح دادند سکوت پیشه کنند تا به تخریب و سنگ اندازی در کار دولت نهم متهم نشوند. کاظم انبارلویی سردبیر روزنامه رسالت در این باره می گوید: «نقد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آداب و ادب خاص خود را دارد.»
این عضو شورای مرکزی حزب مؤتلفه البته می افزاید: «نقد البته ممکن است در مقام تنبیه نیز باشد.» اما مرز میان نقد و تخریب در کجاست؟ چرا برخی هر نقدی را تخریب می نامند؟ انبارلویی در این باره می گوید: «مرز واقعی نقد این است که مصالح عمومی در آن لحاظ شده باشد و در جهت اصلاح امور باشد.»
دکتر «حبیب الله پیمان» فعال سیاسی اما از نگاه دیگری به مرز میان نقد و تخریب می نگرد. وی می گوید: «تعیین مرز اقدامات مخرب و براندازی با اقدامات اصلاح طلبی که در جوامع غیردموکراتیکی که قانون وجود ندارد اتفاق می افتد، بسیار دشوار است و به تفسیر حکومت ها از مصالح خود بستگی دارد.»
عرف غالب در جوامع غیردموکراتیک اینگونه است که حکومت ها می کوشند هرگونه انتقاد را در نطفه خفه کنند و به آن مجال بروز ندهند. دولت های غیردموکراتیک صدایی به جز صدای خود را تاب نمی آورند. البته این را نیز نمی توان نادیده گرفت که در تمام جوامع به یقین گروه هایی هم که در پی براندازی دولت یا نظام موجود هستند، وجود دارند.
دکتر پیمان در مورد معیار تشخیص مرز تخریب و نقد می گوید: «معیار واقعی و مؤثر برای تشخیص این امر در درجه اول قانون است البته به شرطی که قانون توسط حکومت گران طوری تدوین نشده باشد که هر طور خواستند بتوانند با آن بازی کنند و همینطور دستگاه قضایی مستقلی که در تفسیر قانون بتواند رأی و خرد حقوقدان ها را دخالت بدهد.»
اما آیا جامعه ایران امروز شرط تحقق تمیز میان نقد و تخریب را دارد؟
پیمان می گوید: «متأسفانه امروزه در جامعه ما چنین شرایطی فراهم نیست و اکثرا قانون به زیان اقدامات اصلاح طلبانه تفسیر شده و هر حرکت انتقادی نیز با بر چسب براندازی سرکوب شده است.»
دولتی را در دنیا نمی توان یافت که به اصطلاح بی عیب باشد. نقد و انتقاد خمیر مایه پیشرفت است. در ایران ما اما مرز میان نقد و تخریب همچنان مبهم است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید