زندگی در انزوا؛ داوطلبان پس از ۴۰ روز از غار خارج شدند
آزمایش انزوای ۴۰ شب در دمای۱۰ درجه سانتیگراد (۵۰ درجه فارنهایت) و رطوبت نسبی ۱۰۰ درصد انجام شد. ساکنان غار بدون ارتباط با دنیای خارج، هیچ گونه به روزرسانی در مورد بیماری همه گیر کرونا نداشتند.
۱۵ داوطلب فرانسوی دوره آزمایش انزوای زیرزمینی را بدون تلفن و ساعت در غار «لومبریو» در جنوب غربی فرانسه آغاز کرده بودند.
آنان که از ۱۴ مارس برای انزوای داوطلبانه با هدف آزمودن چگونگی واکنش انسان به گم کردن حس وقت و مکان به غار رفته بودند، روز شنبه ساعت ده و نیم پس از ۳۶ ساعت آماده سازی از زیر زمین بیرون آمدند.
پژوهشگرانی که روی شرکت کنندگان در این تحقیق نظارت داشتند، روز جمعه وارد غار شده بودند تا به آن‌ها اطلاع دهند که به زودی از غار بیرون خواهند آمد.
پانزده داوطلب فرانسوی با لبخند اما چهره رنگ پریده، با کف زدن و در حالی از عینک مخصوص برای محافظت چشمانشان در مقابل نور استفاده کرده بودند، از غار لومبریو بیرون آمدند.
این تجربه که یکی از اولین‌ها در نوع خود بود برای بررسی عکس‌العمل انسان در مقابل شرایط ویژه انجام شد تا مشخص شود که مغز چگونه بدون داشتن نشانی از زمان، خود را با شرایط جدید تطبیق می‌دهد.
البته اطلاعات مربوط به فعالیت‌های مغزی و عملکردی شرکت کنندگان پیش از ورود به غار برای مقایسه با وضعیت آن‌ها پس از بازگشت دوباره به روی زمین جمع‌آوری شده بود.
پانزده عضو گروه روز شنبه پس از این آزمایش ۴۰ روزه گفتند که زمان در زیرزمین به‌خصوص در نبود ساعت و نور، کندتر می‌گذرد.
هشت مرد و هفت زن ۲۷ تا ۵۰ ساله با تنوع شغلی در این آزمایش که «زمان عمیق» نامیده شده است، شرکت داشتند. یک زن جواهر فروش، یک پزشک و یک معلم ریاضیات در این گروه حاضر بودند.
اعضای گروه در غار که از وسایل آسایشی زیادی برخوردار نبودند، مجبور بودند برق مورد نیاز خود را با پا زدن روی یک دوچرخه ثابت تولید کنند و آب را از چاهی به عمق ۴۵ متر از سطح زمین به دست بیاورند.
احساسات، خواب، جهت یابی و ریتم ضربان قلب از جمله موضوعاتی است که در این آزمایش به آن‌ها توجه شده است.
شرکت کنندگان در این آزمایش که از دسترسی به نور و زمان محروم بودند، خوابشان نامیزان شده بود، به گونه‌ای که هر وقت خسته بودند، می‌خوابیدند. از همین رو هر شرکت کننده سیکل درونی خودش را پی می‌گرفت.
هزینه این برنامه حدود ۱.۲ میلیون یورو ( ۱.۵ میلیون دلار) برآورد شده است.
پیشتر در سال ۱۹۶۲یک مرد به مدت دو ماه و در سال ۱۹۸۸یک زن به مدت ۱۱۱ روز از زندگی خود را در زیر زمین گذراندند تا چگونگی تغییر ضربان قلب‌شان بررسی شود.
با این حال سؤال‌های زیادی که در پی انزوای گسترده مردم در دوران شیوع ویروس کرونا ایجاد شده است، بر اهمیت این آزمایش زیرزمینی افزوده است.
کریستین کلوت، پژوهشگر فرانسوی-سوئیسی که هدایت گروه داوطلبان را بر عهده داشت، گفت که این آزمایش توانایی انسان را برای سازگاری با هر شرایطی نشان می‌دهد.
