گفتگوي هفته با اصغر زاده: مردم را خسته كرديم
آفتاب‌‌نیوز : 
با روی کار آمدن دولت اصلاحات و بنا به وعده هایی که خاتمی برای اجرای مواد معوق قانون اساسی داده بود، برنامه ریزی و مقدمه چینی برای برگزاری انتخابات شوراهای شهر و روستا به برگزاری اولین دوره آن در سال 77 منجر شد. اما امروز و تنها با گذشت 8 سال از عمر شوراها، عده ای از کارشناسان که گویا از عملکرد این نهادهای نو پا رضایتی ندارند در صدد تصویب قانونی در مجلس هفتم برآمده اند تا مسئولیت انتخاب شهردارها را از شوراهای شهر گرفته و به طور مستقیم به رای عمومی واگذار نمایند.
*******
ابراهيم اصغر زاده دبيركل حزب همبستگي و عضو اولين دوره شوراي شهر تهران که در باره تصویب طرح انتخابی شدن شهردارها در کمیسیون امنیت ملی مجلس هفتم، با خبرنگار آفتاب گفتگو می کرد گفت: «من با انتخاب مستقیم شهردار توسط مردم مخالفم. انتخابات مستقیم در ظاهر یک اقدام دموکراتیک است ولی باطنا چون شوراها را دور می زند و تضعیف می کند اساسی غیر دموکراتیک دارد».
وی افزود: «به نظر من مدیریت شهری بیشتر نیازمند یک روند دموکراتیک برای اداره شهرها است تا روندی که در آن احتمال دارد افرادی به قدرت برسند که این روند را طی نکرده باشند حذف شود.»
این عضو سابق شورای شهر تهران با بیان اینکه: «شوراها واسط گروه های مختلف و مدیریت شهری هستند» گفت: «شهردار برای اداره شهر محتاج یک خرد جمعی و تصمیماتی است که به تامین منافع تمامی گروه ها منتج شود. مدیریت نمی تواند تنها به پشتوانه آرایی که مردم هر چهار سال یک بار می دهند تکیه کند، بلکه باید به مشارکت حداکثری مردم دست یابد و مشارکت حداکثری به این معنی است که آرا و منافع تمامی گروه های شهر در نظر گرفته شود».
وی در توضیح «تامین منافع تمامی گروه ها» گفت: «شهر یک مصنوع تاریخی است. یعنی از تجمیع منافع گروه های مختلفی که دور هم جمع شده اند به وجود آمده است. در چنین شرایطی سیاست های اداره شهر باید به گونه ای باشد که منافع تمامی گروه ها تامین شود. حتی اگر یک کوچه و یا خیابان باعث شود که عده ای بیشتر منتفع شوند و یا عده ای متضرر گردند، این عده از زندگی شهری دور می شوند».
اصغرزاده گفت: «در بسیاری از شهرهای ما مردم نسبت به شهر و مدیریت شهری احساس بیگانگی می کنند. یعنی در حالی که مردم نسبت به خانه خود نوعی حس تعلق دارند، هنگامی که از منزل خارج می شوند با شهر خود غریبه هستند. پیاده ها فکر می کنند که سواره ها حقوق آنان را تضییع می کنند، مستاجر گمان می کند که مالک به او زور می گوید و حتی بسیاری فکر می کنند که اتوبان های بزرگی که با پول مالیات آنها ساخته می شود بیهوده است چون اصلا ماشین ندارند».
اصغرزاده، برای اشاره به قدمت بحث شوراها در کشورمان و البته عدم برخورد مناسب که با آن، به قوانین مصوب در مجلس مشروطه استناد کرد و گفت: «شوراها محصول مطالبات دموکراتیک مردم هستند. پس از پیروزی مشروطیت، یکی از قوانین مهمی که در مجلس به تصویب رسید، ایجاد «بلدیه» یعنی انجمن های شهر بود. اما کم کم قدرت شهرداری ها در مقابل این انجمن های شهر افزایش یافت و سرانجام در سال 1345 قانونی به تصویب رسید که شهردار باید منصوب شخص پادشاه باشد».
وی با اشاره به این موضوع که: «از آنجا که انتخاب در دستان دولت است، احتمال نزدیکی و وابستگی شهردار به دولت زیاد است» به انتقاد از دولتی شدن شهرداری ها پرداخت و گفت: «دولتی کردن شهردار و شهرداری ها و دور کردن آنان از نظارت عمومی که توسط شوراهای شهر صورت می گیرد، به معنای ایجاد یک نوع سازمان اقتدارگرا در شهرهاست که صرفا بر اساس نظرات شخصی شهردار و یا جناح پیروز در شهر تصمیم گیری می کند».
او خاطر نشان کرد: «وضعیت شهر تهران، آشفتگی هایی که در فضای معماری و مسکونی آن وجود دارد، مداخله دولت و به خصوص وزارت خانه ها و شرکت های دولتی در فضای شهر، همه حاکی از آن است که ما پس از مشروطیت، مسیر انحرافی را در اداره شهرها در پیش گرفته ایم».
وی علی رغم عنوان این مطلب که: «متاسفانه شوراهای شهر در مقابل شهردار آنقدر بی بو و بی خاصیت شدند که دیگر نتوانستند بر مدیریت شهری نظارتی داشته باشند» تا کید کرد: «البته منظورم این نیست که با شهری بی در و پیکر و یک شهردار ضعیف موافقم، شهردار باید اقتدار لازم را برای اداره شهر داشته باشد ولی این اقتدار را باید از طریق شورای شهر به او تفویض کنیم».
البته به نظر می رسد که اصغرزاده نیز تحت شرایطی با انتخابی شدن شهردارها موافق خواهد بود.او توضیح داد: «اگر شوراهای محلی شکل بگیرند و بقیه شوراها از پشتوانه خوبی برخوردار باشند و به نوعی به یک پارلمان شهری دست پیدا کنیم، آن وقت می توانیم به مثال مجلس و رییس جمهور باز گردیم. یعنی شهردار منتخب مردم است ولی در مقابل شوراهای شهر باید جوابگو باشد. اما اگر شوراها دارای جایگاه مستحکمی نباشند این امر به تضعیف آنها منجر خواهد شد، دیگر نظارت مناسب بر دخل و خرج شهرداری ها ممکن نخواهد بود و باعث می شود که شهرداری ها برای تامین منابع مالی خود به دولت متوسل شوند و به شهرداری های دولت ساخته بدل گردند».
اصغرزاده با اشاره به دلایل موافقین انتخابی شدن شهردارها گفت: «به نظر می رسد کسانی که دنبال انتخابات مستقیم برای شهرداری ها هستند از وضعیت موجود راضی نیستند و معتقدند که شوراها نتوانسته اند مشکلات شهری را حل کنند».
*****
به نظر می رسد که حتی ابراهیم اصغرزاده نیز با گذشت چهار سال از پایان کار شورای اول، سرانجام ناگزیر از انتقاد به جار و جنجال های شورای اول است که در زمان خود صدای انتقاد بسیاری را درآورد.
هرچند در آن زمان علی رغم درخواست ها و توصیه های بسیاری از صاحب نظران کسی حاضر نشد از مواضع خود کوتاه بیاید، اما گذشت زمان اشتباهات را برای همه قابل درک و البته قابل پذیرش ساخته است.
اصغرزاده نیز در این باره گفت: «من اصراری ندارم که شوراها از اول بدون اشکال بوده اند و دعوا و تنشی هم وجود نداشته است. من خودم هم حاضرم که شورای اول را نقد کنم. ما آنقدر دعوا و اشتباه کردیم که مردم دیگر خسته شدند. واقعیت این است که علی رغم تمامی این نارسایی ها باز هم باید به تقویت نظام شورایی بپردازیم».
عضو سابق شورای شهر، در توصیه ای به نمایندگان مجلس هفتم خواهان تامل و کار کارشناسی بیشتر بر روی این طرح شد و گفت: «قبل از هر تصمیمی باید به دو سوال در مورد شهر تهران پاسخ داده شود. اول اینکه چرا مردم نسبت به مدیریت شهری بیگانه هستند؟ و دوم، چگونه می توان عدالت شهری را با فرایند های دموکراتیک همراه و همزاد کرد؟».
وی تاکید کرد: «اگر مجلس تصمیم بگیرد که سازمان های شهرداری خودسر تر گردند باعث می شود که واگرایی مردم و گریز آنها از مشارکت در مدیریت شهری نیز افزایش یابد. در این حالت ما با بحران مشارکت روبرو خواهیم بود. اما اگر خواهان مشارکت حداکثری باشیم باید به تقویت انتخابات شوراها بپردازیم».
وی در پایان با بیان این امر که: «اگر می خواهیم پرونده شوراها را برای همیشه ببندیم، این انتخابات به هر حال بهتر از انتصابات دولتی است. اما اگر می خواهیم به تقویت شوراها بپردازیم، نباید اصلی ترین وظیفه آن ها که تعیین شهردار است را از آنان بگیریم» گفت: «مجلس با تصویب این طرح یکی از فرزندان مشروع قانون اساسی که نظارم شورایی باشد را تضعیف خواهد کرد».
با روی کار آمدن دولت اصلاحات و بنا به وعده هایی که خاتمی برای اجرای مواد معوق قانون اساسی داده بود، برنامه ریزی و مقدمه چینی برای برگزاری انتخابات شوراهای شهر و روستا به برگزاری اولین دوره آن در سال 77 منجر شد. اما امروز و تنها با گذشت 8 سال از عمر شوراها، عده ای از کارشناسان که گویا از عملکرد این نهادهای نو پا رضایتی ندارند در صدد تصویب قانونی در مجلس هفتم برآمده اند تا مسئولیت انتخاب شهردارها را از شوراهای شهر گرفته و به طور مستقیم به رای عمومی واگذار نمایند. *******
ابراهيم اصغر زاده دبيركل حزب همبستگي و عضو اولين دوره شوراي شهر تهران که در باره تصویب طرح انتخابی شدن شهردارها در کمیسیون امنیت ملی مجلس هفتم، با خبرنگار آفتاب گفتگو می کرد گفت: «من با انتخاب مستقیم شهردار توسط مردم مخالفم. انتخابات مستقیم در ظاهر یک اقدام دموکراتیک است ولی باطنا چون شوراها را دور می زند و تضعیف می کند اساسی غیر دموکراتیک دارد».
وی افزود: «به نظر من مدیریت شهری بیشتر نیازمند یک روند دموکراتیک برای اداره شهرها است تا روندی که در آن احتمال دارد افرادی به قدرت برسند که این روند را طی نکرده باشند حذف شود.»
این عضو سابق شورای شهر تهران با بیان اینکه: «شوراها واسط گروه های مختلف و مدیریت شهری هستند» گفت: «شهردار برای اداره شهر محتاج یک خرد جمعی و تصمیماتی است که به تامین منافع تمامی گروه ها منتج شود. مدیریت نمی تواند تنها به پشتوانه آرایی که مردم هر چهار سال یک بار می دهند تکیه کند، بلکه باید به مشارکت حداکثری مردم دست یابد و مشارکت حداکثری به این معنی است که آرا و منافع تمامی گروه های شهر در نظر گرفته شود».
وی در توضیح «تامین منافع تمامی گروه ها» گفت: «شهر یک مصنوع تاریخی است. یعنی از تجمیع منافع گروه های مختلفی که دور هم جمع شده اند به وجود آمده است. در چنین شرایطی سیاست های اداره شهر باید به گونه ای باشد که منافع تمامی گروه ها تامین شود. حتی اگر یک کوچه و یا خیابان باعث شود که عده ای بیشتر منتفع شوند و یا عده ای متضرر گردند، این عده از زندگی شهری دور می شوند».
اصغرزاده گفت: «در بسیاری از شهرهای ما مردم نسبت به شهر و مدیریت شهری احساس بیگانگی می کنند. یعنی در حالی که مردم نسبت به خانه خود نوعی حس تعلق دارند، هنگامی که از منزل خارج می شوند با شهر خود غریبه هستند. پیاده ها فکر می کنند که سواره ها حقوق آنان را تضییع می کنند، مستاجر گمان می کند که مالک به او زور می گوید و حتی بسیاری فکر می کنند که اتوبان های بزرگی که با پول مالیات آنها ساخته می شود بیهوده است چون اصلا ماشین ندارند».
اصغرزاده، برای اشاره به قدمت بحث شوراها در کشورمان و البته عدم برخورد مناسب که با آن، به قوانین مصوب در مجلس مشروطه استناد کرد و گفت: «شوراها محصول مطالبات دموکراتیک مردم هستند. پس از پیروزی مشروطیت، یکی از قوانین مهمی که در مجلس به تصویب رسید، ایجاد «بلدیه» یعنی انجمن های شهر بود. اما کم کم قدرت شهرداری ها در مقابل این انجمن های شهر افزایش یافت و سرانجام در سال 1345 قانونی به تصویب رسید که شهردار باید منصوب شخص پادشاه باشد».
وی با اشاره به این موضوع که: «از آنجا که انتخاب در دستان دولت است، احتمال نزدیکی و وابستگی شهردار به دولت زیاد است» به انتقاد از دولتی شدن شهرداری ها پرداخت و گفت: «دولتی کردن شهردار و شهرداری ها و دور کردن آنان از نظارت عمومی که توسط شوراهای شهر صورت می گیرد، به معنای ایجاد یک نوع سازمان اقتدارگرا در شهرهاست که صرفا بر اساس نظرات شخصی شهردار و یا جناح پیروز در شهر تصمیم گیری می کند».
او خاطر نشان کرد: «وضعیت شهر تهران، آشفتگی هایی که در فضای معماری و مسکونی آن وجود دارد، مداخله دولت و به خصوص وزارت خانه ها و شرکت های دولتی در فضای شهر، همه حاکی از آن است که ما پس از مشروطیت، مسیر انحرافی را در اداره شهرها در پیش گرفته ایم».
وی علی رغم عنوان این مطلب که: «متاسفانه شوراهای شهر در مقابل شهردار آنقدر بی بو و بی خاصیت شدند که دیگر نتوانستند بر مدیریت شهری نظارتی داشته باشند» تا کید کرد: «البته منظورم این نیست که با شهری بی در و پیکر و یک شهردار ضعیف موافقم، شهردار باید اقتدار لازم را برای اداره شهر داشته باشد ولی این اقتدار را باید از طریق شورای شهر به او تفویض کنیم».
البته به نظر می رسد که اصغرزاده نیز تحت شرایطی با انتخابی شدن شهردارها موافق خواهد بود.او توضیح داد: «اگر شوراهای محلی شکل بگیرند و بقیه شوراها از پشتوانه خوبی برخوردار باشند و به نوعی به یک پارلمان شهری دست پیدا کنیم، آن وقت می توانیم به مثال مجلس و رییس جمهور باز گردیم. یعنی شهردار منتخب مردم است ولی در مقابل شوراهای شهر باید جوابگو باشد. اما اگر شوراها دارای جایگاه مستحکمی نباشند این امر به تضعیف آنها منجر خواهد شد، دیگر نظارت مناسب بر دخل و خرج شهرداری ها ممکن نخواهد بود و باعث می شود که شهرداری ها برای تامین منابع مالی خود به دولت متوسل شوند و به شهرداری های دولت ساخته بدل گردند».
اصغرزاده با اشاره به دلایل موافقین انتخابی شدن شهردارها گفت: «به نظر می رسد کسانی که دنبال انتخابات مستقیم برای شهرداری ها هستند از وضعیت موجود راضی نیستند و معتقدند که شوراها نتوانسته اند مشکلات شهری را حل کنند».
*****
به نظر می رسد که حتی ابراهیم اصغرزاده نیز با گذشت چهار سال از پایان کار شورای اول، سرانجام ناگزیر از انتقاد به جار و جنجال های شورای اول است که در زمان خود صدای انتقاد بسیاری را درآورد.
هرچند در آن زمان علی رغم درخواست ها و توصیه های بسیاری از صاحب نظران کسی حاضر نشد از مواضع خود کوتاه بیاید، اما گذشت زمان اشتباهات را برای همه قابل درک و البته قابل پذیرش ساخته است.
اصغرزاده نیز در این باره گفت: «من اصراری ندارم که شوراها از اول بدون اشکال بوده اند و دعوا و تنشی هم وجود نداشته است. من خودم هم حاضرم که شورای اول را نقد کنم. ما آنقدر دعوا و اشتباه کردیم که مردم دیگر خسته شدند. واقعیت این است که علی رغم تمامی این نارسایی ها باز هم باید به تقویت نظام شورایی بپردازیم».
عضو سابق شورای شهر، در توصیه ای به نمایندگان مجلس هفتم خواهان تامل و کار کارشناسی بیشتر بر روی این طرح شد و گفت: «قبل از هر تصمیمی باید به دو سوال در مورد شهر تهران پاسخ داده شود. اول اینکه چرا مردم نسبت به مدیریت شهری بیگانه هستند؟ و دوم، چگونه می توان عدالت شهری را با فرایند های دموکراتیک همراه و همزاد کرد؟».
وی تاکید کرد: «اگر مجلس تصمیم بگیرد که سازمان های شهرداری خودسر تر گردند باعث می شود که واگرایی مردم و گریز آنها از مشارکت در مدیریت شهری نیز افزایش یابد. در این حالت ما با بحران مشارکت روبرو خواهیم بود. اما اگر خواهان مشارکت حداکثری باشیم باید به تقویت انتخابات شوراها بپردازیم».
وی در پایان با بیان این امر که: «اگر می خواهیم پرونده شوراها را برای همیشه ببندیم، این انتخابات به هر حال بهتر از انتصابات دولتی است. اما اگر می خواهیم به تقویت شوراها بپردازیم، نباید اصلی ترین وظیفه آن ها که تعیین شهردار است را از آنان بگیریم» گفت: «مجلس با تصویب این طرح یکی از فرزندان مشروع قانون اساسی که نظارم شورایی باشد را تضعیف خواهد کرد».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید