۴ نکته از پشت پرده پیوستن قزاقستان به پیمان ابراهیم
به نقل از جهان نیوز: به تازگی شاهد پیوستن قزاقستان به پیمان ابراهیم بوده ایم. موضوعی که با بازتاب های مختلفی در محیط بین المللی رو به رو شده است. پیمان ابراهیم در دولت نخست ترامپ بنیان گذاشته شد و سعی داشت رژیم اشغالگر قدس را از طریق عادی سازی روابط کشورهای عربی و اسلامی با صهیونیست ها، به یک بازیگر عادی در محیط بین المللی تبدیل کند.
با این همه، وقوع تحولات گوناگون از جمله ماهیت اشغالگر رژیم صهیونیستی، تحولات دو ساله اخیر در غرب آسیا و جنایت های گسترده ای این رژیم در غزه و دیگر کشورهای منطقه و به طور خاص نگرش منفی فزاینده افکار عمومی منطقه و جهان نسبت به اسرائیل، همه و همه سبب شده‌اند تا پیمان ابراهیم به پیمانی مُرده تبدیل شود. با این همه، به تازگی شاهد یک تحول معنادار با محوریت پیمان مذکور بوده ایم. ماجرا از این قرار است که قزاقستان به پیمان ابراهیم پیوسته است. موضوعی که با جنجال های زیادی همراه شده و البته که در پشت پرده این موضوع، توجه به ۴ نکته از اهمیت زیادی برخوردار است.
یک: پیمان ابراهیم و یک نمایش سمبلیک!
قزاقستان در شرایطی با سر و صدای زیاد به عنوان جدیدترین عضو پیمان ابراهیم که روابط خود را با رژیم اشغالگر قدس عادی‌سازی کرده معرفی شده که این کشور چندین دهه است با صهیونیست ها روابط دیپلماتیک دارد و البته که دو طرف نمایندگی های سیاسی نیز در فلسطین اشغالی و قزاقستان دارند. از این منظر، اساسا عضویت قزاقستان در پیمان ابراهیم و آغاز روابط عادی سیاسی آن با رژیم اشغالگر قدس در وضعیت کنونی، چیزی جز یک نمایش در عرصه بین المللی نیست و چندان نباید آن را جدی گرفت. اتفاقا این مساله نشان می دهد که تا چه اندازه دستِ ترامپ و صهیونیست ها در افزایش تعداد اعضای پیمان ابراهیم بسته بوده که مجبور شده‌اند قزاقستان را به عنوان عضو جدید این پیمان معرفی کنند.
دو: تنفس مصنوعی ترامپ به پیمان ابراهیم
تحولات سال های اخیر در غرب آسیا تا حد زیادی پیمان ابراهیم را به موزه فرستاده است. در حقیقت، نگرش منفی کشورهای عربی و اسلامی به اشغالگران اسرائیلی و البته اوج گیری تنفر جهانی در رابطه با اقدامات ضدانسانی صهیونیست ها، همه و همه صحبت از روابط عادی با اسرائیل را حتی برای متحدان این رژیم، به امری پرهزینه تبدیل کرده و با واکنشهای جدی افکار عمومی در کشورهای اقصی نقاط جهان همراه شده است.
حال در چنین شرایطی، ترامپ و رژیم اشغالگر قدس سعی داشته اند با وارد کردن قزاقستان به پیمان ابراهیم، به زعم خود نوعی تنفس مصنوعی را به جان پیمان ابراهیم بدمند و اینطور وانمود کنند که این پیمان همچنان زنده است و می تواند پذیرای اعضای جدید باشد. در حقیقت، واشینگتن و تل آویو سعی دارند روند سقوط پیمان ابراهیم را به زعم خود معکوس سازند. دستورکاری که موانع پیش روی آن جهت تحقق فراوانند.
سه: ترامپ و دستاوردسازی در سیاست خارجی آمریکا
دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا همواره مدعی بوده و هست که در امر انعقاد توافق با کشورهای مختلف دنیا، استاد است! در حقیقت، وی بر این باور است که در حوزه سیاست خارجی آمریکا، او فقط موفقیت کسب می کند و به نحوی رفتار می کند که انگار پادشاه جهان است. از این رو، او که در طیف متنوعی از پرونده های بین‌المللی شکست خورده و ناکام بوده، حال پیوستن قزاقستان به پیمان ابراهیم را به مثابه دستاوردی بزرگ برای خود، هم به افکار عمومی بین المللی و هم مردم آمریکا می فروشد.
در واقع، او با حربه نمایش و تبلیغات، سعی دارد بر ناکامی های عدیده خود در عرصه سیاست خارجی آمریکا در قالب رویدادهایی نظیر جنگ اوکراین، جنگ غزه، مواجهه با ایران، رقابت با چین و ناتوانی در ساقط‌کردن نظام سیاسی قانونی ونزوئلا سرپوش بگذارد. البته که در بحبوحه اوج گیری مشکلات داخلی در آمریکا در حوزه های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی نیز وی به این قبیل رویدادها برای منحرف کردن افکار عمومی از بحران‌هایی که به آن ها دچار است، نیاز دارد.
چهار: تلاش برای خارج کردن صهیونیست ها از فضای انزوا
در نهایت باید گفت که ترامپ با خوش خدمتی به رژیم اشغالگر قدس و لابی‌های متحد آن در قالب وارد کردن قزاقستان به کشورهای عضو پیمان ابراهیم، سعی دارد تا رژیم صهیونیستی را از موقعیت منزوی که به آن دچار است نیز خارج کند. مساله ای که حتی تحلیلگران و سیاستمداران صهیونیست نیز به صراحت به آن اعتراف می‌کنند و تاکید دارند که رژیم صهیونیستی با انزوای کنونی منطقه ای و بین المللی که به آن دچار است، نمی‌تواند در محیط بین المللی دوام بیاورد و این موضوع می تواند کاتالیزور فروپاشی داخلی این رژیم باشد.
از این منظر، عادی سازی روابط کشوری نظیر قزاقستان که چندین دهه است با اسرائیل روابط عادی دارد و معرفی آن به عنوان یک دستاورد تازه برای اسرائیل و آمریکا، سعی دارد تا این فضا را علیه اشغالگران اسرائیلی بشکند و به زعم آن ها فرصت های تازه ای را پیش رویشان قرار دهد. موضوعی که البته تحقق آن نیز با اما و اگرهای زیادی همراه است.
