عجیب‌ترین تیم فوتبال زنان در ایران
۱۷بازی، ۱۵باخت، ۷گل زده، ۱۱۶گل خورده، تفاضل گل ۱۰۹- و ۴امتیاز؛ این عملکرد تیم ملی‌پوشان شهرکرد در لیگ فوتبال زنان است. شهرکردی‌ها این ۴امتیاز را هم مدیون تیم سارگل بوشهر هستند. بازی رفت این دو تیم به تساوی بدون گل انجامید. دیدار برگشت هم به‌خاطر کنار گذاشته شدن تیم بوشهری، ۳ بر صفر به نفع شهرکرد ثبت شد.
با این شرایط برای خیلی‌ها سؤال است که چرا تیمی در این سطح باید در لیگ برتر بازی کند؟ صادق میراحمدی، مدیرعامل باشگاه این سؤال را با یک سؤال دیگر پاسخ می‌دهد: «چرا کسی نمی‌پرسد این تیم چرا به این شرایط رسیده است؟» شهرکردی‌ها به ادعای مدیرعامل‌شان با بازیکنان ۱۵ساله و ۱۷ساله و تمرین در پارک به این نتایج رسیده‌اند.
تیم شهرکرد سال گذشته از لیگ‌یک به لیگ برتر رسید و میراحمدی می‌گوید این تیم نه‌تن‌ها از طرف مسئولان شهر حمایت نشد بلکه با لجبازی‌های آن‌ها در ۴ماه گذشته به اجبار در پارک تمرین می‌کند! میراحمدی مشکل اصلی تیم را مسئولان غیرمتخصص شهر می‌داند: مسئولان به جای اینکه حمایت کنند، فقط حرف می‌زنند. وقتی لیگ برتری شدیم، فقط ۱۰۰میلیون تومان از ورق‌خودرو به ما پول دادند. ۴۰میلیون تومان را برای تجهیز خوابگاه هزینه کردیم. ۲۰میلیون هزینه لباس و ۲۰میلیون تومان هم ورودی لیگ دادیم. با بقیه پول هم با چند بازیکن غیربومی قرارداد بستیم. در جلسه‌ای که اول فصل با استاندار، رئیس هیأت فوتبال استان و رئیس اداره کل داشتیم، گفتم که هزینه لیگ برتر بالاست و بودجه می‌خواهد. قول همکاری دادند، اما نه دیگر آن‌ها را دیدیم و نه جواب تلفن ما را دادند.»
مشکلات تیم ملی‌پوشان بعد از انتخابات رئیس هیأت فوتبال استان چهارمحال و بختیاری بدتر از قبل شد، یعنی از ۲۷ بهمن سال گذشته. میراحمدی می‌گوید: «در مجمع من رأی سفید دادم، بعد از آن مشکلات تیم ما چندبرابر شد. اول اینکه علیه من طوماری را برای فدراسیون فرستادند. بعد از آن هم زمین تمرین را از ما گرفتند. اول گفتند هفته‌ای ۳ روز اجازه تمرین دارید، بعد شد هفته‌ای یک روز. چند روز نصف زمین را به ما دادند. چند روزی پشت دروازه تمرین کردیم و بعد هم که زمین را از ما گرفتند.» مدیرعامل ملی‌پوشان مدعی است که تیمش در ۴ ماه گذشته در زمین ۲۰ در ۲۰ متر پارک شهرشان تمرین می‌کند: «درست از روزی که زمین را از ما گرفتند، گل‌های ما دورقمی شد. بازیکنی که در پارک و در زمین پر از چاله تمرین می‌کند، می‌تواند درست بازی کند؟»
میراحمدی از اینکه تیمش در فضای مجازی سوژه طنز شده، ناراحت است: «مشکلات تیم ما را نمی‌دانند فقط تمسخر می‌کنند. شهرهای بزرگ که ادعای فوتبالی بودن دارند، تیمی در لیگ برتر ندارند، ولی ما بعد از ۲ سال کار کردن به لیگ برتر آمدیم. در استان ما حتی آمبولانس با دستگاه شوک به ما نمی‌دهند و در بازی قبلی که میزبان بودیم، مجبور شدیم پول بدهیم و از اصفهان آمبولانس بیاوریم. هیأت حتی برای بازی‌هایی که میزبان هستیم، زمین نمی‌دهد و از آموزش و پرورش زمین اجاره می‌کنیم. در تیم بازیکن بالای ۲۳ سال نداریم؛ یک بازیکن ۱۵ ساله داریم و ۴ بازیکن ۱۷ ساله. مربی تیم ما ۲۰ ساله است.»
منظور میراحمدی از مربی، مریم احمدی است که بعد از شکست ۹ بر صفر مقابل ذوب‌آهن گفته بود ۹۰ درصد گل‌هایی که تیمش خورده به‌خاطر ناداوری است. مدیرعامل از او حمایت می‌کند: «او حق دارد این حرف‌ها را بزند. همین هفته ۳ گل ذوب‌آهن آفساید بود. در بازی‌های قبلی هم چند گل آفساید خوردیم. داوران نگاه می‌کنند ببینند کدام مربی کنار خط است بعد پرچم می‌زنند. مربی ما کم‌سن‌و‌سال است و تحمل این فشار‌ها را ندارد.»
مشکل اصلی تیم شهرکرد روز‌هایی است که تیم میهمان است: «ما با مینی‌بوس به شهرهای دیگر می‌رویم. نهایتش بتوانیم بلیت اتوبوس بخریم. در بازی با خاتون بم برای رفتن مشکل داشتیم. خانم مرضیه جعفری مربی این تیم هزینه خوابگاه و غذای بچه‌ها را تقبل کرد و به ما گفت فقط خودتان بلیت اتوبوس بخرید. این برای بمی‌ها افتخار و برای شهر ما ننگ است، اما انگار به کسی برنمی‌خورد. به شهرهای دیگر که می‌رویم نمی‌توانیم به بچه‌ها شام بدهیم. در بازی با ذوب‌آهن بازیکنان ما به‌عنوان شام، باقلوا خوردند! باقلوای گردویی ۸ هزار تومان بود و ما برای کم کردن هزینه باقلوای بدون گردو را دانه‌ای ۶ هزار تومان خریدیم. همه این مشکلات هست، اما هر طور شده تیم را به مسابقات می‌برم حتی اگر مجبور باشم بازیکنان را سوار الاغ کنم. تنها مردان روزگار همین ۲۰ دختر هستند که در بدترین شرایط حاضر شده‌اند برای تیم بازی کنند.»
نگران نیستم
شهرکرد در هر بازی ده‌دوازده گل می‌خورد. با توجه به سن پایین بازیکنان این نگرانی وجود دارد که آن‌ها خیلی زود فوتبال را کنار بگذارند. میراحمدی این موضوع را قبول ندارد: «بعد از بازی با خاتون، مربی این تیم خانم جعفری گفت در این ۱۰ سال شهرکرد تنها تیمی بود که اتوبوسی دفاع نکرد. بازیکنان ما جسارت بالایی دارند و فوتبال را هم بلد هستند. مشکل ما این است که همه بازیکنان جوان هستند و به‌خاطر بی‌پولی نتوانستیم بازیکن باتجربه بگیریم. البته خانم جعفری به ما گفت نگران نباشید، بم هم در شروع کار همین وضعیت را داشت.»
شهرکردی‌ها از فدراسیون هم گلایه دارند. بیشتر تیم‌های لیگ برتری مربی مرد دارند. حتی در تیم ملی هم نصرت ایراندوست کمک دخترش مریم ایراندوست بود و دروازه‌بان‌ها هم مربی مرد داشتند. ولی از شهرکردی‌ها ایراد گرفته‌اند که چرا میراحمدی به‌عنوان مدیرفنی کنار تیمش است: «در بعضی از بازی‌ها اجازه نمی‌دهند من کنار تیم باشم، چون مرد هستم. درحالی‌که همه ۱۲ تیم لیگ، مربی مرد دارند.»
نیشابور بهتر از شهرکرد
در جدول، تیم‌های دیگری غیراز شهرکرد هستند که تفاضل گل پایینی دارند و امتیازات زیادی نگرفتند. تکلیف سارگل بوشهر با یک امتیاز و تفاضل منفی ۶۷ مشخص است. بوشهری‌ها بعد از هفته دهم از لیگ کنار گذاشته شدند، اما عجیب است که سازمان لیگ به جای حذف امتیازات تیم‌هایی که در مقابل این تیم قرار گرفته‌اند، کار راحتی را انتخاب کرده و بازی‌های باقیمانده را ۳- صفر می‌زند!
کیان نیشابور با ۴ پیروزی و ۱۳ باخت، تفاضل ۴۰- در رده نهم است. همیاری آذربایجان غربی هم با ۳ پیروزی، ۲ تساوی، ۱۲ باخت و تفاضل ۲۱- در رده دهم جدول است. مشکلات این تیم‌ها هم بیشتر مالی است. سهیلا جعفری، سرمربی این تیم می‌گوید: «تیم ما خیلی دیر بسته شد. یک هفته به شروع لیگ مانده بود که تیم را بستیم، نه فرصت داشتیم از نظر بدنی بازیکنان را آماده کنیم و نه توانستیم بازی تدارکاتی داشته باشیم. از همه مهم‌تر اینکه نتوانستیم بازیکن خوب بگیریم، چون همه بازیکنان مطرح قرارداد بسته بودند.» با این حال تیم نیشابور وضعیتش بهتر از شهرکردی‌ها است. هرچند جعفری می‌گوید حمایت‌ها در حد و اندازه تیم لیگ برتری نیست، اما بازیکنان این تیم با باشگاه قرارداد دارند و مبلغ قراردادشان قابل‌قبول است.
