ديواري براي فراموشي
آفتاب‌‌نیوز : 
القلقليه – كرانه باختري
دنياي ابوصالح 77 ساله روز‌به‌روز كوچك‌تر مي‌شود.
هر روز پيرمرد بر روي صندلي خود در ايوان محل اقامتش تكيه مي‌زند و لباس سياه و سفيد سنتي خود را به تن مي‌كند. ديوار امنيتي اسرائيل كه درست در مقابل مغازه كوچك وي قرار گرفته است سايه‌اي عظيم بر منزل وي انداخته است.
ابوصالح با تماشاي نقاشي‌هاي سياه و سفيد روي اين ديوار سعي مي كند منظره پشت اين ديوار را به ياد بياورد. منظره زميني كه امروز از وي جدا شده است.
ابوصالح و شهر القلقليه كاملاً در محاصره اين ديوار امنيتي به سر مي‌برند. ابتدا، بسياري از هم‌قطاران فلسطيني وي ترجيح دادند كه اين شهر را ترك كنند اما امروز ساكنان شهر به نوعي در آن محبوس شده‌اند. ديوار فوق با ارتفاع هفتاد و پنج متر در ضلع غربي شهر قرار دارد. اين در حالي است كه ضلع شمالي و جنوبي شهر با نرده‌ها يا حصارهاي فلزي از محيط اطراف جدا شده‌اند. تنها راه ارتباط اين شهر با بيرون در شرق القلقليه است و تنها راهي است كه شهر را با كرانه باختري مرتبط مي‌كند.
ابوصالح در اين خصوص مي‌گويد: احساس پرنده‌اي در يك قفس را دارم.
القلقليه حدود چهل هزار نفر ساكن دارد. پيش از اولين دوره حصارگذاري‌ها در اطراف شهر در سال 2003، راه عبوري حدود 15 هزار نفر به آن سوي حصارها جهت كار در مزارع يا طرح‌هاي ساخت جاده‌هاي اطراف باز شده بود.
امروز آن دسته از افرادي كه اجازه عبور از مرز را ندارند روزهاي خود را با پرسه زدن در شهر يا تلاش براي يافتن كار سپري مي‌كنند. تاكنون حدود 640 مغازه در القلقليه بسته شده و شش هزار نفر از ساكنان قديمي شهر فرار را بر قرار ترجيح داده اند.
فلسطينيان و اسرائيلي‌ها كه اكنون در سايه ديدار امنيتي زندگي مي‌كنند براي اولين‌بار طعم زندگي در دو كشور جدا را مي‌چشند. اينجا به موازات مرز تاريخي اسرائيل از سال 1948 كه خط سبز ناميده مي‌شود. ديوار امنيتي تمامي معاهدات را كه ساليان سال برجا بود. از ميان برده است.
اينجا در حاشيه ديوار امنيتي اسرائيلي‌ها و فلسطينيان باهم زندگي مي‌كنند. پس از مرگ ياسر عرفات رهبر كهنه كار فلسطين در ماه نوامبر جرقه‌هاي اميد به صلحي نه چندان دور، منطقه را دربر گرفت. درست پس از مرگ ياسر عرفات بود كه حسني مبارك – رئيس جمهور مصر – آريل شارون را قهرمان صلح ناميد و گفت وگوها براي آزادي اسراي فلسطيني در بند رژيم صهيونيستي آغاز شد. در همين زمان جانشين ياسر عرفات، محمود عباس معروف به ابومازن خواهان پايان خشونت بين طرفين شد. با اين همه هنوز نشانه‌هاي چنداني از همكاري‌هاي موفقيت‌آميز بين طرفين وجود ندارد.
بارا راتيك 15 ساله و نيبال مارابي 11 ساله تاكنون هيچ اسرائيلي را بدون يونيفورم نظامي نديده‌اند.
