«مامانِ مافیایی» ساخته کاترین هاردویک فیلمی در ژانر اکشن کمدی و با بازی تونی کُلِت و مونیکا بلوچی است.
داستان از این قرار است: زن میانسال نویسندهای به نام کریستین در حال سروکله زدن همزمان با چند مسئله ـــ رفتن پسرش از خانه به کالج، رئیس ناجور و همسر خیانتکارش ــــ است که از ایتالیا با او تماس میگیرند که پدربزرگش مرده و او باید برای شرکت در مراسم خاکسپاریاش به ایتالیا برود. کریستین ابتدا این قضیه را جدی نمیگیرد، اما دوستش به او توصیه میکند که این سفر همان چیزی است که او برای شروعی دوباره به آن نیاز دارد. کریستین به ایتالیا میرود و در همان فرودگاه با جوانی ایتالیایی آشنا میشود. بعدتر در مراسم خاکسپاری، درگیری مسلحانه رخ میدهد و کریستین متوجه میشود که پدربزرگش آرزو داشته او به عنوان تنها وارث زندهاش ریاست یک خانواده مافیایی در کالابریا ایتالیا را بر عهده بگیرد.
تونی کلت بازیگر توانایی است که در چند سال اخیر در فیلمهایی مثل «میراث» (۲۰۱۸)، «چاقوکشی» (۲۰۱۹) و «در فکر پایان دادن به رابطهمان هستم» (۲۰۲۰) نشان داده که از پس حضور در نقشهای مختلف به خوبی برمیآید. اما «مامان مافیایی» به قول منتقدی فرنگی حرام کردن جنایتکارانه تونی کلت است. برای گرفتن بازی بد از کلت، کارگردان باید حسابی بیاستعداد و ناشی باشد یا اهمالکار و بیتفاوت. اینکه خانم هاردویک کدامیک از این ویژگیها را داشته شاید با نگاهی به کارنامهاش قابل تحلیل باشد، اما آنچه نقدا درباره «مامان مافیایی» میشود گفت انباشتگی آن از کلیشههای آزاردهنده و بینمک و نبود کارگردانی دقیق و بااستعداد پشت دروبین است.
فیلم از همان نماهای اول معلوم است که قابل تماشا نیست و هرچه پیشتر میرود، این فرضیه بیشتر قوت میگیرد و بعید است که تماشاگر جدی فیلم بعد از ملاقات کریستین و جوان ایتالیایی در فرودگاه حاضر به ادامه دادن فیلم باشد. مایه رمانتیک فیلم خیلی قوام نیافته است و سست. اکشنش هم چیزی بیش از انفجارهای باسمهای و تیراندازیهای بیحسوحال نیست. حتی ایتالیای فیلم هم آن ایتالیای زیبایی که میشناسیم نیست. صرفا لوکیشنی است به عنوان بستر وقایعی فاقد جذابیت و کشش.
حضور خانم مونیکا بلوچی در فیلم هم نمیتواند انگیزهای برای تماشا ایجاد کند. به اندازه ایتالیای فیلم بیاستفاده است و به اندازه تونی کلت هدررفته. خلاصه از آن فیلمهایی است که باید حسابی از آن بر حذر باشید.