ایالات متحده 240 ساله شد
آفتاب‌‌نیوز : 
این روز یادآور روزی است که در چهارم جولای سال 1776، بیانیه استقلال توسط آمریکاییان رسما اعلام شد. در این روز، مردم سیزده مستعمره انگلیس در اطراف سواحل شرقی منطقه ای که امروز آمریکا نامیده می شود، گرد هم جمع شده و به آنچه که به نظرشان ناعدالتی از سوی پادشاه و پارلمان انگلیس بود، اعتراض کردند. در آن زمان یک سال از آغاز جنگ در این منطقه می گذشت. با ادامه این جنگ، استعمارگران متوجه شدند که انگیزه آنها از جنگ تنها برای رفتاری عادلانه تر نیست. بلکه آنها برای رهایی از شر قوانین انگلیس می جنگیدند. بیانیه آزادی که توسط رهبران استعمارگران به امضا رسید،این درخواست را به صراحت مطرح می کرد. برای اولین بار پس از انتشار این بیانیه، این مستعمره های انگلیس، کشور ایالات متحده نام گرفتند.
روز چهارم جولای در آن زمان با شبی مملو از آتش بازی و جشن و سرور همراه شد. شبی که در در آن پرچم ایالات متحده به اهتزاز درآمد.
آغاز این شورش به زمانی باز می گردد که در اواسط دهه 1700، سیزده مستعمره انگلیس که بخشی از امپراتوری این کشور به حساب می آمدند، متوجه شدند که تابعیت از قوانین کشوری که سه هزار مایل فراتر از اقیانوس است برای آنها غیرقابل تحمل است. مردم از مالیات های سنگینی که به آن ها تحمیل شده بود خسته بودند. البته استقلال نیز غایتی نبود که به راحتی بتوان به آن دست یافت. این مردم نمی توانستند به راحتی فراموش کنند که شهروندان انگلیسی هستند.
ورشکستگی کمپانی چای متعلق به انگلیس در هندوستان و کشتار دسته جمعی که در بندر بوستون رخ داد،از جمله عوامل تحریک کننده ای بود که باعث اصرار مردم به اعلام بیانیه استقلال شد. در سال 1767، یک کمپانی چای در هندوستان که متعلق به کشور انگلیس بود، به طور ناگهانی ورشکسته شد. در سال 1773، دولت انگلیس برای این که بتواند این خسارت را جبران کند. مالیات هایی را بر روی چای های فروخته شده اعمال کرد. در آن زمان، ساموئل آدم و سایر مردم در حرکتی نمادین، لباس هندی پوشیده و محموله چای هندی را به دامن خلیج ماساچوست انداختند. پادشاه جورج سوم هرگز این اقدام را یک امر خنده دار تصور نکرد. وی حتی مالیات های اعمال شده بر چای را نیز لغو نکرد.
در بندر بوستون، برخی از مردم با تصور این که سربازان انگلیسی برای محدود کردن آزادی آنها در خیابان های شهر مستقر شده اند به آن ها حمله ور شدند. به دنبال بالا گرفتن این درگیری، سربازان انگلیسی به ضرب گلوله های خود چندین شهروند را به قتل رساندند. مردم با بزرگنمایی این حادثه آن را قتل عام نامیدند.
ایالت ویرجینیا امروز، اولین قدم را در راه رسیدن به استقلال برداشت. این منطقه کمیته ای را مسؤول پذیرش نمایندگی این استعمارگران کرد. اولین کنگره در سپتامبر سال 1774 تشکیل شد. جورج واشنگتن مدتی پس از تشکیل این جلسه، خواهان تشکیل ارتشی مجزا و مستقل شد. در طول 8 سال پس از این اتفاق، مردم همچنان برای انقلاب و دستیابی به استقلال می جنگیدند.
در همین فاصله زمانی،جنگ لفظی میان فیلادلفیا و پنسیلوانیا آغاز شد. در روز دوم جولای سال 1776 دومین جلسه کنگره تشکیل شد. در این کنگره، بیانیه استقلال به امضا رسید. در آن زمان 56 نفری که این بیانیه را امضا کردند با خطر اعدام از سوی دولت انگلیس رو به رو بودند.
روز چهارم جولای «روز استقلال» نام گرفت. چرا که در این روز، کنگره موفق شد آخرین لایحه بیانیه استقلال را به تصویب برساند. از روز ششم جولای سال 1776 به مدت یک ماه این بیانیه در سرتاسر شهرهای ایالات متحده قرائت شد. مردم هر جا که این بیانیه را شنیدند به تشویق و حمایت از آن پرداختند.
یک سال پس از این تاریخ، جشن پیروزی در فیلادلفیا با به صدا درآمدن زنگ ها و آتش بازی از روی عرشه کشتی، از راه رسید. البته جنگ برای استقلال تا سال 1783 نیز ادامه داشت. در آن سال، روز استقلال، رسما تعطیل اعلام شد. در سال 1941، کنگره این روز را روز فدرال نامید.
جان ادم، دومین رئیس جمهور ایالات متحده، یکی از اعضای کنگره دوم و از جمله افرادی بود که این بیانیه را امضا کرد. وی در نامه ای به همسرش در خصوص این روز نوشت: من معتقدم که از این پس، نسل های پس از ما، این روز را مانند فستیوالی سالانه جشن خواهند گرفت. روزی که در آن مردم در سرتاسر ایالات متحده به جشن و پایکوبی خواهند پرداخت.
جان ادم شاید با این کلمات نوعی پیش گیری را انجام داد، شاید هم تنها قصد وی برپایی سنتی در این روز تا سال های سال پس از آن بود.
این روز یادآور روزی است که در چهارم جولای سال 1776، بیانیه استقلال توسط آمریکاییان رسما اعلام شد. در این روز، مردم سیزده مستعمره انگلیس در اطراف سواحل شرقی منطقه ای که امروز آمریکا نامیده می شود، گرد هم جمع شده و به آنچه که به نظرشان ناعدالتی از سوی پادشاه و پارلمان انگلیس بود، اعتراض کردند. در آن زمان یک سال از آغاز جنگ در این منطقه می گذشت. با ادامه این جنگ، استعمارگران متوجه شدند که انگیزه آنها از جنگ تنها برای رفتاری عادلانه تر نیست. بلکه آنها برای رهایی از شر قوانین انگلیس می جنگیدند. بیانیه آزادی که توسط رهبران استعمارگران به امضا رسید،این درخواست را به صراحت مطرح می کرد. برای اولین بار پس از انتشار این بیانیه، این مستعمره های انگلیس، کشور ایالات متحده نام گرفتند.
روز چهارم جولای در آن زمان با شبی مملو از آتش بازی و جشن و سرور همراه شد. شبی که در در آن پرچم ایالات متحده به اهتزاز درآمد.
آغاز این شورش به زمانی باز می گردد که در اواسط دهه 1700، سیزده مستعمره انگلیس که بخشی از امپراتوری این کشور به حساب می آمدند، متوجه شدند که تابعیت از قوانین کشوری که سه هزار مایل فراتر از اقیانوس است برای آنها غیرقابل تحمل است. مردم از مالیات های سنگینی که به آن ها تحمیل شده بود خسته بودند. البته استقلال نیز غایتی نبود که به راحتی بتوان به آن دست یافت. این مردم نمی توانستند به راحتی فراموش کنند که شهروندان انگلیسی هستند.
ورشکستگی کمپانی چای متعلق به انگلیس در هندوستان و کشتار دسته جمعی که در بندر بوستون رخ داد،از جمله عوامل تحریک کننده ای بود که باعث اصرار مردم به اعلام بیانیه استقلال شد. در سال 1767، یک کمپانی چای در هندوستان که متعلق به کشور انگلیس بود، به طور ناگهانی ورشکسته شد. در سال 1773، دولت انگلیس برای این که بتواند این خسارت را جبران کند. مالیات هایی را بر روی چای های فروخته شده اعمال کرد. در آن زمان، ساموئل آدم و سایر مردم در حرکتی نمادین، لباس هندی پوشیده و محموله چای هندی را به دامن خلیج ماساچوست انداختند. پادشاه جورج سوم هرگز این اقدام را یک امر خنده دار تصور نکرد. وی حتی مالیات های اعمال شده بر چای را نیز لغو نکرد.
در بندر بوستون، برخی از مردم با تصور این که سربازان انگلیسی برای محدود کردن آزادی آنها در خیابان های شهر مستقر شده اند به آن ها حمله ور شدند. به دنبال بالا گرفتن این درگیری، سربازان انگلیسی به ضرب گلوله های خود چندین شهروند را به قتل رساندند. مردم با بزرگنمایی این حادثه آن را قتل عام نامیدند.
ایالت ویرجینیا امروز، اولین قدم را در راه رسیدن به استقلال برداشت. این منطقه کمیته ای را مسؤول پذیرش نمایندگی این استعمارگران کرد. اولین کنگره در سپتامبر سال 1774 تشکیل شد. جورج واشنگتن مدتی پس از تشکیل این جلسه، خواهان تشکیل ارتشی مجزا و مستقل شد. در طول 8 سال پس از این اتفاق، مردم همچنان برای انقلاب و دستیابی به استقلال می جنگیدند.
در همین فاصله زمانی،جنگ لفظی میان فیلادلفیا و پنسیلوانیا آغاز شد. در روز دوم جولای سال 1776 دومین جلسه کنگره تشکیل شد. در این کنگره، بیانیه استقلال به امضا رسید. در آن زمان 56 نفری که این بیانیه را امضا کردند با خطر اعدام از سوی دولت انگلیس رو به رو بودند.
روز چهارم جولای «روز استقلال» نام گرفت. چرا که در این روز، کنگره موفق شد آخرین لایحه بیانیه استقلال را به تصویب برساند. از روز ششم جولای سال 1776 به مدت یک ماه این بیانیه در سرتاسر شهرهای ایالات متحده قرائت شد. مردم هر جا که این بیانیه را شنیدند به تشویق و حمایت از آن پرداختند.
یک سال پس از این تاریخ، جشن پیروزی در فیلادلفیا با به صدا درآمدن زنگ ها و آتش بازی از روی عرشه کشتی، از راه رسید. البته جنگ برای استقلال تا سال 1783 نیز ادامه داشت. در آن سال، روز استقلال، رسما تعطیل اعلام شد. در سال 1941، کنگره این روز را روز فدرال نامید.
جان ادم، دومین رئیس جمهور ایالات متحده، یکی از اعضای کنگره دوم و از جمله افرادی بود که این بیانیه را امضا کرد. وی در نامه ای به همسرش در خصوص این روز نوشت: من معتقدم که از این پس، نسل های پس از ما، این روز را مانند فستیوالی سالانه جشن خواهند گرفت. روزی که در آن مردم در سرتاسر ایالات متحده به جشن و پایکوبی خواهند پرداخت.
جان ادم شاید با این کلمات نوعی پیش گیری را انجام داد، شاید هم تنها قصد وی برپایی سنتی در این روز تا سال های سال پس از آن بود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید