بازی با تيمهای بزرگ دنيا ؛
از رويا تا واقعيت
آفتاب‌‌نیوز : 
پیش از این دیدارها نیز بازی با تیم‌ملی اوکراین و آث رم جزو بهترین دیدارهایی بود که انجام شد که حتی این دو دیدار نیز به واسطه رابطه‌های خوبی که برانکو با اوکراینی‌ها و یکی از مدیران آث‌رم داشت برگزار شد و مسؤولان ایران بیشتر در این ارتباط فقط یک مجری بودند و نتوانستند از روابط خود استفاده‌ای ببرند.
اما به‌هر حال این معضل باید برطرف شود و نباید برایمان حضور در تورنمنت‌های مهم و دیدار با تیم‌های بزرگ یک رویا محسوب شود.
ما نباید مثل تورنمنت امارات به دلیل پایین بودن خواسته‌هایمان و یا نزدیکی به امارات در تورنمنت‌ها حضور یابیم بلکه باید کاری کنیم میزبانان تورنمنت‌های بزرگ برای دعوت از ایران و مقابله با فوتبال ما همیشه مشتاق باشند.
رسیدن به این امر نیازمند این است که ثابت کنیم فوتبال ما توانایی مقابله با تیم‌های بزرگ در قالب میزبان، میهمان و دیدارهای دوستانه را دارد. باید ثابت کنیم که فرهنگ انجام چنین دیدارهایی را داریم و قطعاً در این زمینه مساعدت مسؤولان و پذیرفتن هزینه‌های سنگین چنین دیدارهایی می‌تواند فوتبال ما را به سوی این موفقیت یعنی دیدار با تیم‌های بزرگ به‌صورت مداوم و متوالی سوق دهد.
ما باید پیش از هر چیزی با ارائه فوتبال در سطحی بالا و جهانی رقبای بزرگ را به نبرد فراخوانیم و پس از آن نیز به موارد دیگری چون میزبانی، پخش تلویزیونی، محل بازی و امثالهم توجه کنیم.
تیم‌های بزرگ پیش از آنکه به جایزه یک تورنمنت نگاه کنند به سطح فنی آن توجه می‌کنند، اما مسائل اقتصادی و تلاش برای انجام یک میزبانی مناسب نیز در این مسأله بسیار تأثیرگذار است.
متأسفانه در طول حداقل 10 سال اخیر به جز دیدارهایی که در ابتدای مطلب به آن اشاره شد تیم‌ملی کشورمان با هیچ تیم بزرگی در قالب دیدارهای دوستانه نبرد نداشته است. وعده بازی با اسپانیا، ایتالیا و آرژانتین را بارها و بارها شنیده‌ایم اما در نهایت تیم‌ملی آذربایجان و کویت مقابل ایران قرار گرفتند و دیگر به پوشالی بودن این وعده‌ها عادت کرده‌ایم.
اما ظاهراً قرار است امسال این طلسم شکسته شود و فوتبال ما نیز مثل کره، ژاپن، چین و حتی کشورهای عربی میزبان تيمهای مدعی و بزرگ باشد.
حضور در تورنمنت امارات را به رغم تمام کاستی‌ها و کمبودهایی که داشت به فال نیک گرفته و امیدواریم دیدار با اشتوتگارت و هامبورگ به دیدار با تیم‌های بزرگ‌تر در سطح ملی بدل شود و البته امیدواریم این مهم به باشگاه‌های ما نیز رخنه کرده و در کنار هزینه‌های گوناگونی که در طول سال خرج می‌شود دعوت از تیم‌های بزرگ و یا حضور در تورنمنت‌های سطح بالا نیز جزو مخارج اصلی یک باشگاه باشد.
تا زمانی که در این گونه دیدارها شرکت نکنیم، نمی‌توانیم سطح فوتبال‌مان را به فوتبال اروپا نزدیک کنیم، نمی‌توانیم شرایط یک میزبانی مناسب را رعایت کنیم و قطعاً نمی‌توانیم در تقویم فیفا جزو تیم‌های پرمراجعه برای انجام بازی‌های دوستانه باشیم و تمام اینها یعنی عدم پیشرفت فوتبال ایران.
خوشبختانه طبق تأیید دکتر غفاری در خردادماه سال 86 قرار است تورنمنتی چندجانبه برگزار شود که اگر این وعده به مرحله عمل برسد یکی از نادرترین تورنمنت‌های 10 سال اخیر است که در آسیا و در خاورمیانه برگزار می‌شود.
ایران، برزیل، فرانسه، مصر، آمریکا و غنا تیم‌های شرکت‌کننده در این تورنمنت هستند. که ظاهراً هزینه دعوت آنها نیز در دست تهیه و واریز شدن است.
به گفته یک منبع آگاه تیم برزیل با هزینه‌ای معادل یک میلیارد و 800 میلیون تومان در این مسابقات شرکت می‌کند که حتی شنیده‌ایم 30 درصد از این مبلغ نیز واریز شده است.
شرکت تفال نیز هزینه حضور تيم‌ملي فرانسه را به‌عنوان یکی از اسپانسرهای این تورنمنت تقبل کرده است.
حتی شنیده‌ایم نام تيم‌ملي آمریکا در لیست اولیه نبود اما سرانجام قرار شد از تيم‌ملي آمریکا نیز به عمل بیاید. فقط امیدواریم این تورنمنت در موعد مقرر به دلیل قطعی برق، نبود بلیت پرواز، قیمت بالای بنزین و عدم همکاری اسپانسرها و پیش‌بینی احتمالی فحاشی تماشاگرنماها لغو نشود.
امیدواریم این تورنمنت که قرار است یکی از بزرگ‌ترین تورنمنت‌ها در سطح فوتبال آسیا باشد به یک تورنمنت با حضور تیم‌های درجه دو و سه و تیم‌های داخلی بدل نشود.
گفته می‌شود هزینه این تورنمنت جدا از جوایز آن، نزدیک به 5 میلیارد تومان محاسبه شده است که قطعاً با در نظر گرفتن جوایز این تورنمنت می‌توان مبلغی بالای 6 میلیارد تومان را پیش‌بینی کرد.
صرف چنین هزینه‌ای در فوتبال ما اسراف نیست و با این هزینه می‌توانیم برای میزبانی تورنمنت‌های بزرگ و کسب اعتماد تیم‌های مطرح، توانایی فوتبال ایران را از لحاظ فنی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی ثابت کنیم و قطعاً سربلند بودن در چنین تورنمنتی یعنی کسب اعتماد و تداوم حضور ایران در اینگونه رقابت‌ها.
منبع: پاس‌جوان
پیش از این دیدارها نیز بازی با تیم‌ملی اوکراین و آث رم جزو بهترین دیدارهایی بود که انجام شد که حتی این دو دیدار نیز به واسطه رابطه‌های خوبی که برانکو با اوکراینی‌ها و یکی از مدیران آث‌رم داشت برگزار شد و مسؤولان ایران بیشتر در این ارتباط فقط یک مجری بودند و نتوانستند از روابط خود استفاده‌ای ببرند. اما به‌هر حال این معضل باید برطرف شود و نباید برایمان حضور در تورنمنت‌های مهم و دیدار با تیم‌های بزرگ یک رویا محسوب شود.
ما نباید مثل تورنمنت امارات به دلیل پایین بودن خواسته‌هایمان و یا نزدیکی به امارات در تورنمنت‌ها حضور یابیم بلکه باید کاری کنیم میزبانان تورنمنت‌های بزرگ برای دعوت از ایران و مقابله با فوتبال ما همیشه مشتاق باشند.
رسیدن به این امر نیازمند این است که ثابت کنیم فوتبال ما توانایی مقابله با تیم‌های بزرگ در قالب میزبان، میهمان و دیدارهای دوستانه را دارد. باید ثابت کنیم که فرهنگ انجام چنین دیدارهایی را داریم و قطعاً در این زمینه مساعدت مسؤولان و پذیرفتن هزینه‌های سنگین چنین دیدارهایی می‌تواند فوتبال ما را به سوی این موفقیت یعنی دیدار با تیم‌های بزرگ به‌صورت مداوم و متوالی سوق دهد.
ما باید پیش از هر چیزی با ارائه فوتبال در سطحی بالا و جهانی رقبای بزرگ را به نبرد فراخوانیم و پس از آن نیز به موارد دیگری چون میزبانی، پخش تلویزیونی، محل بازی و امثالهم توجه کنیم.
تیم‌های بزرگ پیش از آنکه به جایزه یک تورنمنت نگاه کنند به سطح فنی آن توجه می‌کنند، اما مسائل اقتصادی و تلاش برای انجام یک میزبانی مناسب نیز در این مسأله بسیار تأثیرگذار است.
متأسفانه در طول حداقل 10 سال اخیر به جز دیدارهایی که در ابتدای مطلب به آن اشاره شد تیم‌ملی کشورمان با هیچ تیم بزرگی در قالب دیدارهای دوستانه نبرد نداشته است. وعده بازی با اسپانیا، ایتالیا و آرژانتین را بارها و بارها شنیده‌ایم اما در نهایت تیم‌ملی آذربایجان و کویت مقابل ایران قرار گرفتند و دیگر به پوشالی بودن این وعده‌ها عادت کرده‌ایم.
اما ظاهراً قرار است امسال این طلسم شکسته شود و فوتبال ما نیز مثل کره، ژاپن، چین و حتی کشورهای عربی میزبان تيمهای مدعی و بزرگ باشد.
حضور در تورنمنت امارات را به رغم تمام کاستی‌ها و کمبودهایی که داشت به فال نیک گرفته و امیدواریم دیدار با اشتوتگارت و هامبورگ به دیدار با تیم‌های بزرگ‌تر در سطح ملی بدل شود و البته امیدواریم این مهم به باشگاه‌های ما نیز رخنه کرده و در کنار هزینه‌های گوناگونی که در طول سال خرج می‌شود دعوت از تیم‌های بزرگ و یا حضور در تورنمنت‌های سطح بالا نیز جزو مخارج اصلی یک باشگاه باشد.
تا زمانی که در این گونه دیدارها شرکت نکنیم، نمی‌توانیم سطح فوتبال‌مان را به فوتبال اروپا نزدیک کنیم، نمی‌توانیم شرایط یک میزبانی مناسب را رعایت کنیم و قطعاً نمی‌توانیم در تقویم فیفا جزو تیم‌های پرمراجعه برای انجام بازی‌های دوستانه باشیم و تمام اینها یعنی عدم پیشرفت فوتبال ایران.
خوشبختانه طبق تأیید دکتر غفاری در خردادماه سال 86 قرار است تورنمنتی چندجانبه برگزار شود که اگر این وعده به مرحله عمل برسد یکی از نادرترین تورنمنت‌های 10 سال اخیر است که در آسیا و در خاورمیانه برگزار می‌شود.
ایران، برزیل، فرانسه، مصر، آمریکا و غنا تیم‌های شرکت‌کننده در این تورنمنت هستند. که ظاهراً هزینه دعوت آنها نیز در دست تهیه و واریز شدن است.
به گفته یک منبع آگاه تیم برزیل با هزینه‌ای معادل یک میلیارد و 800 میلیون تومان در این مسابقات شرکت می‌کند که حتی شنیده‌ایم 30 درصد از این مبلغ نیز واریز شده است.
شرکت تفال نیز هزینه حضور تيم‌ملي فرانسه را به‌عنوان یکی از اسپانسرهای این تورنمنت تقبل کرده است.
حتی شنیده‌ایم نام تيم‌ملي آمریکا در لیست اولیه نبود اما سرانجام قرار شد از تيم‌ملي آمریکا نیز به عمل بیاید. فقط امیدواریم این تورنمنت در موعد مقرر به دلیل قطعی برق، نبود بلیت پرواز، قیمت بالای بنزین و عدم همکاری اسپانسرها و پیش‌بینی احتمالی فحاشی تماشاگرنماها لغو نشود.
امیدواریم این تورنمنت که قرار است یکی از بزرگ‌ترین تورنمنت‌ها در سطح فوتبال آسیا باشد به یک تورنمنت با حضور تیم‌های درجه دو و سه و تیم‌های داخلی بدل نشود.
گفته می‌شود هزینه این تورنمنت جدا از جوایز آن، نزدیک به 5 میلیارد تومان محاسبه شده است که قطعاً با در نظر گرفتن جوایز این تورنمنت می‌توان مبلغی بالای 6 میلیارد تومان را پیش‌بینی کرد.
صرف چنین هزینه‌ای در فوتبال ما اسراف نیست و با این هزینه می‌توانیم برای میزبانی تورنمنت‌های بزرگ و کسب اعتماد تیم‌های مطرح، توانایی فوتبال ایران را از لحاظ فنی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی ثابت کنیم و قطعاً سربلند بودن در چنین تورنمنتی یعنی کسب اعتماد و تداوم حضور ایران در اینگونه رقابت‌ها.
منبع: پاس‌جوان
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید