افشین خماند در یادداشتی تلگرامی نوشت: «علی دایی دلخور است. این را از تکتک کلماتی که در مصاحبهای در واکنش به شوخی مجری تلویزیونی انجام داده است - این اولین بار نیست که علی دایی از شوخیهایی از این دست ناراحت میشود، میتوان یافت. پیش از این هم در مواردی چون تقلید صدا و ادا توسط سامان گوران چنین واکنشی را از او شاهد بودیم. سوال اصلی این است که آیا شوخی با علی دایی مجاز است یا خیر؟
در جواب به این پرسش چندین واکنش را شاهد بودیم که همه بخشی از واقعیت را برداشته بودند. مثلا واکنشی از این دست که «علی دایی باید جنبهاش را بالا ببرد» داشتیم تا این که شوخی با یک سرمایه ملی را تخریب میدانستند؛ یعنی از صفر تا صد اما خب آیا علی دایی در قرنطینه طنز قرار دارد؟ هیچکس حق ندارد با او شوخی کند؟ لطفا این نگاه را به هیچکس نداشته باشید! شوخی در همه تاریخ نوعی وسیله بیان بوده برای تلطیف چیزی که شاید نتوان به زبان جدی بر زبان آورد.
آیا جنس شوخی مجری تلویزیونی درست بوده؟ از نگاه من نه! این مجری تلویزیونی متاسفانه جنس شوخیهایی دارد که همواره دو برنامهای است. بار اول حرفی میزند و بار دوم عذرخواهی میکند. مثل همان شوخی با لوگوی استقلال؛ چراکه فاصله میان طنز و هجو را نمیداند، شوخیهایش بیشتر به جوکهای محافل دوستانه و تمسخر طعنه میزند و برمیخورد. طنز این نیست. طنز نوعی شوخی قائل به هدف است، نه خنداندن صرف به هر وسیله.
میگویند در غرب این مدل شوخیها رواج دارد و مجریان بدترش را هم میگویند. اینجاست که باید بحث تفاوت فرهنگی را تذکر دهیم. اگر تهیهکننده برنامه اعلام کرد که ما فقط یک برنامه هجو میسازیم و فقط میخواهیم بخندایم، نیت برنامه مشخص است. هیچ تهیهکنندهای در ایران این را نمیگوید چون همان تفاوت فرهنگی را شاهد هستیم. ما «دیس» نمیکنیم چون در ذات فرهنگمان احترام حتی به شکل نمایشی رواج دارد.
علی دایی بالاتر از شوخیکردن نیست. شاید بخش عمدهای از شوخی مجری تلویزیونی هم سادهتر از این بود که واکنش دایی این قدر سنگین باشد اما کاش مجری تلویزیونی بداند که طنز با ظرافت همراه است و وقتی روی آنتن است، در جمع دوستانش نیست که اولین جملهای را که به ذهنش میرسد، برای یک موج خنده بگوید و دو دقیقه بعد جمع فراموش کند.
راستی جمله شوخی بود، هیچگاه از بار شوخی دمدستی نمیکاهد. طرف خودش میداند شوخی است. از شوخی شما ناراحت شده…»