موضع سئول در برابر برنامه هسته ای پیونگ یانگ
آفتاب‌‌نیوز : 
در اين ديدار رو به دنبال ارائه پيشنهادات تشويق كننده بيشتري به كره شمالي است ولي بوش در پي اعمال زور بر اين كشور است. البته هر دو طرف حق دارند زيرا هر دو مي خواهند كره شمالي به مذاكرات شش جانبه بازگردد و دست از برنامه هسته اي خود بردارد.
براي رسيدن به اين هدف به مشوق ها و نيز تهديدات بيشتري نياز است. پيونگ يانگ بايد بداند كه با همكاري، چه به دست مي آورد و در صورت عدم انجام آن چه چيزهايي را از دست خواهد داد.
با اين حال واشنگتن و سئول بر اين باورند كه امتيازات تنها در صورت همكاري پيونگ يانگ اعطا خواهد شد و تنها مورد اختلاف اصلي آنها زمان بندي لازم براي اين موضوع است.
به اين دليل سئول مايل است تا در ابتدا امتيازي به كره شمالي بدهد ولي واشنگتن به دليل عملكرد پيشين پيونگ يانگ از اين موضوع امتناع مي كند. با اين وجود هر دو در اعطاي شرايط سودمند اقتصادي و تضمين امنيتي در برابر خلع سلاح هسته اي كره شمالي، توافق دارند.
چيزي كه در اين ميان كمتر به آن توجه شده منافع پيونگ يانگ در صورت عدم همكاري است. اين كشور همواره سبب ايجاد تنش ميان سئول و واشنگتن شده و كره جنوبي هم دائما در پي انعطاف پذيري بيشتر آمريكا در برخورد با اين قضيه بوده است.
كره شمالي سال ها در قرار دادن همسايگانش در برابر يكديگر موفق بوده و اكنون بار ديگر اين كار را ميان واشنگتن و سئول انجام مي دهد.
از اين رو رسيدن رو و بوش به نقطه اي مشترك و مورد توافق هر دو از اهميت بالايي برخوردار است. يكي ديگر از منافعي كه پيونگ يانگ در اين راه كسب مي كند، عدم برخورد يكسان واشنگتن و سئول و حتي پكن با موضوع هسته اي كره شمالي است.
در مقابل بهايي كه كره شمالي در صورت همكاري خواهد پرداخت نيز معادل بازگشت به وضعيت پيشين است . از اين جهت همكاري پيونگ يانگ بايد همراه با اعتماد سازي و تضمين هاي امنيتي باشد كه از جمله آنها تعهد آمريكا در مورد عدم تغيير حكومت كره شمالي خواهد بود. ابقاي رهبر اين كشور نيز نخستين اولويت آنهاست.
در اين مقطع عدم توافق هاي زيادي روي خواهد داد. مثلا ممكن است امتيازات اعطايي بيش از حد باشد ولي كاملاً مشخص است كه آنقدر كافي نبوده تا كره شمالي را به پاي ميز مذاكره بكشاند.
رو در سال 2002 به پيونگ يانگ هشدارداد كه كره شمالي بايد ميان منافع اقتصادي و سياسي خود يكي را انتخاب كند و در غير اين صورت در انزواي جهاني قرار خواهد گرفت. پس از آن كره شمالي خود را دولتي هسته اي اعلام كرد و با چنين برخوردي مواجه شد. واكنش سئول و به طور كل جامعه بين المللي در برابر اين رفتار سكوتي ممتد بود.
محمد البرادعي اظهارات كره شمالي را تهديدي جدي براي نظام منع گسترش خواند ولي سئول با حمايت چين و حق وتوي آن، مانع از اين شد كه آمريكا به اين موضوع بپردازد. آمريكا معتقد است كه در صورت عدم همكاري پيونگ يانگ گام بعدي ارجاع پرونده به سازمان ملل است.
با وجود دو گزينه پذيرفتن كره شمالي به عنوان كشوري هسته اي و يا حمله نظامي آمريكا اكنون زمان آن رسيده كه رو اذعان كند كه مي خواهد به شيوه ديپلماتيك توافقي با آمريكا ادامه دهد.
به اين ترتيب اگر هر دو رئيس جمهور بر موارد مذكور توافق كنند، پيونگ يانگ نهايتا به اين نتيجه خواهد رسيد كه از همكاري منافع بيشتري به دست خواهد آورد و اگر با قوانين بين المللي مقابله كند مطمئنا بازنده خواهد بود.
در اين ديدار رو به دنبال ارائه پيشنهادات تشويق كننده بيشتري به كره شمالي است ولي بوش در پي اعمال زور بر اين كشور است. البته هر دو طرف حق دارند زيرا هر دو مي خواهند كره شمالي به مذاكرات شش جانبه بازگردد و دست از برنامه هسته اي خود بردارد. براي رسيدن به اين هدف به مشوق ها و نيز تهديدات بيشتري نياز است. پيونگ يانگ بايد بداند كه با همكاري، چه به دست مي آورد و در صورت عدم انجام آن چه چيزهايي را از دست خواهد داد.
با اين حال واشنگتن و سئول بر اين باورند كه امتيازات تنها در صورت همكاري پيونگ يانگ اعطا خواهد شد و تنها مورد اختلاف اصلي آنها زمان بندي لازم براي اين موضوع است.
به اين دليل سئول مايل است تا در ابتدا امتيازي به كره شمالي بدهد ولي واشنگتن به دليل عملكرد پيشين پيونگ يانگ از اين موضوع امتناع مي كند. با اين وجود هر دو در اعطاي شرايط سودمند اقتصادي و تضمين امنيتي در برابر خلع سلاح هسته اي كره شمالي، توافق دارند.
چيزي كه در اين ميان كمتر به آن توجه شده منافع پيونگ يانگ در صورت عدم همكاري است. اين كشور همواره سبب ايجاد تنش ميان سئول و واشنگتن شده و كره جنوبي هم دائما در پي انعطاف پذيري بيشتر آمريكا در برخورد با اين قضيه بوده است.
كره شمالي سال ها در قرار دادن همسايگانش در برابر يكديگر موفق بوده و اكنون بار ديگر اين كار را ميان واشنگتن و سئول انجام مي دهد.
از اين رو رسيدن رو و بوش به نقطه اي مشترك و مورد توافق هر دو از اهميت بالايي برخوردار است. يكي ديگر از منافعي كه پيونگ يانگ در اين راه كسب مي كند، عدم برخورد يكسان واشنگتن و سئول و حتي پكن با موضوع هسته اي كره شمالي است.
در مقابل بهايي كه كره شمالي در صورت همكاري خواهد پرداخت نيز معادل بازگشت به وضعيت پيشين است . از اين جهت همكاري پيونگ يانگ بايد همراه با اعتماد سازي و تضمين هاي امنيتي باشد كه از جمله آنها تعهد آمريكا در مورد عدم تغيير حكومت كره شمالي خواهد بود. ابقاي رهبر اين كشور نيز نخستين اولويت آنهاست.
در اين مقطع عدم توافق هاي زيادي روي خواهد داد. مثلا ممكن است امتيازات اعطايي بيش از حد باشد ولي كاملاً مشخص است كه آنقدر كافي نبوده تا كره شمالي را به پاي ميز مذاكره بكشاند.
رو در سال 2002 به پيونگ يانگ هشدارداد كه كره شمالي بايد ميان منافع اقتصادي و سياسي خود يكي را انتخاب كند و در غير اين صورت در انزواي جهاني قرار خواهد گرفت. پس از آن كره شمالي خود را دولتي هسته اي اعلام كرد و با چنين برخوردي مواجه شد. واكنش سئول و به طور كل جامعه بين المللي در برابر اين رفتار سكوتي ممتد بود.
محمد البرادعي اظهارات كره شمالي را تهديدي جدي براي نظام منع گسترش خواند ولي سئول با حمايت چين و حق وتوي آن، مانع از اين شد كه آمريكا به اين موضوع بپردازد. آمريكا معتقد است كه در صورت عدم همكاري پيونگ يانگ گام بعدي ارجاع پرونده به سازمان ملل است.
با وجود دو گزينه پذيرفتن كره شمالي به عنوان كشوري هسته اي و يا حمله نظامي آمريكا اكنون زمان آن رسيده كه رو اذعان كند كه مي خواهد به شيوه ديپلماتيك توافقي با آمريكا ادامه دهد.
به اين ترتيب اگر هر دو رئيس جمهور بر موارد مذكور توافق كنند، پيونگ يانگ نهايتا به اين نتيجه خواهد رسيد كه از همكاري منافع بيشتري به دست خواهد آورد و اگر با قوانين بين المللي مقابله كند مطمئنا بازنده خواهد بود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید