سولانا به لاریجانی: متأسفم، خرابکاران کار خودشان را کردند

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: جمعی از سردبیران و خبرنگاران رسانه‌های گروهی جمهوری چک شب گذشته ضمن دیدار با علی لاریجانی رییس مجلس شورای اسلامی به طرح سوالات خود پرداختند.

به گزارش گروه سیاسی آفتاب، لاریجانی در ابتدای مصاحبه گفت: «جمهوری اسلامی ایران و جمهوری چک ارتباطات خوبی دارند، روابط اقتصادی ما در سال‌های اخیر روبه رشد بوده است. جمهوری چک یکی از کشورهای عضو اتحادیه اروپاست که ما با او ارتباط نزدیک داریم. اصولا ایران مناسبات نسبتا خوبی با اتحادیه اروپا دارد، در زمینه‌های مسایل اقتصادی و هم رایزنی‌های سیاسی، البته در زمانی که آمریکایی‌ها دنبال مدیریت یکجانبه‌گرایی بودند، اتحادیه اروپا تلاش‌هایی داشت که موفق نبود. ما همچنان به‌خاطر داریم موضع آلمان و فرانسه را در زمان اشغال عراق که با رفتار آمریکا مخالفت می‌کردند. ولی گذر زمان نشان داد که رفتار آمریکا در عراق موفق نبود. اما به‌هر حال آن رفتار یکجانبه‌گرایی نگذاشت صدای اروپا به‌خوبی شنیده شود. در مسایل هسته‌ای هم اروپایی‌ها با ایران مذاکرات طولانی داشتند ولی غالبا هرگاه می‌خواست به جایی برسد عنصر اخلالگر مانع می‌شود. البته الان شرایط جهانی تغییر کرده، شاید اتحادیه اروپا از نظر زمانی به‌نفعش است که نقش‌آفرینی مثبت در منطقه داشته باشد، شرایط به‌نظر اینگونه است، البته نمی‌توان نظر قاطع داد». 

میخال موک، سردبیر روزنامه پرتیراژ پراوو: «در مذاکرات هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران که جنابعالی نقش فعالی داشتید ولی مشاهده می‌شود بعد از گذشت سال‌ها هنوز به نتیجه نرسیده و برخی نگرانی‌ها در آمریکا و اروپا وجود دارد، شما با توجه به وضعیت کنونی، شرایط را چگونه می‌بینید؟ اقدامات ایران برای رفع نگرانی‌ها چه خواهد بود»؟
مذاکرات با اروپا چند مقطع داشته، یک مقطعی سه‌وزیر اروپایی، آلمان و انگلیس و فرانسه، به ایران آمدند و تفاهمنامه‌ای در سعدآباد امضا شد. آنجا سه وزیر اروپایی گفتند، شما UCF اصفهان و غنی‌سازی نطنز را متوقف کنید، ما ظرف چند هفته مساله را حل می‌کنیم، بعد شما کارتان را ادامه دهید. اما فکر می‌کنم درست حرف زده نشده چون بعدها به من گفتند که مقصد ما تعطیلی همیشگی بود و این یک بی اعتمادی در ایران به‌وجود آورد. 

مخصوصاً یک حوادثی هم در این بین رخ داد. مثلاً آقای بلر در همین فاصله زمانی از سربازان خودش در بصره سان دید و آنجا گفت، ما میوه اشغال عراق را در تهران چیدیم. فکر می‌کنم یک اشتباه محاسباتی رخ داد، تصور ایران این بود که ما می‌خواهیم اعتمادسازی کنیم ولی آنها موضوع را طور دیگر فهمیدند.
 
بعد از مذاکرات بروکسل و پاریس از ایران خواستند همه فعالیت‌های اتمی را تعطیل کند تا ظرف چند ماه به یک اوبجکتیو گرانتی (objective guarantee)، برسیم. در مرحله بعد ظرف این چند ماه هیچ پیشنهادی به‌عنوان اوبجکتیو گارانتی به ما ندادند. این در حالی بود که همه تاسیسات اتمی ما تعطیل شده بود. 

بعد ما یک پیشنهاد به آنها دادیم، ظرف چند ماه به ما پاسخ منفی دادند. مرحله سوم ایران به این نتیجه رسید که از این مسیر به نتیجه‌ای نمی‌رسیم لذا ما به آژانس گفتیم، ما فعالیت اتمی خود را زیر نظر آژانس آغاز می‌کنیم و ضمنا مذاکره می‌کنیم برای اینکه به یک نتیجه هم برسیم. آنها رفتند به سمت اینکه علیه ایران قطعنامه صادر کردند. 

اما در سال 2006 مذاکرات را آغاز کردند، ما در مذاکرات فعال و جدی وارد شدیم، حداقل در سه مرحله نزدیک شدیم به یک تفاهم، اما عوامل دیگری این را به هم می‌زد. 

مثلاً ما با آقای سولانا داشتیم مذاکره می‌کردیم که حادثه حمله اسراییل به لبنان رخ داد. آنجا کسینجر مقاله‌ای نوشت که در همین شلوغی یک قطعنامه علیه ایران بدهیم. آنها مذاکرات را قطع کردند و ظرف 48 ساعت قطعنامه صادر کردند. 

آقای سولانا به من زنگ زد و گفت: "متاسفم که خرابکاران کار خودشان را کردند". بنابراین مساله هسته‌ای نبود، عامل بیرونی بود. شاید می‌خواستند به ما پیام دهند که نباید از حزب‌الله دفاع کنید. اما اینها دو موضوع است. 

من آنچه که می‌توانم بعد از سال‌ها مذاکره به شما بگویم، مساله آنها ذاتاً به مساله هسته‌ای برنمی‌گردد. بارها به من گفتند که ما می‌دانیم شما بمب اتمی ندارید، ولی شما یک کشور تاثیرگذار در منطقه هستید و موازنه را در منطقه دارید به‌هم می‌زنید. 

من نمی‌‌دانم این حرف‌ها چه‌قدر منطقی است ولی می‌خواهم ذهن شما را روشن کنم که مساله، مساله هسته‌ای نیست. 

ما الان هم مثل گذشته آماده مذاکره هستیم، اما نباید تصور کنند و انتظار داشته باشند که برای ما قوانین جدید بین‌المللی خلق کنند. ما چارچوب (NPT) را قبول داریم، نظارت آژانس را می‌پذیریم، ولی نمی‌پذیریم دانشمندان ما محروم شوند از دانش هسته‌ای. بنابراین در این چارچوب می‌توان مذاکره کرد.
«پاول نووتنی» سردبیر روزنامه پرتیراژ دنس: «در مورد تهدید نخست وزیر اسراییل مبنی بر حمله به سایت‌های هسته‌ای ایران، این را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا برای دفاع از این سایت‌ها اندیشیده‌اید»؟
البته اینگونه رجزخوانی‌ها تازگی ندارد، باید توجه داشت که اسراییلی‌ها کشور کوچکی هستند و با توجه به مشکلات داخلی‌شان، برای ما خیلی مورد توجه نیستند. مخصوصاً که مشکلات درونی آنها کم نیست، به‌ویژه بعد از دو شکست که در جنگ 33 روزه و 22 روزه خوردند. 

اما آنچه که باید مورد توجه آمریکا باشد، همان طور که خودشان گفته‌اند، آمریکا متحد اسرییل است، گفته‌اند ما مسئولیت امنیت اسراییل را به‌عهده داریم. بنابراین از نظر ما آنها باید پاسخگو باشند. 

فکر می‌کنم اسراییلی‌ها با این اقدامات و حرف‌ها می‌خواهند رفتار جدید آمریکایی‌ها را به بن‌بست برسانند. 

پاسخگویی ما در چنین مجموعه‌ای است. من نظرات صاحب‌نظران جهان را به دقت مطالعه می‌کنم. مخصوصا نظرات ژنرال‌های اسراییلی را، همچنین آمریکایی‌ها، در حرف‌های آنها ندیده‌ام که آنها حدس درستی راجع رفتار ایران داشته باشند.

پاول نووتنی: «سوال دوم من در مورد اظهارات آقای احمدی‌نژاد درباره هلوکاست است، ایشان بعضی وقت‌ها آن را نفی کرده و بعضی وقت‌ها گفته است باید مطالعه بیشتری شود. نظر شخصی جنابعالی به‌عنوان رییس مجلس چیست در این زمینه»؟
فکر می‌کنم آقای احمدی‌نژاد به اندازه کافی توضیح داده است. موضع نظام ما در مورد فلسطین روشن است. همان طور که رهبر ما گفته‌اند ما به یک راه‌حل دموکراتیک در فلسطین اعتقاد داریم، اینکه همه فلسطینی‌ها رژیم مورد نظرشان را انتخاب کنند، این مورد قبول ما است، همه کسانی که داخل فلسطین هستند و آوارگان. من تعجب می‌کنم چرا این فکر را اروپایی‌ها دنبال نمی‌کنند. این یک راه‌حل دمکراتیک است. اگر این عمل شود دیگر مساله‌ای وجود ندارد که این قدر مناقشه ایجاد کند. برداشت من از سخنان آقای احمدی‌نژاد این است که اگر آنجا ستمی هم شده به کسی، چرا مردم فلسطین باید پاسخگو باشند.

پاول نووتنی: «مطلبی که شما می‌گوید به نوعی ارتباط فلسطین و هلوکاست است، من نظر شما را در رابطه با خود واقعه هلوکاست می‌خواهم».
من مورخ نیستم که راجع به آن نظر دهم، مهم نتیجه است، فرض کنید این حادثه رخ داده، چرا فلسطینی‌ها باید غرامت بدهند. 

می‌بینیم که گفته برخی فعالیت‌های ایران بعد نظامی دارد و مخفیانه است، مادامی که چنین گزارش‌هایی منتشر شود، کار مشکل می‌شود.
تا آنجا که من اطلاع دارم هیچ‌وقت آژانس چنین چیزی نگفته، گفته بعضی موارد را هنوز به نتیجه نرسیدیم، نگفته بعد نظامی مشاهده کردیم. 

من با البرادعی و سولانا توافق کردم که یک مدالیتی برای حل موضوع طراحی کنیم، برای گفتگو با آژانس، بیش از 100 ساعت وقت گذاشتیم، ما با البرادعی آن را تدوین کردیم. شش مورد داشت که ما این شش مورد را مرحله بندی کردیم و آژانس نظرش را کتبا داد که اینها حل شده است. 

چیزی که الان مطرح می‌کنند چیز جدیدی است، حرف آژانس نیست، ادعای آمریکایی‌ها است. ما ماموریتی برای اینکه پاسخ آمریکایی‌ها را بدهیم نداریم. هر کشوری می‌تواند علیه کشور دیگری ادعایی کند. آمریکایی‌ها حداکثر می‌توانند بگویند ابهاماتی داریم. 

من شما را راهنمایی می‌کنم به گزارشی که گروه امنیتی آمریکایی‌ها منتشر کردند، آنجا ذکر کردند ایران سلاح ندارد. تمام مطالبی که به من گفتند این بود که اگر شما این توانمندی را داشته باشید ممکن است روزی به سمت سلاح بروید مساله آنها برای امروز نیست، نگرانی آنها برای آینده است. از اکنون که نمی‌توان کسی را برای آینده محاکمه کرد. 

شما برخوردهای دوگانه آمریکا را مقایسه کنید، آیا پاکستان و هند سلاح هسته‌ای ندارند؟ اما آمریکا چون با این دو روابط نزدیک دارد، مشکلی با آنها ندارد، حتی قراردادهای اتمی جدید هم با آنها امضا کرده‌اند. 

پس مشکل سلاح هسته‌ای نیست، مشکل رفاقت با آمریکاست. حالا این را با کیس ایران مقایسه کنید. می‌گویند شما سلاح ندارید، ممکن است روزی به این سمت بروید، بین دلیل امروز باید مجازات شوید. این نظام زورگویانه است و ما زیر بار آن نمی‌رویم».

میخال موچک: «من گزارش شورای حکام را دیده‌ام، اشاره کرده‌اند که دلایلی ندارند که ایران فعالیت نظامی دارد و نمی‌توانند ثابت کنند که می‌تواند داشته باشد، ایران هم نتوانسته ثابت کند که نمی‌خواهد داشته باشد، ذکر این موضوع دلیلی برای آمریکا شده که ایران را به عنوان یک خطر معرفی کند».
گزارش آژانس در مورد هند و پاکستان ابهامی دارد؟ ظاهراً خیلی روشن است که آنها سلاح دارند چرا از نظر آمریکایی‌ها این دو کشور خطرناک نیستند. البته ما با هند و پاکستان مشکلی نداریم، می‌خواهم منطق رفتارهای آمریکا روشن شود. 

اما گزارش شورای حکام که گفتید، درست است آنها گفته‌اند شواهدی هست که ما نمی‌توانیم ثابت کنیم. ما به البرادعی گفتیم شواهد را به ما بدهید، گفت: "آمریکایی‌ها گفته‌اند نمی‌توانیم بدهیم". پس ما به چه چیزی باید جواب بدهیم، ما که با تخیلات نمی‌توانیم زندگی کنیم. آنچه که روشن است تمام فعالیت‌های ما زیر نظر آژانس است. خود آمریکایی‌ها هم در گزارشی اطلاعاتی گفته‌اند "ایران سلاح هسته‌ای ندارد". بنابراین حرفشان راجع به چیست؟

میخال موچک: «شاید من گزارشی را به شما بدهم. ادبیات آنها ملایمتر شده ولی این مسایل را در گزارش‌ها می‌آورند. اسراییل هم چنین ادعاهایی دارد».
ما مسئول رفع نگرانی دیگران نیستیم. ما هم خیلی نگرانیم نسبت به رفتار آمریکا. ما باید تابع مقررات بین‌المللی باشیم. 

من به شما حق می‌دهم که کیس پاکستان و هند را مقایسه کنید، به روشنی به استانداردهای دوگانه پی می‌برید. 

مثلاً ما از رفتار آمریکا در عراق و افغانستان نگرانیم، اطلاعات داریم آمریکایی‌ها پشت صحنه با طالبان مذاکره می‌کنند، اطلاع دقیق داریم خلیل‌زاد با تروریست‌ها مذاکره کرده و گفته بود، ما به شما کمک می‌کنیم به شرطی که شما سلاحتان را به سمت شیعیان و ایرانی‌ها بگیرید.

مثلا ما اطلاع داریم آمریکایی‌ها در جنگ غزه 300 کانتینر سلاح به اسراییل دادند. بنابراین ما خیلی مسایل روشن‌تری داریم که در منطقه باید حل شود، فرصت برای اینکه تخیلات را دفع کنیم نداریم. حداکثر حرف آنها این است که حدسیاتی دارند، ولی ما فکت داریم در مورد رفتار آنها.

واسلاء مولر، دبیر بخش سیاسی شبکه تلویزیونی Z.1: «چرا به ما اجازه نمی‌دهند از تاسیسات بوشهر دیدار کنیم»؟
من اطلاع ندارم، ولی بارها خبرنگاران از آنجا بازدید کرده‌اند، چیز پنهانی نیست، قاعدتاً. 

واسلاء مولر: «راجع به رکسانا صابری، سرنوشت او چه خواهد شد»؟
این مسئولیت قوه قضاییه است، به قوه مقننه خیلی مربوط نیست. به نظرم یک مسیر طبیعی قضایی را طی می‌کند. ایشان در دادگاه بدوی محکوم شده به‌خاطر فعالیت‌های جاسوسی، می‌تواند اعتراض کند، تجدیدنظر شود، ظاهراً این مسیر در حال طی شدن است. دادگاه تجدیدنظر می‌تواند نظر دیگری بدهد.