از نظر آنها، اسرائيلي‌ها تنها كساني هستند كه هر روز صبح راه آنها را در هنگام رفتن به مدرسه بسته و كيف‌هايشان را بازرسي مي‌كنند. سربازاني كه زندگي آنها را به مناطق مجاز و مناطق ممنوعه تقسيم كرده‌اند. دانش‌آموزان فلسطيني هرگز نمي‌تواند باور كنند كه در طول اين جنگ بي‌سابقه، اسرائيلي‌ها هم قربانياني داشته‌اند. در حقيقت هيچ‌كدام از طرفين ديگري را قرباني محسوب نمي‌كند. ديگري هميشه نماد خشونت و ظلم بي‌امان است.
به گزارش سازمان ملل تنها پانزده درصد از تأسيسات امنيتي اسرائيل در راستاي مرز سبز ميان اسرائيل و فلسطين واقع شده‌اند. 85 درصد باقي مانده از اين تأسيسات در نواحي متعلق به سرزمين فلسطين قرار دارد.
كلاس‌ها يك ساعت پيش به پايان رسيده‌اند. اما بارا و نيبال هنوز نتوانسته‌اند به خانه باز گردند. دروازه بازرسي تنها سه بار در روز باز و هربار به مدت يك ساعت باز مي‌شود.
سه‌بار در روز سربازان اسرائيلي سوار ماشين‌هاي خود شده و در حائل ميان دو منطقه را بازوبسته مي‌كنند.
در زمان كوتاهي كه در باز مي‌شود در حقيقت ديوار امنيتي دختران را به انزوا مي‌كشاند.
دروازه آخرين‌بار در ساعت سه باز مي‌شود در صورتي كه اگر دانش آموزان رأس اين ساعت خود را به دروازه نرسانند نمي‌توانند به منزل باز گردند.
زماني كه از آنها سؤال مي‌شود كه چرا از اين شهر به منطقه امن‌تر يا محلي كه نياز به رعايت اين ميزان تدابير امنيتي نداشته باشد نمي‌روند، تنها پاسخي كه شنيده مي‌شود اين است: اگر شهرمان را ترك كنيم، اسرائيلي‌ها آن را كاملاً ويران مي‌كنند. در عين حال زماني كه از يك سرباز اسرائيلي مي‌پرسيم چرا دروازه را در تمام طول روز باز نگاه نمي‌دارند مي‌گويد: فقط سه بار در روز، اين كافي است.
در فاصله روستاي فلسطيني ايسلا و شهر محل سكونت يهوديان آلفي مناش، بر فراز يك تپه، محلي براي تفريح و استراحت ساخته شده است. محلي كه هم فلسطينيان و هم اسرائيلي‌ها مايل به گذراندن دوران استراحت خود در آن هستند. يكي از فلسطينيان كه سال‌هاي پيش از اين به اين تپه مي‌رفته است در اين خصوص مي‌گويد: پدران ما اين مكان تفريحي را بر بالاي اين تپه ساخته‌اند. اسرائيلي‌ها به هيچ‌وجه از اهميت اين مكان با خبر نيستند. آنها تاريخچه درختان زيبايي كه سايبان‌هاي فوق‌العاده‌اي را در رأس اين تپه ساخته‌اند نمي‌دانند. آنها اين زمين را از ما ربوده‌اند.
آلفي مناش نيز يكي از چندين شهرك يهودي است كه در حاشيه مرز سبز ساخته شده‌اند. اين شهرك‌ها همگي داراي مجتمع‌هاي آپارتماني مجهز، مجتمع‌هاي ورزشي، استخرهاي بزرگ و كافه‌هاي فراوان هستند.
اسرائيلي‌هايي كه در اين منطقه اسكان داده شده‌اند هيچ كدام براي جنگ و مبارزه به اين منطقه نيامده‌اند بلكه تنها براي زندگي كردن در محيطي زيبا به اين منطقه آمده‌اند.
حتي برخي از آنها از افراطي‌هاي چپ‌گرا هستند.
يك افسر سابق ارتش رژيم صهيونيستي كه در منطقه فوق ساكن است اعتقاد دارد كه آريل شارون با طرح خروج اسرائيلي‌ها از نوار غزه در حقيقت عقل خود را از دست داده است. وي با بيان اين كه در حال حاضر هيچ مشكلي با فلسطينيان ندارد، مي‌گويد: در حقيقت رابطه ما بسيار هم خوب است.
آنها براي ما كار مي‌كنند و ما هم به آنها كمك مي‌كنيم.
يك جوان 18 ساله فلسطيني كه در ساخت شهرك‌هاي اسرائيلي به آنها كمك مي‌كند با ابراز نارضايتي از اين كار مي‌گويد: به هيچ‌وجه از اين كه براي اسرائيلي‌ها خانه‌هاي امن و راحت بسازم راضي نيستم، اما در صورتي كه اين كار را نكنم چگونه مي‌توانم به زندگي بدون هيچ‌كاري ادامه دهم.
وي كه از سرما به خود مي‌لرزد از ترس از دست دادن جواز كار خود، حاضر به صحبت بيشتر نيست.
راسلان 48 ساله كه از اسرائيلي‌ها كارهاي بسياري مانند ساخت خانه و پشت‌بام، لوله‌كشي و جوشكاري را آموخته است اما وي اكنون پس از مدت‌ها كار در شهرك‌هاي متفاوت فلسطيني‌ها، براي دريافت جواز كار بايد التماس كند. در حقيقت براي افرادي با مهارت‌هاي راسلان در كرانه باختري كاري يافت نمي‌شود. وضعيت اقتصادي فلسطين بسيار نابسامان است. وضعيتي كه راسلان را مجبور مي‌كند هر سه ماه يك‌بار به دفتر محل صدور جواز كار كه تحت‌كنترل اسرائيلي‌ها است مراجعه كرده و پس از شنيدن ناسزاهاي سربازان اسرائيلي با التماس جواز كار دريافت كند.
گاهي اوقات اين جواز به وي داده مي‌شود و گاهي اوقات هم نااميد باز مي‌گردد. اما برخي روزها به وي حتي اجازه داده نمي‌شود كه از مرز عبور كند، حتي اگر تمامي جوازهايش هم مرتب و آماده باشند. اولين‌بار به وي گفته شد كه تمامي اعضاي خانواده‌هايي كه در آن سوي مرز داراي ملك و املاك هستند مي توانند به راحتي از مرز عبور كنند. اما پس از آن اين اجازه تنها به صاحبان اصلي املاك داده شد نه به فرزندان آنها. چرا كه به عقيده اسرائيلي‌ها سه جوان فلسطيني يك تروريست بالقوه است.
راسلان در اين خصوص مي‌گويد: اين شرايط بسيار ترسناك و غيرقابل اطمينان است.
هيچ شركت اسرائيلي، كارگران فلسطيني استخدام نمي‌كند، چرا كه در بسياري از روزها اجازه خروج از مرز به كارگران داده نمي‌شود.
فواد كاميا 33 ساله در حالي كه فقط يك تي‌شرت نازك برتن دارد در سرما ايستاده و مي‌لرزد. يك پليس اسرائيلي چند ساعت پيش وي را بازداشت كرد. پس از چند ساعت بازجويي از وي در هواي آزاد دست بندهايش را باز كرده و در حالي كه پاسپورتش را از وي گرفته او را در جاده رها كرد. به فواد دستور داده شد در كنار جاده بايستد. اكنون سه ساعت گذشته است و فواد همچنان در سرما ايستاده است.
اسرائيل ميلو 58 ساله كه از طرفداران صلح در اين منطقه است در اين خصوص مي‌گويد: بيشتر از ده سال است كه سعي مي‌كنم از طريق گفتمان‌هاي ديپلماتيك، مشكل ديوار امنيتي را حل كنم. اسرائيلي‌ها و فلسطيني‌ها چه بخواهند و چه نخواهند بايد بپذيرند كه سرنوشت آنها به هم گره خورده است. شايد با مرگ ياسر عرفات امكان رسيدن به راه‌حلي صلح‌آميز بيشتر شده باشد. من از هر طرح جديدي كه منجر به برقراري صلح در منطقه و مورد توافق طرفين باشد استقبال مي‌كنم.
القلقليه – كرانه باختري دنياي ابوصالح 77 ساله روز‌به‌روز كوچك‌تر مي‌شود.
هر روز پيرمرد بر روي صندلي خود در ايوان محل اقامتش تكيه مي‌زند و لباس سياه و سفيد سنتي خود را به تن مي‌كند. ديوار امنيتي اسرائيل كه درست در مقابل مغازه كوچك وي قرار گرفته است سايه‌اي عظيم بر منزل وي انداخته است.
ابوصالح با تماشاي نقاشي‌هاي سياه و سفيد روي اين ديوار سعي مي كند منظره پشت اين ديوار را به ياد بياورد. منظره زميني كه امروز از وي جدا شده است.
ابوصالح و شهر القلقليه كاملاً در محاصره اين ديوار امنيتي به سر مي‌برند. ابتدا، بسياري از هم‌قطاران فلسطيني وي ترجيح دادند كه اين شهر را ترك كنند اما امروز ساكنان شهر به نوعي در آن محبوس شده‌اند. ديوار فوق با ارتفاع هفتاد و پنج متر در ضلع غربي شهر قرار دارد. اين در حالي است كه ضلع شمالي و جنوبي شهر با نرده‌ها يا حصارهاي فلزي از محيط اطراف جدا شده‌اند. تنها راه ارتباط اين شهر با بيرون در شرق القلقليه است و تنها راهي است كه شهر را با كرانه باختري مرتبط مي‌كند.
ابوصالح در اين خصوص مي‌گويد: احساس پرنده‌اي در يك قفس را دارم.
القلقليه حدود چهل هزار نفر ساكن دارد. پيش از اولين دوره حصارگذاري‌ها در اطراف شهر در سال 2003، راه عبوري حدود 15 هزار نفر به آن سوي حصارها جهت كار در مزارع يا طرح‌هاي ساخت جاده‌هاي اطراف باز شده بود.
امروز آن دسته از افرادي كه اجازه عبور از مرز را ندارند روزهاي خود را با پرسه زدن در شهر يا تلاش براي يافتن كار سپري مي‌كنند. تاكنون حدود 640 مغازه در القلقليه بسته شده و شش هزار نفر از ساكنان قديمي شهر فرار را بر قرار ترجيح داده اند.
فلسطينيان و اسرائيلي‌ها كه اكنون در سايه ديدار امنيتي زندگي مي‌كنند براي اولين‌بار طعم زندگي در دو كشور جدا را مي‌چشند. اينجا به موازات مرز تاريخي اسرائيل از سال 1948 كه خط سبز ناميده مي‌شود. ديوار امنيتي تمامي معاهدات را كه ساليان سال برجا بود. از ميان برده است.
اينجا در حاشيه ديوار امنيتي اسرائيلي‌ها و فلسطينيان باهم زندگي مي‌كنند. پس از مرگ ياسر عرفات رهبر كهنه كار فلسطين در ماه نوامبر جرقه‌هاي اميد به صلحي نه چندان دور، منطقه را دربر گرفت. درست پس از مرگ ياسر عرفات بود كه حسني مبارك – رئيس جمهور مصر – آريل شارون را قهرمان صلح ناميد و گفت وگوها براي آزادي اسراي فلسطيني در بند رژيم صهيونيستي آغاز شد. در همين زمان جانشين ياسر عرفات، محمود عباس معروف به ابومازن خواهان پايان خشونت بين طرفين شد. با اين همه هنوز نشانه‌هاي چنداني از همكاري‌هاي موفقيت‌آميز بين طرفين وجود ندارد.
بارا راتيك 15 ساله و نيبال مارابي 11 ساله تاكنون هيچ اسرائيلي را بدون يونيفورم نظامي نديده‌اند.
از نظر آنها، اسرائيلي‌ها تنها كساني هستند كه هر روز صبح راه آنها را در هنگام رفتن به مدرسه بسته و كيف‌هايشان را بازرسي مي‌كنند. سربازاني كه زندگي آنها را به مناطق مجاز و مناطق ممنوعه تقسيم كرده‌اند. دانش‌آموزان فلسطيني هرگز نمي‌تواند باور كنند كه در طول اين جنگ بي‌سابقه، اسرائيلي‌ها هم قربانياني داشته‌اند. در حقيقت هيچ‌كدام از طرفين ديگري را قرباني محسوب نمي‌كند. ديگري هميشه نماد خشونت و ظلم بي‌امان است.
به گزارش سازمان ملل تنها پانزده درصد از تأسيسات امنيتي اسرائيل در راستاي مرز سبز ميان اسرائيل و فلسطين واقع شده‌اند. 85 درصد باقي مانده از اين تأسيسات در نواحي متعلق به سرزمين فلسطين قرار دارد.
كلاس‌ها يك ساعت پيش به پايان رسيده‌اند. اما بارا و نيبال هنوز نتوانسته‌اند به خانه باز گردند. دروازه بازرسي تنها سه بار در روز باز و هربار به مدت يك ساعت باز مي‌شود.
سه‌بار در روز سربازان اسرائيلي سوار ماشين‌هاي خود شده و در حائل ميان دو منطقه را بازوبسته مي‌كنند.
در زمان كوتاهي كه در باز مي‌شود در حقيقت ديوار امنيتي دختران را به انزوا مي‌كشاند.
دروازه آخرين‌بار در ساعت سه باز مي‌شود در صورتي كه اگر دانش آموزان رأس اين ساعت خود را به دروازه نرسانند نمي‌توانند به منزل باز گردند.
زماني كه از آنها سؤال مي‌شود كه چرا از اين شهر به منطقه امن‌تر يا محلي كه نياز به رعايت اين ميزان تدابير امنيتي نداشته باشد نمي‌روند، تنها پاسخي كه شنيده مي‌شود اين است: اگر شهرمان را ترك كنيم، اسرائيلي‌ها آن را كاملاً ويران مي‌كنند. در عين حال زماني كه از يك سرباز اسرائيلي مي‌پرسيم چرا دروازه را در تمام طول روز باز نگاه نمي‌دارند مي‌گويد: فقط سه بار در روز، اين كافي است.
در فاصله روستاي فلسطيني ايسلا و شهر محل سكونت يهوديان آلفي مناش، بر فراز يك تپه، محلي براي تفريح و استراحت ساخته شده است. محلي كه هم فلسطينيان و هم اسرائيلي‌ها مايل به گذراندن دوران استراحت خود در آن هستند. يكي از فلسطينيان كه سال‌هاي پيش از اين به اين تپه مي‌رفته است در اين خصوص مي‌گويد: پدران ما اين مكان تفريحي را بر بالاي اين تپه ساخته‌اند. اسرائيلي‌ها به هيچ‌وجه از اهميت اين مكان با خبر نيستند. آنها تاريخچه درختان زيبايي كه سايبان‌هاي فوق‌العاده‌اي را در رأس اين تپه ساخته‌اند نمي‌دانند. آنها اين زمين را از ما ربوده‌اند.
آلفي مناش نيز يكي از چندين شهرك يهودي است كه در حاشيه مرز سبز ساخته شده‌اند. اين شهرك‌ها همگي داراي مجتمع‌هاي آپارتماني مجهز، مجتمع‌هاي ورزشي، استخرهاي بزرگ و كافه‌هاي فراوان هستند.
اسرائيلي‌هايي كه در اين منطقه اسكان داده شده‌اند هيچ كدام براي جنگ و مبارزه به اين منطقه نيامده‌اند بلكه تنها براي زندگي كردن در محيطي زيبا به اين منطقه آمده‌اند.
حتي برخي از آنها از افراطي‌هاي چپ‌گرا هستند.
يك افسر سابق ارتش رژيم صهيونيستي كه در منطقه فوق ساكن است اعتقاد دارد كه آريل شارون با طرح خروج اسرائيلي‌ها از نوار غزه در حقيقت عقل خود را از دست داده است. وي با بيان اين كه در حال حاضر هيچ مشكلي با فلسطينيان ندارد، مي‌گويد: در حقيقت رابطه ما بسيار هم خوب است.
آنها براي ما كار مي‌كنند و ما هم به آنها كمك مي‌كنيم.
يك جوان 18 ساله فلسطيني كه در ساخت شهرك‌هاي اسرائيلي به آنها كمك مي‌كند با ابراز نارضايتي از اين كار مي‌گويد: به هيچ‌وجه از اين كه براي اسرائيلي‌ها خانه‌هاي امن و راحت بسازم راضي نيستم، اما در صورتي كه اين كار را نكنم چگونه مي‌توانم به زندگي بدون هيچ‌كاري ادامه دهم.
وي كه از سرما به خود مي‌لرزد از ترس از دست دادن جواز كار خود، حاضر به صحبت بيشتر نيست.
راسلان 48 ساله كه از اسرائيلي‌ها كارهاي بسياري مانند ساخت خانه و پشت‌بام، لوله‌كشي و جوشكاري را آموخته است اما وي اكنون پس از مدت‌ها كار در شهرك‌هاي متفاوت فلسطيني‌ها، براي دريافت جواز كار بايد التماس كند. در حقيقت براي افرادي با مهارت‌هاي راسلان در كرانه باختري كاري يافت نمي‌شود. وضعيت اقتصادي فلسطين بسيار نابسامان است. وضعيتي كه راسلان را مجبور مي‌كند هر سه ماه يك‌بار به دفتر محل صدور جواز كار كه تحت‌كنترل اسرائيلي‌ها است مراجعه كرده و پس از شنيدن ناسزاهاي سربازان اسرائيلي با التماس جواز كار دريافت كند.
گاهي اوقات اين جواز به وي داده مي‌شود و گاهي اوقات هم نااميد باز مي‌گردد. اما برخي روزها به وي حتي اجازه داده نمي‌شود كه از مرز عبور كند، حتي اگر تمامي جوازهايش هم مرتب و آماده باشند. اولين‌بار به وي گفته شد كه تمامي اعضاي خانواده‌هايي كه در آن سوي مرز داراي ملك و املاك هستند مي توانند به راحتي از مرز عبور كنند. اما پس از آن اين اجازه تنها به صاحبان اصلي املاك داده شد نه به فرزندان آنها. چرا كه به عقيده اسرائيلي‌ها سه جوان فلسطيني يك تروريست بالقوه است.
راسلان در اين خصوص مي‌گويد: اين شرايط بسيار ترسناك و غيرقابل اطمينان است.
هيچ شركت اسرائيلي، كارگران فلسطيني استخدام نمي‌كند، چرا كه در بسياري از روزها اجازه خروج از مرز به كارگران داده نمي‌شود.
فواد كاميا 33 ساله در حالي كه فقط يك تي‌شرت نازك برتن دارد در سرما ايستاده و مي‌لرزد. يك پليس اسرائيلي چند ساعت پيش وي را بازداشت كرد. پس از چند ساعت بازجويي از وي در هواي آزاد دست بندهايش را باز كرده و در حالي كه پاسپورتش را از وي گرفته او را در جاده رها كرد. به فواد دستور داده شد در كنار جاده بايستد. اكنون سه ساعت گذشته است و فواد همچنان در سرما ايستاده است.
اسرائيل ميلو 58 ساله كه از طرفداران صلح در اين منطقه است در اين خصوص مي‌گويد: بيشتر از ده سال است كه سعي مي‌كنم از طريق گفتمان‌هاي ديپلماتيك، مشكل ديوار امنيتي را حل كنم. اسرائيلي‌ها و فلسطيني‌ها چه بخواهند و چه نخواهند بايد بپذيرند كه سرنوشت آنها به هم گره خورده است. شايد با مرگ ياسر عرفات امكان رسيدن به راه‌حلي صلح‌آميز بيشتر شده باشد. من از هر طرح جديدي كه منجر به برقراري صلح در منطقه و مورد توافق طرفين باشد استقبال مي‌كنم.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید