زمزمه‌های استعفای علی باقری، مذاکره کننده ارشد هسته ای
روز گذشته در فضای مجازی توییت‌هایی از علی باقری‌کنی (دیپلمات ایرانی، معاون سیاسی وزیر امورخارجه ایران و رئیس تیم مذاکره‌کننده ایران در مذاکرات مربوط به احیای برجام در وین) دست‌به‌دست می‌شد که بازار زمزمه‌ها و شنیده‌ها یا به عبارتی شایعات خبری را داغ کرده بود و تحلیل‌های قبل از وقوع حادثه را دامن زده بود. برای همین زیاد می‌شد دید که برخی از کاربران پرسیده‌اند آیا علی باقری‌کنی از وزارت امورخارجه و مذاکرات خداحافظی می‌کند یا آیا مذاکرات برجام به پایان رسیده است؟ برای همین از حالا بسیاری چشم به روزهای آینده دوخته‌اند تا ببینند آیا واقعه‌ای در راه است یا از بن، تحلیل‌های پیش از وقوع حادثه نادرست بوده‌اند.
ماجرا اما از اینجا شروع شد که روز گذشته علی باقری‌کنی، در دو توییت به ترتیب از ضرورت وفاق ملی در دیپلماسی و بعد هم از نیاز سیاست خارجی به «شعور» سخن گفت. به نظر می‌رسد کاربران فضای مجازی و در کل بسیاری از شهروندان عادت نداشته‌اند که یکی از دیپلمات‌های متعلق به جریان حاکم در دولت از این زاویه به تحلیل مسائل مرتبط با سیاست خارجی بپردازد، برای همین ادبیات متفاوت باقری‌کنی این ظن را به وجود آورد که احیانا در روزهای آینده باید شاهد یک تغییر بزرگ در دولت باشیم؛ آن هم تغییر چهره‌ای که کسی انتظار آن را نداشت و گوش‌های زیادی در انتظار بودند تا خبر خروج ناکارآمدی از حلقه‌های تصمیم‌ساز اقتصادی را بشنوند. فاقد از سطح تخصص، علی باقری‌کنی دیپلمات آرام ایرانی شاید در سخت‌ترین شرایط دیپلماسی، مسئولیت مذاکرات در وین را بر عهده گرفت و در این مدت نیز با تمام توانش تلاش کرد که منطبق بر اصول راهبردی دولت مذاکرات را به جلو هدایت کند، حال در شرایطی که بسیاری از همفکران او در دولت و حواشی دولت حتی از زمزمه خداحافظی با برجام و قهر دیپلماتیک سخن می‌گویند، او از نیاز به شعور در دیپلماسی حرف زده است که خود می‌تواند ادله‌ای تشبیهی برای این پرسش غیررسمی باشد که آیا به‌زودی علی باقری‌کنی از وین و دولت خداحافظی می‌کند؟ مخصوصا اینکه برخی از رفقای سیاسی او نیز در توییت‌هایی نوشتند که باقری‌کنی تحت فشار دو طرف و فشار کمرشکن واقعیت‌ها در روزهای آینده از نتایج جدیدی سخن خواهد گفت که بدون نفرین نمی‌مانند. توییت‌های علی باقری‌کنی را در ادامه بخوانید:
• «اقناع ملی»، «وفاق ملی» و «هم‌افزایی ملی» حول موضوعات اصلی سیاست خارجی، به ترتیب سه گام لازم برای تضمین «موفقیت سیاست خارجی» و «شتاب‌بخشی به حرکت قطار دیپلماسی» است.
• «خسارت «شعورزدایی از سیاست خارجی» کمتر از آسیب «شعارزدگی در سیاست خارجی» نیست».
