راهپیمایی 22 بهمن و خواسته های مردم
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: باز هم مردم در روز 22 بهمن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی با حضور خود در راهپیمایی این روز تاریخی، حماسه آفریدند. مردم آمدند تا اعتقاد و حمایت خود از این روز بزرگ و تاریخی را حتی 30 سال بعد از پیروزی آن اعلام کنند.
پیرزوی انقلاب اسلامی در بهمن 1357 پیام آور بزرگی در نیمه دوم قرن بیستم بود. اساتید علم تاریخ میگویند پیام انقلاب فرانسه آزادی و برابری بود، و ارزشهای انقلاب کبیرفرانسه نیز عدالت و برادری بود. درعین حال ناظران آگاه معتقدند که با توجه به ارزشهای ایدئولوژیک و اسلامی که بنیانهای انقلاب اسلامی 57 را شکل داده بودند،می توانست انقلاب اسلامی در سالهای پایانی قرن بیستم، پیام بهتری را برای جهانیان از انقلاب اسلامی صادر کند.
قرن بیستم با دو جنگ جهانی و جنگ های منطقه متعدد، زخم های بزرگی را بر پشت بشریت گذاشته بود. همچنین ایدئولوژی های متعددی در این قرن ظهور کردند و اغلب آنها شکست خوردند. از جمله کمونیسم که با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سالهای پایانی قرن بیستم ناتوانی و ناکارآمدی آنرا حتی برای حفظ قدرت مومنان به آن ثابت کرد. برخی از نظریه پردازان غربی گفته بودند که لیبرالیسم پایان ایدئولوژی ها خواهد بود.
انقلاب اسلامی در چنین فضای بین المللی و منطقه ای متولد شد. قاعدتا باید در 30 سالگی انقلاب ما دستاوردهای بزرگ ایدئولوژی خود را تدوین و تثبیت کرده باشیم. اما همانگونه که بسیاری از بانیان انقلاب اسلامی گفته اند "تهجر و افراط" بزرگترین آفت های انقلاب اسلامی بوده و هستند. آفت هایی که از اولین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی مانع بسیاری از اقدامات و تصمیمات رهبرانی چون امام خمینی(ره) و سایرین بوده و هست.
به هرصورت پیام حضور مردم در راهپیمایی سالگرد پیروزی انقلاب تاکید بر همدلی و همکاری برای رسیدن به هدفی واحد بود. اگر خوب به چهره ها و اقشار مختلف مردم در این راهپیمایی عظیم نگاه کنیم، همه آنها فارق از طبقه اقتصادی و قشر اجتماعی خود خواهان ایرانی آباد، پیشرفته، سربلند، مستقل و… هستند. و البته این ارزشها نیز میسر نخواهد شد مگر در سایه همدلی و اتحاد مسولان کشور در همه رده های صف و ستاد.
اما آنچه متاسفانه امروز از فضای سیاسی کشور به مشام می رسد، همدلی و اتحاد نیست. فضای موجود، فضای تندروی، افراط ، اتهام و مصادره ارزشها و دستاوردهای انقلاب توسط جناحها، گروههای سیاسی و حتی افراد مواجه هستیم. در حالیکه وضع موجود نه خواست مردم است و نه فضای حاکم بر خواستهای جامعه.
بازهم به چهره مردمی که به راهپیمایی آمدند نگاه کنیم. واقعیت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی موجود را که در قالب آمارها و ارقام تجلی یافته اند در نظر بگیریم. آیا واقعا مردم ایران اکنون خواستار اتهام زدن،افراط ، شعار و تبلیغ به نفع خود و علیه دیگران هستند؟ یا خواستار حل مشکلات بزرگی که گریبان اکثریت جامعه را گرفته؟
خواست مردم ما امروز همدلی و اتحاد برای حل مسائلی بسادگی و با اندکی درایت و مشورت برطرف میشود یا لااقل تخفیف خواهد یافت. شاید یکی از بزرگترین درسهای تاریخ این باشد که مردم در همه جوامع و کشورها به مسولان جامعه خود فرصت می دهند تا تجربه کنند و خواستها و آرمانهای آنان را عینیت بخشند. اما اگر چنین نکردند فرصت از آنها سلب می شود. تاریخ بشریت این درس را بارها و بارها تکرار کرده است که مردم یا به قهر یا با سکوت خود در مقابل بحرانها و شرایط سخت فرصت را از مسولان خود گرفته اند.
شاید به همین خاطر است که پیامبر اسلام(ص) می فرمایند: حکومت به کفر باقی میماند لیکن به ظلم باقی نخواهد ماند.
اما سوالی که اینک مطرح میشود آنست که آیا ظلم تنها شلاق زدن و زندان کردن مردم است، آیا تنها ویران کردن خانه های مردم مانند قرنهای گذشته است؟ قطعا امروز معنای "ظلم" نیز مانند بسیاری از مفاهیم دیگر متحول شده است. همانگونه معنای "منکر" نسبت به چهار یا پنج قرن پیش تغییر کرده است.
تنها مروری ساده بر لیست خواستها و ضرورتهای اقتصادی و اجتماعی مردم و تفسیری ساده از حضورشان در راهپیمایی 22 بهمن میتواند بیانگر واقعیت های جامعه ما باشد. اگر این واقعیت ها را درک کنیم، فرصت بزرگی برای خدمت، پیشرفت و آبادانی این مرز و بوم در اختیار ما خواهد بود. و اگر از آن غافل شویم فرصتهای بسیاری را از دست خواهیم داد.
مردم ما شایسته مدیریت و خدمات بهتری از آنچه تا کنون دریافت کرده اند هستند. آنها با حضور در عرصه های مختلف و انتخاب های خود طی سالهای بعد از انقلاب نیز ثابت کرده اند، که افراط و تندروی را نمی پسندند و تنها به افق های پیشرفت، توسعه و سربلندی امید دارند. این فرصت ها را غنمیت بدانید.
آفتاب: باز هم مردم در روز 22 بهمن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی با حضور خود در راهپیمایی این روز تاریخی، حماسه آفریدند. مردم آمدند تا اعتقاد و حمایت خود از این روز بزرگ و تاریخی را حتی 30 سال بعد از پیروزی آن اعلام کنند. پیرزوی انقلاب اسلامی در بهمن 1357 پیام آور بزرگی در نیمه دوم قرن بیستم بود. اساتید علم تاریخ میگویند پیام انقلاب فرانسه آزادی و برابری بود، و ارزشهای انقلاب کبیرفرانسه نیز عدالت و برادری بود. درعین حال ناظران آگاه معتقدند که با توجه به ارزشهای ایدئولوژیک و اسلامی که بنیانهای انقلاب اسلامی 57 را شکل داده بودند،می توانست انقلاب اسلامی در سالهای پایانی قرن بیستم، پیام بهتری را برای جهانیان از انقلاب اسلامی صادر کند.
قرن بیستم با دو جنگ جهانی و جنگ های منطقه متعدد، زخم های بزرگی را بر پشت بشریت گذاشته بود. همچنین ایدئولوژی های متعددی در این قرن ظهور کردند و اغلب آنها شکست خوردند. از جمله کمونیسم که با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سالهای پایانی قرن بیستم ناتوانی و ناکارآمدی آنرا حتی برای حفظ قدرت مومنان به آن ثابت کرد. برخی از نظریه پردازان غربی گفته بودند که لیبرالیسم پایان ایدئولوژی ها خواهد بود.
انقلاب اسلامی در چنین فضای بین المللی و منطقه ای متولد شد. قاعدتا باید در 30 سالگی انقلاب ما دستاوردهای بزرگ ایدئولوژی خود را تدوین و تثبیت کرده باشیم. اما همانگونه که بسیاری از بانیان انقلاب اسلامی گفته اند "تهجر و افراط" بزرگترین آفت های انقلاب اسلامی بوده و هستند. آفت هایی که از اولین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی مانع بسیاری از اقدامات و تصمیمات رهبرانی چون امام خمینی(ره) و سایرین بوده و هست.
به هرصورت پیام حضور مردم در راهپیمایی سالگرد پیروزی انقلاب تاکید بر همدلی و همکاری برای رسیدن به هدفی واحد بود. اگر خوب به چهره ها و اقشار مختلف مردم در این راهپیمایی عظیم نگاه کنیم، همه آنها فارق از طبقه اقتصادی و قشر اجتماعی خود خواهان ایرانی آباد، پیشرفته، سربلند، مستقل و… هستند. و البته این ارزشها نیز میسر نخواهد شد مگر در سایه همدلی و اتحاد مسولان کشور در همه رده های صف و ستاد.
اما آنچه متاسفانه امروز از فضای سیاسی کشور به مشام می رسد، همدلی و اتحاد نیست. فضای موجود، فضای تندروی، افراط ، اتهام و مصادره ارزشها و دستاوردهای انقلاب توسط جناحها، گروههای سیاسی و حتی افراد مواجه هستیم. در حالیکه وضع موجود نه خواست مردم است و نه فضای حاکم بر خواستهای جامعه.
بازهم به چهره مردمی که به راهپیمایی آمدند نگاه کنیم. واقعیت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی موجود را که در قالب آمارها و ارقام تجلی یافته اند در نظر بگیریم. آیا واقعا مردم ایران اکنون خواستار اتهام زدن،افراط ، شعار و تبلیغ به نفع خود و علیه دیگران هستند؟ یا خواستار حل مشکلات بزرگی که گریبان اکثریت جامعه را گرفته؟
خواست مردم ما امروز همدلی و اتحاد برای حل مسائلی بسادگی و با اندکی درایت و مشورت برطرف میشود یا لااقل تخفیف خواهد یافت. شاید یکی از بزرگترین درسهای تاریخ این باشد که مردم در همه جوامع و کشورها به مسولان جامعه خود فرصت می دهند تا تجربه کنند و خواستها و آرمانهای آنان را عینیت بخشند. اما اگر چنین نکردند فرصت از آنها سلب می شود. تاریخ بشریت این درس را بارها و بارها تکرار کرده است که مردم یا به قهر یا با سکوت خود در مقابل بحرانها و شرایط سخت فرصت را از مسولان خود گرفته اند.
شاید به همین خاطر است که پیامبر اسلام(ص) می فرمایند: حکومت به کفر باقی میماند لیکن به ظلم باقی نخواهد ماند.
اما سوالی که اینک مطرح میشود آنست که آیا ظلم تنها شلاق زدن و زندان کردن مردم است، آیا تنها ویران کردن خانه های مردم مانند قرنهای گذشته است؟ قطعا امروز معنای "ظلم" نیز مانند بسیاری از مفاهیم دیگر متحول شده است. همانگونه معنای "منکر" نسبت به چهار یا پنج قرن پیش تغییر کرده است.
تنها مروری ساده بر لیست خواستها و ضرورتهای اقتصادی و اجتماعی مردم و تفسیری ساده از حضورشان در راهپیمایی 22 بهمن میتواند بیانگر واقعیت های جامعه ما باشد. اگر این واقعیت ها را درک کنیم، فرصت بزرگی برای خدمت، پیشرفت و آبادانی این مرز و بوم در اختیار ما خواهد بود. و اگر از آن غافل شویم فرصتهای بسیاری را از دست خواهیم داد.
مردم ما شایسته مدیریت و خدمات بهتری از آنچه تا کنون دریافت کرده اند هستند. آنها با حضور در عرصه های مختلف و انتخاب های خود طی سالهای بعد از انقلاب نیز ثابت کرده اند، که افراط و تندروی را نمی پسندند و تنها به افق های پیشرفت، توسعه و سربلندی امید دارند. این فرصت ها را غنمیت بدانید.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید