آفتاب‌‌نیوز : نشریه کانورسیشن در مطلبی به قلم جاناتان استه- سردبیر ارشد امور بین‌الملل- درباره اوکراین نوشته که این کشور در صورت ورود دونالد ترامپ و جی. دی ونس به کاخ سفید چشم‌انداز تیره و تاری را انتظار خواهد کشید.
دیمیتری مدودف رئیس‌جمهور سابق روسیه و سیاستمدار وفادار کرملین می‌گوید که اوکراین دیگر تا سال ۲۰۳۴ وجود خارجی نخواهد داشت. مدودف البته این صحبت‌ها را با شرح و تفصیل زیادی بیان نکرده و در واقع تاکید زیادی روی آن نکرده است. با این حال این صحبت‌های مدودف در پاسخ به سخنان ینس استولتنبرگ رهبر ناتو بیان شده که به تازگی رویای خود مبنی بر پیوستن اوکراین به ناتو تا سال ۲۰۳۴ را رسانه‌ای کرده بود. مدودف در این بین در پاسخ به رویاپردازی استولتنبرگ گفته که «احتمالا تا سال ۲۰۳۴ هیچ یک از رهبران فعلی بر سر کار نخواهند بود و البته کاملا ممکن است کشور بدنام ۴۰۴ نیز وجود نداشته باشد» - که اشاره‌اش به پیامی بود که وقتی یک صفحه وب در دسترس نباشد، روی صفحه مونیتور ظاهر می‌شود و به این منظور بیان شده که روی این نکته تاکید کند که احتمالا وجود اوکراین یک اشتباه بوده است.
[به رغم کوتاه و مختصر بودن سخنان مدودف]، اما رسانه‌های روسی نقاط منفک پیام او را به هم چسبانده و پیام کرملین را تقویت کردند- که اگر چه این احتمال وجود دارد که جنگ روسیه در اوکراین طولانی شود، اما اوکراین که به هر حال هرگز یک کشور واقعی نبوده، در این جنگ پیروز نخواهد شد.
یکی از اشخاصی که به اعتراف خودش «واقعاً برایش مهم نیست که چه اتفاقی برای اوکراین خواهد افتاد»؛ سناتور جوان ایالت اوهایو جی. دی ونس است که دونالد ترامپ به تازگی به عنوان معاون خود در رقابت‌های انتخاباتی و پس از آن هم در دوران ریاست جمهوری انتخاب کرده است. ونس که هیچ‌گاه مخالفت خود را با کمک‌ها و حمایت‌های ایالات متحده به کی‌یف پنهان نکرده است، احتمالا به همین دلیل هم بوده که با ترامپ به نوعی چفت شده است.
استفان وولف و دیوید دان کارشناسان امنیت بین‌الملل در دانشگاه بیرمنگام درباره انتخاب ونس به عنوان معاون دونالد ترامپ نوشته‌اند که «اختصاص بلیت جمهوری‌خواهان [برای ورود به کاخ سفید]برای ونس خبر بدی برای اوکراین می‌تواند باشد و البته به همان اندازه نیز برای اروپا نگران‌کننده خواهد بود. ونس چین را بزرگ‌ترین تهدید آمریکا می‌داند و معتقد است که کمک‌های نظامی ایالات متحده از جمله باتری‌های پدافند هوایی پاتریوت بهتر است به تایوان اختصاص داده شوند. ونس هم‌چنین اهداف ولودیمیر زلنسکی برای بازگشت به مرز‌های اوکراین در سال ۱۹۹۱ را «فانتزی‌های ذهنی» او می‌داند».
ولف و دان در ادامه نوشته‌شان آورده‌اند که «بدون حمایت آمریکا، اوکراین نخواهد توانست روسیه را در میدان جنگ شکست دهد؛ و با توجه به غیرقابل اعتماد بودن پوتین- که با زیر پا گذاشتن دو توافق‌نامه آتش‌بس مینسک در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ مشخص شده؛ تصور تصور این‌که توافق دیگری جز یک صلح موقتی با اوکراین منعقد خواهد شد، دشوار است. در حقیقت این که [ایالات متحده می‌خواهد]تجاوز پوتین به این شکل پاداش داده شود، یک سناریوی کابوس‌وار برای متحدان اروپایی کی‌یف و، به ویژه کشور‌هایی خواهد بود که با روسیه مرز مشترک دارند».
بی‌شک روسیه در ۱۲ تا ۱۸ ماه گذشته بهترین عملکرد را در جنگ داشته است. در حقیقت وزن و تعداد بسیار زیاد نیرو‌های روسی و فاصله زیاد ذخایر تسلیحات و مهمات دو کشور به ارتش مهاجم این امکان را داده که ارتش اوکراین را در سراسر خط مقدم زمین‌گیر کرده و در عین حال هفته به هفته نیز به دستاورد‌های مستمری دست یابند.
ولی حتی اگر هم اوکراین در خشکی زمین‌گیر شود، درگیری دریایی حکایت دیگری است. به گفته باسیل ژرموند کارشناس جنگ دریایی در دانشگاه لنکستر، اوکراین به‌رغم داشتن نیروی دریایی بسیار کوچک‌تر از روسیه، با پی‌گیری یک کارزار زیرکانه در دریای سیاه موفق شده بیش از یک‌سوم کشتی‌های روسیه را غرق و بقیه ناوگان دریای سیاه را نیز مجبور کند از لنگرگاه سنتی خود در سواستوپل کریمه به آب‌های امن‌تر در بندر نووروسیسک نقل مکان کنند.
صلح به چه قیمتی؟
هم‌زمان با تحولات موجود؛ زلنسکی خواستار برگزاری نشست بین‌المللی صلح شده و از روسیه خواسته در این نشست شرکت کند. البته این‌که آیا این به این معنی است که او برای مذاکره بر سر حاکمیت آماده است یا خیر، هنوز مشخص نیست. اما رهبر اوکراین به خوبی می‌داند که بسیاری از مردم کشورش چقدر از این درگیری خسته شده‌اند- و فراموش نمی‌کند که برای بسیاری از مردم شرق اوکراین و کریمه این درگیری حداقل ده سال به طول انجامیده است.
