چرا تئاتر به رابین هود نیاز دارد؟
تئاتر از دیرباز مقدم بر سینما بوده است و همواره نقش کلاسی آموزشی را برای هنرمندان عرصه هنر هفتم ایفا کرده است و به همین دلیل از همان آغاز فعالیت های سینمایی در ایران گذر از هنر نمایش از اصلی ترین راه های ورود به سینما محسوب میشده است.
حتی امروز که سینما هنرمندان مستقل خود را دارد و در برخی موارد چهره شدن در سینما راهی است برای ورود به عرصه نمایشی، وقتی هنرمندی به خوبی از عهده نقش خود بر می آید نخست پیشینه تئاتری او را بررسی می کنند و عموما با وجودی که هنرمندان سینمایی به راحتی به شهرت دست می یابند اما در میان آنان، هنرمندانی که خاک صحنه خورده اند به محبوبیت بیشتری دست پیدا می کنند و با بهره گیری از آموخته های خود ارتباط راحت تری با تماشاگر برقرار کرده و می توانند حس و حال نقش را به درستی به مخاطب انتقال دهند.
با رشد استفاده از اینترنت و دسترسی آزاد به اطلاعات هواداران مختلف تئاتری و سینمایی هر روز می توانند اخبار مربوط به هنرمند مورد علاقه خود را دنبال کنند البته هنرمندان نیز اطلاعات فعالیت های عرصه هنری خود را به راحتی در دسترس قرار می دهند تا کمکی به گیشه فروش آثار خود داشته باشند در این وضعیت نام تعدادی از هنرمندان گاهی همزمان هم بر روی پرده های سینما دیده می شود و هم در پوسترهای تئاتری می درخشد.
فضای حاکم امروز بر تئاتر و سینما باعث به وجود آمدن موقعیت های مختلفی شده است که هر کدام می تواند برای تئاتر که این روزها که هنری مهجور محسوب می شود مفید واقع شود.
نخست اینکه وقتی هنرمندی تئاتری پا به عرصه سینما می گذارد و به شهرت دست می یابد هواداران بسیاری را برای خود دست و پا می کند و با حضور دوباره در تئاتر تماشاگرانی را با عرصه هنرهای نمایشی آشنا می کند.
این روند موجب می شود که بسیاری از این دسته از تماشاگران به مخاطبان اصلی تئاتر تبدیل شوند و از آنهایی که ارتباطی با ذات اندیشه ورزی تئاتر برقرار نمی کنند جدا شوند؛ همین موضوع می تواند به عرصه نمایش رونقی تازه ببخشد و موجبات ادامه حیات این هنر را فراهم کند.
البته نمی توان رشد روز افزون تئاترهای با سبک جدید خالی از هرگونه تفکر را نادیده گرفت که اکثر آنها برای جذب تماشاگرانی است که درکی از تئاتر ندارند اما گیشه تئاتر را پر رونق نگه می دارند.
در این میان موضوع جذاب تری رقم خورده است و هنرمندانی که دغدغه تئاتر را دارند و همزمان در سینما هم به چهره‌ای مشهور و محبوب تبدیل شده اند این روند را ایجاد کرده اند و از آن به راحتی سخن به میان می آورند و آن درآمدی است که این افراد از سینما به دست آورده و آن را خرج آموزش هنرجویان و تماشاگر تئاتر می کنند تا اصالت تئاتر در کنار فضای امروزی هنرهای نمایشی به حیات خود ادامه دهد.
رابین هودهایی که از سینما برای تئاتر پول می‌آورد
هادی حجازی فر که به تازگی تماشاخانه هامون را به عنوان سالنی خصوصی برای تئاتری ها احداث کرده است چندی پیش در نخستین نشست خبری این سالن خصوصی که پیش از این تماشاخانه ای با نام باران بود و به دلیل مشکلات فراوان از جمله مالی به حال خود رها شده بود، خود را به عنوان رابین هودی معرفی کرد که از سینما برای تئاتر پول می آورد.
وی همچنین در سخنانی دیگر مطرح کرد که برای ادامه بازسازی تئاتر هامون در سینما نقشی را برعهده گرفته تا بتواند به حمایت خود از اصل نمایش ادامه دهد.
از سوی دیگر محمدحسن معجونی نیز که سال هاست سرپرستی گروه لیو را برعهده دارد و به آموزش هنرجویان این عرصه می پردازد از بازگشت جشنواره مونولیو پس از سه سال خبر داد؛ جشنواره‌ای که چند سالی آن را برگزار کرد و بعد متوقف شد.
او در نشست خبری مونولیو مشکلاتی را در عرصه هنرهای نمایشی برشمرد و در بخشی از سخنان خود به کنایه گفت: هر چقدر هم در سینما کار می کردم نمی توانستم هزینه ها را پرداخت کنم.
معجونی اقدام به تاسیس آکادمی معتبر برای آموزش علاقه مندان به عرصه هنرهای نمایشی کرده بود اما به دلیل مشکلات مختلف نتوانسته بود به این مسیر ادامه دهد.
تئاتر هنر ریشه‌ایست و باید بتواند هزینه‌های خود را تامین کند اما با بی مهری مواجه شده و امروز مجبور است خود را وابسته هنری دیگری مانند سینما کند. به دلیل بی توجهی های فراوانی که هم از سوی نهادهای مختلف متولی و هم از سوی برخی از هنرمندان به عرصه هنر نمایش شده است، تئاتر گاه مجبور می‌شود برای ادامه حیات دست به اقداماتی بزند که که در شان این هنر اصیل نیست.
تاکنون بارها از سوی هنرمندان و اصحاب رسانه در تریبون های مختلف از حال بد تئاتر سخن به میان آمده تا شاید نهادی یا مسئولی به یاد بیاورد که در قبال این هنر ارزشمند وظایفی دارد که باید به آن عمل کند اما کمتر کسی در این میان قدمی هر چند کوچک برای بهبود شرایط بر داشته است و تئاتری هایی هم که خود گوشه ای از بار حل مشکلات را بر دوش گرفته‌اندنیز با سنگ اندازی های فراوان مواجه شده و نتوانسته اند قدم های موثری بردارند. شاید همین مسائل است که این روزها تئاتر به سینمایی که به وجود آمدن خود را مدیون هنرهای نمایشی است محتاج شده است.
